പറന്നുയരാം, ദൈവാശ്രയത്തിൽ
ഒ​രു പാ​ർ​ക്കി​ൽ പ​ട്ടം പ​റ​പ്പി​ക്ക​ൽ ഉ​ത്സ​വം ന​ട​ക്കു​ന്ന അ​വ​സ​രം. ഒ​രു വ​ല്യ​പ്പ​ച്ച​ന്‍ ത​ന്‍റെ കൊ​ച്ചു​മ​ക​നെ ആ ​ഉ​ത്സ​വ​ത്തി​ൽ പ​ങ്കെ​ടു​പ്പി​ക്കാ​ൻ കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. അ​വ​ർ അ​വി​ടെ എ​ത്തു​ന്പോ​ൾ ആ​കാ​ശം നി​റ​യെ പ​ല വ​ർ​ണ​ങ്ങ​ളി​ലും വ​ലി​പ്പ​ത്തി​ലു​മു​ള്ള പ​ട്ട​ങ്ങ​ൾ പാ​റി​പ്പ​റ​ക്കു​ന്നു. കൊ​ച്ചു​മ​ക​ന് ആ ​കാ​ഴ്ച വ​ലി​യ ഇ​ഷ്‌​ട​മാ​യി. അ​വ​ൻ സ​ന്തോ​ഷം കൊ​ണ്ടു തു​ള്ളി​ച്ചാ​ടി.

അ​ല്പം ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ അ​വ​നും പ​ട്ടം പ​റ​പ്പി​ക്കാ​ൻ വ​ലി​യ മോ​ഹ​മാ​യി. അ​വ​ൻ അ​ക്കാ​ര്യം വ​ല്യ​പ്പ​ച്ച​നോ​ടു പ​റ​ഞ്ഞു. അ​ദ്ദേ​ഹം ഉ​ട​നെ അ​വ​നെ കൂ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ട് ഒ​രു ഷോ​പ്പി​ലേ​ക്കു പോ​യി. അ​വി​ടെ അ​വ​നി​ഷ്‌​ട​പ്പെ​ട്ട ഏ​റ്റ​വും ന​ല്ല പ​ട്ടം അ​വ​ൻ തെ​ര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു. വ​ല്യ​പ്പ​ച്ച​ൻ സ​ന്തോ​ഷ​പൂ​ർ​വം അ​ത് അ​വ​നു വാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ടു​ത്തു.

പ​ട്ടം പ​റ​പ്പി​ക്കു​വാ​ൻ അ​പ്പോ​ൾ അ​വ​ന് തി​ടു​ക്ക​മാ​യി. വ​ല്യ​പ്പ​ച്ച​ൻ വീ​ണ്ടും അ​വ​നെ പാ​ർ‌​ക്കി​ലേ​ക്കു കൊ​ണ്ടു​പോ​യി. അ​വി​ടെ ര​ണ്ടു​പേ​രും കൂ​ടി പ​ട്ടം പ​റ​പ്പി​ക്കു​വാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി. അ​ല്പം ക്ലേ​ശി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷ​മാ​ണ് ആ​ദ്യം അ​വ​ർ​ക്കു പ​ട്ടം ഉ​യ​ർ​ത്താ​നാ​യ​ത്.

അ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും കാ​റ്റു ശ​രി​യാ​യ ദി​ശ​യി​ൽ വീ​ശു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. വ​ല്യ​പ്പ​ച്ച​നും കൊ​ച്ചു​മ​ക​നും കൂ​ടി പ​ട്ടം സാ​വ​ധാ​നം പ​റ​പ്പി​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി. കു​റ​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ അ​വ​രു​ടെ പ​ട്ടം കൂ​ടു​ത​ൽ ഉ​യ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു പൊ​ങ്ങു​വാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി. അ​പ്പോ​ൾ അ​വ​ർ പ​ട്ട​ത്തി​ന്‍റെ ച​ര​ട് അ​യ​ച്ചു വി​ട്ടു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

പ​ട്ടം വീ​ണ്ടും കൂ​ടു​ത​ൽ ഉ​യ​ര​ത്തി​ൽ പ​റ​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി. അ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ച​ര​ടി​ന്‍റെ നീ​ളം തീ​ർ​ന്നി​രു​ന്നു. പ​ട്ട​ത്തി​നു കൂ​ടു​ത​ൽ ഉ​യ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു പോ​കു​വാ​ൻ സാ​ധി​ക്കാ​തി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു കൊ​ച്ചു​മ​ക​നു വി​ഷ​മ​മാ​യി. അ​വ​ൻ ചു​റ്റി​ലും നോ​ക്കി. മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ പ​ട്ട​ങ്ങ​ളും അ​വ​ന്‍റെ പ​ട്ടം പോ​ലെ ആ​കാ​ശ​ത്തി​ൽ പാ​റി​പ്പ​റ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​രു​ടെ​യെ​ല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും പ​ട്ട​ത്തി​ന്‍റെ ച​ര​ടു​ക​ളു​ടെ അ​റ്റം അ​വ​രു​ടെ കൈ​ക​ളി​ലാ​യി​രു​ന്നു. ത​ന്മൂ​ലം, അ​വ​യും കൂ​ടു​ത​ൽ ഉ​യ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു പോ​കാ​നാ​വാ​തെ ഒ​രേ ഉ​യ​ര​ത്തി​ൽ​ത്ത​ന്നെ പ​റ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു.

അ​ല്പ​നേ​രം ആ​ലോ​ചി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം അ​വ​ൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “വ​ല്യ​പ്പ​ച്ചാ, ന​മ്മ​ൾ ച​ര​ടി​ൽ പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു കൊ​ണ്ട​ല്ലേ ന​മ്മു​ടെ പ​ട്ടം കൂ​ടു​ത​ൽ ഉ​യ​ര​ത്തി​ലേ​ക്കു പോ​വാ​ത്ത​ത്? ന​മ്മ​ൾ ച​ര​ടു വി​ടു​ക​യാ​ണെ​ങ്കി​ൽ അ​തു വീ​ണ്ടും മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു പോ​കി​ല്ലേ?” അ​പ്പോ​ൾ വ​ല്യ​പ്പ​ച്ച​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “ നാം ​ച​ര​ടി​ന്‍റെ പി​ടി​വി​ട്ടാ​ൽ പ​ട്ടം അ​തി​വേ​ഗം താ​ഴോ​ട്ടു പോ​രൂം.”
വ​ല്യ​പ്പ​ച്ച​ൻ പ​റ​ഞ്ഞ​തു കേ​ട്ടി​ട്ടു കൊ​ച്ചു​മ​ക​ന് അ​ത്ര ബോ​ധ്യം വ​ന്നി​ല്ല. അ​വ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “ച​ര​ടു ന​മു​ക്കൊ​ന്നു വി​ട്ടു​നോ​ക്കാം. അ​പ്പോ​ൾ എ​ന്തു സം​ഭ​വി​ക്കു​മെ​ന്നു കാ​ണാ​മ​ല്ലോ.” അ​പ്പോ​ൾ പ​ട്ട​ത്തി​ന്‍റെ ച​ര​ടി​ലു​ള്ള പി​ടി​വി​ട്ടു​കൊ​ള്ളു​വാ​ൻ അ​ദ്ദേ​ഹം അ​നു​വ​ദി​ച്ചു.

അ​വ​ൻ പെ​ട്ടെ​ന്നു പ​ട്ട​ത്തി​ന്‍റെ ച​ര​ടി​ലു​ള്ള പി​ടി​വി​ട്ടു. അ​പ്പോ​ൾ കാ​റ്റി​ന്‍റെ ഗ​തി അ​നു​സ​രി​ച്ചു പ​ട്ടം അ​ങ്ങോ​ട്ടു​മി​ങ്ങോ​ട്ടും പ​റ​ന്നു. കു​റ​ച്ചു ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ അ​തു താ​ഴോ​ട്ടു വീ​ണു. പ​ക്ഷേ, അ​തു ചെ​ന്നു വീ​ണ​താ​ക​ട്ടെ ഒ​രു മ​ര​ത്തി​ന്‍റെ മു​ക​ളി​ലും.

അ​പ്പോ​ൾ കൊ​ച്ചു​മ​ക​നു വ​ലി​യ സ​ങ്ക​ട​മാ​യി. അ​വ​ൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “കാ​റ്റു​ണ്ടാ​യി​ട്ടും എ​ന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണു പ​ട്ടം താ​ഴേ​ക്കു വീ​ണ​ത്? അ​തു മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു പ​റ​ന്നു പോ​കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നി​ല്ല?” ഉ​ട​നെ വ​ല്യ​പ്പ​ച്ച​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “കാ​റ്റു കൊ​ണ്ടു മാ​ത്രം. ഒ​രു പ​ട്ട​ത്തി​നു പ​റ​ന്നു പൊ​ങ്ങാ​നാ​വി​ല്ല. ശ​രി​യാ​യ ദി​ശ​യി​ൽ ച​ര​ടു​കൊ​ണ്ട് അ​തി​നെ നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​വാ​ൻ ആ​രെ​ങ്കി​ലും വേ​ണം. അ​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ അ​തു താ​ഴെ​പോ​രു​ക​ത​ന്നെ ചെ​യ്യും.”

മ​നു​ഷ്യ​ന്‍റെ കാ​ര്യ​വും ഏ​താ​ണ്ട് ഇ​തു​പോ​ലെ​യ​ല്ലേ? ആ​രു​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും സ​ഹാ​യ​മി​ല്ലാ​തെ ന​മു​ക്കു വ​ള​ർ​ന്നു വ​ലു​താ​കാ​നാ​വു​മോ? ചു​രു​ങ്ങി​യ​പ​ക്ഷം ന​മ്മു​ടെ വ​ള​ർ​ച്ച​യു​ടെ കാ​ല​ഘ​ട്ട​ത്തി​ലെ​ങ്കി​ലും ന​മു​ക്കു ശ​രി​യാ​യ നി​യ​ന്ത്ര​ണം ആ​വ​ശ്യ​മ​ല്ലേ?. അ​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ ച​ര​ടു​പൊ​ട്ടി​യ പ​ട്ടം പോ​ലെ നാം ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ പ​ന്താ​ട​പ്പെ​ടു​ക​യും നാ​ശ​ത്തി​ൽ നി​പ​തി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യി​ല്ലേ?

നാം ​വ​ള​ർ​ന്നു വ​ലു​താ​കു​ന്പോ​ഴും ന​മു​ക്കു മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സ​ഹാ​യം ആ​വ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്ന​ത​ല്ലേ വാ​സ്ത​വം? ആ​രെ​ത്രെ വ​ലു​താ​യാ​ലും ന​മു​ക്കു ത​നി​യെ നി​ൽ​ക്കു​വാ​ൻ സാ​ധി​ക്കു​മോ? ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ സ​ക​ല രം​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലും ന​മു​ക്കു മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സ​ഹാ​യം ആ​വ​ശ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്ന​തു ന​മു​ക്കു മ​റ​ക്കാ​നാ​വു​മോ?
എ​ന്നാ​ൽ ചി​ല​രെ​ങ്കി​ലും ത​ങ്ങ​ളെ ബ​ന്ധി​പ്പി​ച്ചു നി​ർ​ത്തു​ന്ന ച​ര​ടു​ക​ൾ പൊ​ട്ടി​ച്ചു സ്വ​ന്തം വ​ഴി​ക്കു പോ​കു​ന്ന​തു നാം ​കാ​ണാ​റി​ല്ലേ? എ​ന്നാ​ൽ അ​വ​ർ ആ​രെ​ങ്കി​ലും ശ​രി​യാ​യ രീ​തി​യി​ൽ മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​കു​ന്ന​തു നാം ​കാ​ണാ​റു​ണ്ടോ? അ​വ​രി​ൽ ഭൂ​രി​ഭാ​ഗ​വും ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ പ​രാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​താ​യി​ട്ട​ല്ലേ നാം ​ക​ണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​ത്?

ചി​ല​പ്പോ​ൾ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ വ​ൻ​വി​ജ​യ​ങ്ങ​ൾ നേ​ടി​യെ​ടു​ത്തു​ക​ഴി​യു​ന്പോ​ൾ പി​ന്നെ ആ​രു​ടെ​യും സ​ഹാ​യം ആ​വ​ശ്യ​മി​ല്ലെ​ന്നു ക​രു​തു​ന്ന​വ​രു​ണ്ട്. എ​ന്നാ​ൽ, അ​വ​ർ​ക്കും മു​ന്നോ​ട്ടു​ള്ള പാ​ത​യി​ൽ അ​വ​രെ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി ബ​ന്ധി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ച​ര​ട് ആ​വ​ശ്യ​മാ​ണെ​ന്ന​താ​ണു യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യം.
ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​മാ​കു​ന്ന പ​ട്ടം ഉ​യ​ർ​ന്നു പ​റ​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കി​ൽ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി ന​മ്മെ ബ​ന്ധി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ച​ര​ട് ന​മു​ക്ക് ആ​വ​ശ്യ​മാ​ണ്. എ​ന്നാ​ൽ, അ​തി​ലേ​റെ ന​മു​ക്ക് ആ​വ​ശ്യ​മാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​ത് ദൈ​വ​വ ുമാ​യി ന​മ്മെ ബ​ന്ധി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ച​ര​ടാ​ണ്. എ​ന്നു​മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ആ ​ച​ര​ടി​ന്‍റെ നി​യ​ന്ത്ര​ണം നാം ​ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ കൈ​ക​ളി​ൽ ന​ൽ​കു​ക​യും വേ​ണം.

ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​മാ​കു​ന്ന പ​ട്ടം പ​റ​പ്പി​ക്കു​വാ​ൻ ദൈ​വ​ത്തെ നാം ​അ​നു​വ​ദി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കി​ൽ നാം ​ഉ​യ​ർ​ന്നു പ​റ​ക്കു​ക ത​ന്നെ ചെ​യ്യും. അ​തു​കൊ​ണ്ട് ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​മാ​കു​ന്ന പ​ട്ടം നി​യ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്ന ച​ര​ട് ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ കൈ​യി​ൽ​ത്ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കു​വാ​ൻ ന​മു​ക്ക് അ​നു​വ​ദി​ക്കാം. നാം ​അ​ത് ഒ​രി​ക്ക​ലും പൊ​ട്ടി​ച്ചു​ക​ള​യ​രു​ത്.

ഫാ. ജോസ് പന്തപ്ലാംതൊട്ടിയിൽ


Copyright @ 2022 , Rashtra Deepika Ltd.