അച്ചനും കപ്യാരും കളിക്കുകയായിരുന്നു രണ്ടു കൊച്ചുസഹോദരങ്ങള്. കളി കുറേക്കഴിഞ്ഞപ്പോള് നാലുവയസുകാരനായ അനുജന് ആറുവയസുകാരനായ ജ്യേഷ്ഠനോട് പറഞ്ഞു: ''ഇനി ഞാന് കുറച്ചുനേരം അച്ചനാകാം.'
പക്ഷേ, കപ്യാരുടെ ഭാഗം അഭിനയിക്കാന് ജ്യേഷ്ഠന് തയാറല്ലായിരുന്നു. താന് അച്ചനായി മാത്രമേ അഭിനയിക്കൂ എന്ന് അവന് ശാഠ്യം പിടിച്ചു.
കുറെക്കഴിഞ്ഞപ്പോള് അനുജന് കേസുമായി അമ്മയുടെ അടുക്കലെത്തി. അപ്പോള് മൂത്തവനെ വിളിച്ച് അമ്മ പറഞ്ഞു: ''ഇനി അവന് കുറേനേരം അച്ചനായി അഭിനയിക്കട്ടെ.''
അപ്പോള് മൂത്തവന് പറഞ്ഞു: ''അവന് അച്ചനായി അഭിനയിച്ചുകൊള്ളട്ടെ. അപ്പോള് ഞാന് ദൈവമായിക്കൊള്ളാം.''
നമുക്കാര്ക്കുംതന്നെ മറ്റുള്ളവരുടെ പിന്നിലാകാന് ഇഷ്ടമില്ല. കഴിവുണെ്ടങ്കിലും ഇല്ലെങ്കിലും മറ്റു സകലര്ക്കും മുകളില് നില്ക്കാനാണു നമുക്ക് എപ്പോഴും താല്പര്യം.
മറ്റുള്ളവരുടെ മുകളിലും മുന്നിലും നില്ക്കാന് ആഗ്രഹിക്കുന്നതുപോലെ സാധിക്കുമെങ്കില് മറ്റുള്ളവരെ നമ്മുടെ നിയന്ത്രണപരിധിയില് കൊണ്ടുവരാനും നമുക്കു മോഹമില്ലേ? മറ്റുള്ളവരെല്ലാം നാം പറയുന്നതുപോലെ പെരുമാറുകയും പ്രവര്ത്തിക്കുകയും ചെയ്യണമെന്നും നാം ചിലപ്പോഴെങ്കിലും ശാഠ്യം പിടിക്കാറില്ലേ?
നാം ചെയ്യുന്ന ജോലികളിലും നമ്മുടെ ജീവിതരംഗങ്ങളിലുമൊക്കെ നാം വിജയം നേടിയേ മതിയാകൂ. എന്നാല്, നാം നേടുന്ന വിജയം മറ്റുള്ളവരെ ചവിട്ടിമെതിച്ചുകൊണേ്ടാ അവരെ താറടിച്ചുകൊണേ്ടാ ആകാതിരിക്കാന് നാം പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കണം. നാം വളരാനും വിജയിക്കാനും ആഗ്രഹിക്കുന്നതുപോലെ മറ്റുള്ളവരും വളരാനും വിജയിക്കാനും ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്നതും മറന്നുപോകരുത്.
നാം വളരുകയും വിജയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നെങ്കില് അതു മറ്റുള്ളവരുടെ അധ്വാനഫലം ചൂഷണം ചെയ്യാതെയാകട്ടെ. നമ്മുടെതന്നെ വിയര്പ്പുചിന്തി നാം വിജയം വരിച്ചാലേ അതു യഥാര്ഥ വിജയമാകൂ.
അടുത്തയിടെ ഒരു ''ഷോള് ആന്റണി''യെക്കുറിച്ചു കേള്ക്കാനിടയായി. കേരളത്തിനു പുറത്തൊരു നഗരത്തിലെ രാഷ്ട്രീയക്കാരനാണയാള്. അയാള് അംഗമായിരിക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയപാര്ട്ടി എന്തു പരിപാടി നടത്തിയാലും അയാള് അവിടെ അനുയായികളുമായി ഓടിയെത്തും. തലമുതിര്ന്ന നേതാക്കന്മാരാരെങ്കിലുമാണു സ്റ്റേജിലിരിക്കുന്നതെങ്കില് അയാള് കയറിച്ചെന്ന് അവരെ 'ഷോള്' അണിയിക്കും. അപ്പോള് അയാളുടെ അനുയായികള് നീണ്ട കരഘോഷം മുഴക്കുകയും അയാള്ക്കു ജയ് വിളിക്കുകയും ചെയ്യും. അവിടെ നടക്കുന്ന പരിപാടിയുടെ സംഘാടകന് താന് ആണെന്നു മറ്റുള്ളവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്തിയ ശേഷമേ ''ഷോള് ആന്റണി'' മടങ്ങൂ.
ഇയാളെക്കുറിച്ചു കേള്ക്കുമ്പോള് നമുക്ക് ആദരവോ പുച്ഛമോ എന്താണു തോന്നുക? നാം ഇയാളെ പുച്ഛിക്കുമ്പോഴും അയാളുടേതായ പ്രവര്ത്തനശൈലി നാമും തുടരാറില്ലേ?
മറ്റുള്ളവര് ചെയ്യുന്ന നല്ല കാര്യങ്ങള്ക്കുള്ള ക്രെഡിറ്റ് അവരില്നിന്ന് അപഹരിക്കുന്നത് ഒരിക്കലും ശരിയല്ല. മറ്റുള്ളവര് ചെയ്യുന്ന നല്ല കാര്യങ്ങള്ക്കുള്ള ക്രെഡിറ്റ് നമുക്ക് അവര്ക്കുതന്നെ കൊടുക്കാം. അപ്പോള് യഥാര്ഥത്തില് നമ്മള് കൂടുതല് വലിയവരാവുകയാണു ചെയ്യുന്നത്.
പല പാചകക്കാരുള്ള ഹോട്ടലില് നല്ല കറി ആരാണു വച്ചതെന്നു ചോദിച്ചാല് ''അത് ഞാനാണ് വച്ചത്'' എന്നു പറയാന് അതു പാചകം ചെയ്ത ആള് മുന്നോട്ടുവരും. എന്നാല്, ഉപ്പുകൂടിപ്പോയ കറിവച്ചത് ആരാണെന്നു ചോദിച്ചാല് ''അതു ഞങ്ങളാണു വച്ചത്'' എന്നല്ലേ മറുപടിയുണ്ടാകൂ.'
എന്തിന്റെയെങ്കിലും ക്രെഡിറ്റ് എടുക്കുന്ന കാര്യം വരുമ്പോള് ''ഞാന്, ഞാന്'' എന്നും എന്തിന്റെയെങ്കിലും കുറ്റം ചുമക്കേണ്ടിവരുമ്പോള് ''ഞങ്ങള്, ഞങ്ങള്'' എന്നുമല്ലേ നാം പറയാറുള്ളത്? എന്താണിതിന്റെ അര്ഥം?
ക്രെഡിറ്റ് എടുക്കാന് കാണിക്കുന്ന താല്പര്യത്തിന്റെ നൂറിലൊന്നു ചങ്കൂറ്റം നമ്മുടെ കുറ്റങ്ങളും കുറവുകളും സമ്മതിക്കുന്ന കാര്യത്തില് നമുക്കില്ലെന്നു ചുരുക്കം.
നാം ചെയ്യുന്ന നല്ല കാര്യങ്ങള്ക്കു ശരിയായ രീതിയില് ക്രെഡിറ്റ് എടുക്കുന്നതില് അത്ര അപാകതയൊന്നുമില്ല. എന്നാല്, നല്ലകാര്യങ്ങള്ക്കുള്ള ക്രെഡിറ്റെടുക്കുന്നതുപോലെ നമ്മുടെ കുറ്റങ്ങളും കുറവുകളും അംഗീകരിക്കാനും വേണ്ടിവന്നാല് മറ്റുള്ളവരുടെ മുമ്പില് ഏറ്റുപറയാനുമുള്ള നട്ടെല്ലു നമുക്കുണ്ടാകണം. എങ്കിലേ അന്തസുള്ള വ്യക്തിത്വത്തിന്റെ ഉടമകളാണു നാം എന്നു നമുക്കവകാശപ്പെടാനാവൂ.
അച്ചനായി അഭിനയിക്കാന് പറ്റില്ലെങ്കില് ദൈവമായി അഭിനയിച്ചുകൊള്ളാം എന്നുപറഞ്ഞ കുട്ടിയുടെ സ്വഭാവരീതി മുതിര്ന്നവരിലും നാം കാണുന്നുണ്ട്. വളരാനും വളര്ന്നു വലുതാകാനുമുള്ള ആഗ്രഹം ഈ സ്വഭാവരീതിയില് നിഴലിക്കുന്നുണെ്ടങ്കിലും മറ്റുള്ളവരെ എപ്പോഴും എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും മറികടക്കാനുള്ള ഈ വ്യഗ്രത ഗുണത്തെക്കാളേറെ ദോഷമേ ചെയ്യൂ.
വളര്ന്നു വലുതാകണമെന്നുള്ള നമ്മുടെ ആഗ്രഹം നല്ലതുതന്നെ. എന്നാല്, അതു മറ്റുള്ളവരുടെ ചെലവില് അല്ലെന്നു നമുക്ക് ഉറപ്പുവരുത്താം. അതോടൊപ്പം, മറ്റുള്ളവരെയും വളരാന് നമുക്കനുവദിക്കാം.