ഒരിക്കല് ഒരു രാജാവ് പ്രജകളുടെ ക്ഷേമം അന്വേഷിച്ച് കുതിരപ്പുറത്തു ഗ്രാമാന്തരങ്ങളിലൂടെ സവാരി ചെയ്യുന്ന സമയം. യാത്രയ്ക്കിടയില് പലതരക്കാരായ ആളുകളോട് രാജാവ് ക്ഷേമൈശ്വര്യങ്ങള് അന്വേഷിച്ചു. അവരിലൊരാള് ഒരു കര്ഷകനായിരുന്നു.
''നിങ്ങള്ക്കെന്തു വരുമാനമുണ്ട്?'' രാജാവ് അയാളോടു ചോദിച്ചു. ''ഞാന് ദിവസവും നാലു നാണയങ്ങള് സമ്പാദിക്കുന്നുണ്ട്,'' ഭവ്യതയോടെ അയാള് മറുപടി പറഞ്ഞു.
''നിങ്ങള്ക്കു കിട്ടുന്ന നാലു നാണയങ്ങള് എങ്ങനെയാണ് നിങ്ങള് ചെലവഴിക്കുന്നത്?'' രാജാവ് വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
അയാള് പറഞ്ഞു: ''ഒരു നാണയം ഞാന് എനിക്കുവേണ്ടി ചെലവഴിക്കുന്നു. മറ്റൊന്ന് ഞാന് നന്ദിസൂചകമായി ചെലവഴിക്കുന്നു. മൂന്നാമതൊരെണ്ണം ഞാന് തിരികെക്കൊടുക്കുന്നു. നാലാമത്തെ നാണയം ഞാന് പലിശയ്ക്കു വേണ്ടി നിക്ഷേപിക്കുന്നു.''
അയാളുടെ മറുപടി കേട്ടപ്പോള് രാജാവിനു കാര്യങ്ങള് മുഴുവന് വ്യക്തമായില്ല. തന്മൂലം അയാള് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങള് വിശദീകരിക്കുവാന് രാജാവ് ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഉടനേ അയാള് പറഞ്ഞു: ''എനിക്കു കിട്ടുന്ന പണത്തിന്റെ ഒരു അംശം എന്റെ കാര്യങ്ങള്ക്കായി ഞാന് ചെലവഴിക്കുന്നു. മറ്റൊരംശം എന്റെ ഭാര്യ എനിക്കുവേണ്ടി ഓരോ ദിവസവും ചെയ്യുന്ന നന്മകള്ക്കു പ്രതിനന്ദിയായി അവള്ക്കുവേണ്ടി ചെലവഴിക്കുന്നു.''
''പണത്തിന്റെ മറ്റൊരു ഭാഗം എന്റെ മാതാപിതാക്കള്ക്കുവേണ്ടി ഞാന് ചെലവഴിക്കുന്നു. അവര് എനിക്കു ചെയ്തിട്ടുള്ള എല്ലാ നന്മകള്ക്കും പകരമായി ഞാന് അവര്ക്കു കൊടുക്കുന്നതാണത്.''
''ഞാന് പലിശയ്ക്കായി നിക്ഷേപിക്കുന്നു എന്നു പറഞ്ഞ തുക ഞാന് എന്റെ മക്കള്ക്കുവേണ്ടി ചെലവഴിക്കുന്ന തുകയാണ്. എന്റെയും ഭാര്യയുടെയും വയസുകാലത്ത് അവര് ഞങ്ങളുടെ കാര്യങ്ങള് അന്വേഷിക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയാണ് എനിക്കുള്ളത്.''
''നിങ്ങള് പറഞ്ഞത് നല്ലൊരു കടങ്കഥയാണ്,'' അയാളുടെ വിശദീകരണം കേട്ടപ്പോള് രാജാവു പറഞ്ഞു.
''ഈ കടങ്കഥയുടെ ഉത്തരം ഇനി എന്റെ തല നൂറു തവണയെങ്കിലും കാണുന്നതുവരെ ആരോടും പറയരുത്.'' രാജാവിന്റെ ഈ നിര്ദേശം അയാള്ക്കു സമ്മതമായിരുന്നു.
അന്നു കൊട്ടാരത്തില് മടങ്ങിയെത്തിയ രാജാവ് കര്ഷകനില് നിന്നു കേട്ട കടങ്കഥ കൊട്ടാരവാസികളോടു പറഞ്ഞു. പക്ഷേ, അവര്ക്കാര്ക്കും കടങ്കഥയ്ക്കു പെട്ടെന്ന് ഒരു ഉത്തരം നല്കുവാന് സാധിച്ചില്ല. തന്മൂലം ഉത്തരം കണ്ടെത്തുവാന് രാജാവ് അവര്ക്ക് ഒരു ദിവസത്തെ സാവകാശം കൊടുത്തു.
പിറ്റേ ദിവസം അതിരാവിലെ രാജാവിന്റെ മന്ത്രിമാരിലൊരാള് രാജാവ് തലേ ദിവസം പോയിരുന്ന ഗ്രാമത്തിലേക്കു പോയി. അവിടെച്ചെന്ന് അധികം താമസിയാതെ തലേദിവസം രാജാവുമായി സംസാരിച്ച കര്ഷകനെ അയാള് കണ്ടെത്തി.
പക്ഷേ, കടങ്കഥയുടെ വിശദീകരണം നല്കുവാന് അയാള് തയാറല്ലായിരുന്നു. എന്നാല്, നൂറു സ്വര്ണ നാണയം സമ്മാനമായി നല്കാമെന്നു പറഞ്ഞപ്പോള് അയാള് കടങ്കഥ വിശദീകരിച്ചുകൊടുത്തു.
കടങ്കഥയുടെ ഉത്തരം കണ്ടെത്തിയ മന്ത്രി വിജയശ്രീലാളിതനായി കൊട്ടാരത്തില് മടങ്ങിയെത്തി രാജാവിനു കടങ്കഥയുടെ ഉത്തരം നല്കി. അപ്പോള്, വാക്കുപാലിക്കുന്നതില് പരാജയപ്പെട്ട കര്ഷകനെ രാജാവ് ആളയച്ചുവരുത്തി.
''എന്റെ തല നൂറുതവണ കാണുന്നതിനുമുമ്പായി കടങ്കഥയുടെ രഹസ്യം ആരോടും പറയരുതെന്നു ഞാന് ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നതല്ലേ?'' രാജാവ് അയാളോടു ചോദിച്ചു. ''അങ്ങയുടെ തല നൂറുതവണ കണ്ടതിനുശേഷം മാത്രമാണ് ഞാന് കടങ്കഥയുടെ ഉത്തരം പറഞ്ഞുകൊടുത്തത്,'' അയാള് രാജാവിനോടു പറഞ്ഞു. ''അങ്ങയുടെ മന്ത്രി എനിക്കു നൂറു സ്വര്ണനാണയം തന്നു. ആ നൂറു നാണയത്തിലും അങ്ങയുടെ തലയുണ്ടായിരുന്നു!''
കര്ഷകന്റെ ബുദ്ധിസാമര്ഥ്യത്തില് സന്തുഷ്ടനായ രാജാവ് അയാള്ക്കു ധാരാളം സമ്മാനങ്ങള് കൊടുത്തു എന്നു കഥ. എന്നാല് ഈ കഥയിലെ കാര്യം കിടക്കുന്നത് കര്ഷകന്റെ ജീവിതവീക്ഷണത്തിലാണ്. അയാള് അധ്വാനിച്ച് സ്വത്തു സമ്പാദിച്ചത് സ്വന്തം വയറുനിറയ്ക്കുന്ന കാര്യം ഉറപ്പാക്കാന്വേണ്ടി മാത്രമായിരുന്നില്ല.
തന്റെ കാര്യംപോലെ തന്നെ തന്റെ ഭാര്യയുടെ കാര്യം നോക്കുവാന് അയാള് പണം ചെലവഴിച്ചു. അതുപോലെ തന്നെ വളര്ത്തിയ മാതാപിതാക്കളെ അയാള് മറന്നില്ല. അവര് തനിക്കു ചെയ്തിട്ടുള്ള നന്മകള് വിസ്മരിക്കാതെ അയാള് അവരുടെ കാര്യങ്ങള് ഭംഗിയായി നടക്കുന്നുവെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി.
തന്റെ മക്കളുടെ കാര്യത്തിലും അയാള് ശ്രദ്ധാലുവായിരുന്നു. അവര്ക്കു വേണ്ടിയും തന്റെ സമ്പത്തില് നല്ല ഒരു ഭാഗം അയാള് മാറ്റിവച്ചു.
താന് സമ്പാദിക്കുന്ന പണം തനിക്കു മാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതല്ല എന്ന ബോധ്യം അയാള്ക്കുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് തന്റെ പണം മറ്റുള്ളവരുമായി പങ്കുവയ്ക്കുവാന് അയാള് തയാറായത്.
എന്നാല്, പണം സമ്പാദിക്കുന്ന പലരും അത് സ്വന്തം കാര്യത്തിനായി മാത്രം ചെലവഴിക്കുന്നതു നാം പലപ്പോഴും കാണാറുള്ളതാണല്ലോ.
മദ്യപാനത്തിന് അടിമകളാകുന്നവരില് ഭൂരിഭാഗവും സ്വന്തം കുടുംബാംഗങ്ങളെപ്പോലും മറന്നുകൊണ്ട് പണം സ്വന്തം സുഖത്തിനായി മാത്രം ചെലവഴിക്കുകയാണല്ലോ ചെയ്യുന്നത്.
മുകളില് കൊടുത്തിരിക്കുന്ന കഥയിലെ കര്ഷകന് ചെയ്തതുപോലെ നാം സമ്പാദിക്കുന്ന പണം നമ്മുടെ കുടുംബാംഗങ്ങളുടെ സംരക്ഷണത്തിനായി ചെലവഴിക്കണം.
എന്നാല്, അതോടൊപ്പം നമ്മുടെ ചുറ്റിലും അവശതകള് അനുഭവിക്കുന്നവരെ സഹായിക്കുന്ന കാര്യത്തിലും നമുക്കു ശ്രദ്ധയുണ്ടാകണം. അവരെ വിസ്മരിച്ച് ഒരു ജീവിതം കെട്ടിപ്പടുക്കുവാന് ശ്രമിച്ചാല് അത് നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ പോരായ്മയും അപരാധവുമായി നിലനില്ക്കും. നാം സമ്പാദിക്കുന്ന പണം നമ്മുടെ അധ്വാനഫലമാണെങ്കിലും അതിനു നാം മാത്രമല്ല അവകാശികള് എന്നത് നമുക്കു മറക്കാതിരിക്കാം.