സത്യം പറയാം, ആത്മാഭിമാനികളാകാം
ഒ​രു കോ​ള​ജ് കാ​ന്പ​സി​ൽ നി​ന്നു​ള്ള ഒ​രു ക​ഥ. പ​ഠി​ക്കാ​ൻ മി​ടു​ക്ക​രാ​യ വി​ദ്യാ​ർ​ഥി​കളാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ർ നാ​ലു​പേ​രും. എ​ല്ലാ വി​ഷ​യ​ങ്ങ​ളി​ലും അ​വ​ർ എ​പ്പോ​ഴും ന​ന്നാ​യി ശോ​ഭി​ച്ചി​രു​ന്നു. എ​ന്നാ​ൽ കോ​ള​ജി​ലെ​ത്തി അ​ധി​ക​നാ​ൾ ക​ഴി​യു​ന്ന​തി​നു മു​ന്പു ജീ​വി​തം ആ​സ്വ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​യി അ​വ​രു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ മു​ഴു​വ​നും. മ​ദ്യ​പാ​നം അ​വ​രു​ടെ ബ​ല​ഹീ​ന​ത​യാ​യി​രു​ന്നു. രാ​ത്രി​യാ​യാ​ൽ കാ​റി​ൽ ന​ഗ​ര​ത്തി​ലൂ​ടെ ചു​റ്റി​ക്ക​റ​ങ്ങു​ന്ന​തി​ൽ അ​വ​ർ ര​സം ക​ണ്ടെ​ത്തി.

കാ​ന്പ​സി​ലെ ഹോ​സ്റ്റ​ലി​ലാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​രു​ടെ താ​മ​സം. ഹോ​സ്റ്റ​ൽ വാ​ർ​ഡ​ൻ വി​ദ്യാ​ർ​ഥി​ക​ൾ​ക്കു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം ന​ൽ​കു​ന്ന കൂ​ട്ട​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് അ​വി​ടെ അ​വ​ർ​ക്കും ആ​രെ​യും ഭ​യ​പ്പെ​ടേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ത​ന്മൂ​ലം പ​ഠ​ന​ത്തി​ലെ​ന്ന​തി​നെ​ക്കാ​ൾ ഉ​ഴ​പ്പി​ന​ട​ക്കു​ന്ന​തി​ന് അ​വ​ർ കൂ​ടു​ത​ൽ സ​മ​യം ചെ​ല​വ​ഴി​ച്ചു. അ​ങ്ങ​നെ​യി​രി​ക്കു​ന്പോ​ഴാ​ണു പ്ര​ധാ​ന​പ്പെ​ട്ട ഒ​രു സെ​മ​സ്റ്റ​ർ പ​രീ​ക്ഷ എ​ത്തി​യ​ത്. എ​ന്നാ​ൽ ആ ​പ​രീ​ക്ഷ​യു​ടെ ത​ലേദി​വ​സ​വും അ​വ​ർ പാ​ർ​ട്ടി കൂ​ടി മ​ദ്യ​പി​ക്കാ​ൻ പോ​യി. അ​വ​ർ മ​ട​ങ്ങിവ​ന്ന​താ​ക​ട്ടെ നേ​രം വെ​ളു​ക്കാ​റാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും. പി​ന്നെ ഉ​റ​ങ്ങാ​ന​ല്ലാ​തെ പ​ഠി​ക്കാ​ൻ അ​ല്പം പോ​ലും സ​മ​യം കി​ട്ടി​യി​ല്ല.

രാ​വി​ലെ പ​രീ​ക്ഷ​യ്ക്കു പോ​കേ​ണ്ട സ​മ​യ​മാ​യ​പ്പോ​ൾ അ​വ​ർ​ക്കാ​ക​പ്പാ​ടെ അ​ങ്ക​ലാ​പ്പാ​യി. പ​രീ​ക്ഷ എ​ഴു​തി​യാ​ൽ തോ​ൽ​ക്കു​മെ​ന്നു തീ​ർ​ച്ച​യാ​യി​രു​ന്നു. ത​ന്മൂ​ലം പ​രീ​ക്ഷ മാ​റ്റി​വയ്ക്കു​ന്ന​തി​നു​ള്ള വ​ഴി​ക​ൾ അ​വ​ർ ആ​ലോ​ചി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ അ​വ​രി​ലൊ​രാ​ൾ ഒ​രു നി​ർ​ദേ​ശം മു​ന്നോ​ട്ടു​വ​ച്ചു. അ​ത് ഇ​പ്ര​കാ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. ‘പ്ര​ഫ​സ​റോ​ടു ന​ട​ന്ന കാ​ര്യം പ​റ​യാം. ഒ​രു പ​ക്ഷേ അ​ദ്ദേ​ഹം ന​മ്മു​ടെ സാ​ഹ​ച​ര്യം മ​ന​സി​ലാ​ക്കി ന​മ്മെ സ​ഹാ​യി​ക്കാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല.’

എ​ന്നാ​ൽ സ​ത്യം പ​റ​ഞ്ഞ​ൽ ര​ക്ഷ​പെ​ടാ​ൻ സാ​ധ്യ​മ​ല്ലെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു മ​റ്റു മൂ​ന്നു​പേ​രു​ടെ നി​ല​പാ​ട്. പ്ര​ഫ​സ​ർ ക​ർ​ക്ക​ശ​ക്കാ​ര​നാ​യ​തു​കൊ​ണ്ട് അ​ദ്ദേ​ഹം അ​ല്പം പോ​ലും ദാ​ക്ഷി​ണ്യം കാ​ണി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ന്നു അ​വ​ർ വാ​ദി​ച്ചു. അ​തേ​ത്തു​ട​ർ​ന്ന് ആ ​മൂ​ന്നു​പേ​രി​ലൊ​രാ​ൾ ഒ​രു ബു​ദ്ധി ഉ​പ​ദേ​ശി​ച്ചു. അ​തി​പ്ര​കാ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു: "ന​മ്മ​ൾ ഒ​രു ക​ല്യാ​ണ​പ്പാ​ർ​ട്ടി​യി​ൽ പ​ങ്കെ​ടു​ക്കാ​ൻ പോ​യെ​ന്നും രാ​ത്രി​യി​ൽ ലേ​റ്റാ​യി മ​ട​ങ്ങി വ​രു​ന്പോ​ൾ ന​മ്മു​ടെ കാ​റി​ന്‍റെ ട​യ​ർ ഫ്ലാ​റ്റാ​യെ​ന്നും ത​ന്മൂ​ലം മ​ട​ങ്ങി വ​ന്ന​പ്പോ​ൾ നേ​രം വെ​ളു​ത്തെ​ന്നും അ​തു​കൊ​ണ്ട് അ​ല്പം പോ​ലും പ​ഠി​ക്കാ​ൻ സാ​ധി​ച്ചി​ല്ലെ​ന്നും ന​മു​ക്കു പ​റ​യാം. ന​മു​ക്കു ന​ന്നാ​യി​ട്ട് അ​ഭി​ന​യി​ക്കാ​ൻ സാ​ധി​ച്ചാ​ൽ തീ​ർ​ച്ച​യാ​യും പ്ര​ഫ​സ​ർ ന​മ്മെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​തി​രി​ക്കി​ല്ല. അ​പ്പോ​ൾ അ​ദ്ദേ​ഹം ന​മു​ക്കു​വേ​ണ്ടി അ​ടു​ത്തൊ​രു ദി​വ​സം പ​രീ​ക്ഷ ന​ട​ത്താ​ൻ സ​മ്മ​തി​ച്ചേ​ക്കും.'

സ​ത്യം പ​റ​യാ​മെ​ന്നു വാ​ദി​ച്ച ആ​ൾ ഒ​ഴി​കെ മ​റ്റു ര​ണ്ടു പേ​ർ​ക്കും സ്വീ​കാ​ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു ഈ ​നി​ർ​ദേ​ശം. മ​റ്റു പോം​വ​ഴി​ക​ളൊ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് ആ ​വി​ദ്യാ​ർ​ഥി​യും അ​വ​സാ​നം മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ തീ​രു​മാ​നം അം​ഗീ​ക​രി​ച്ചു.

പ​രീ​ക്ഷ​യു​ടെ അ​ല്പ​സ​മ​യം മു​ൻ​പ് അ​വ​ർ നാ​ലു​പേ​രും പ്ര​ഫ​സ​റു​ടെ അ​രി​കി​ലെ​ത്തി അ​വ​രു​ടെ ക​ഥ പ​റ​ഞ്ഞു. അ​ദ്ദേ​ഹം വേ​ഗം അ​വ​രു​ടെ പ​രീ​ക്ഷ മ​റ്റൊ​രു ദി​വ​സ​ത്തേ​ക്കു മാ​റ്റി​വ​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ വ​ലി​യൊ​രു വി​ജ​യം നേ​ടി​യ പ്ര​തീ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ർ​ക്ക്. ത​ങ്ങ​ളു​ടെ ബു​ദ്ധി​യോ​ർ​ത്ത് അ​വ​ർ സ്വ​യം പ്ര​ശം​സി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

മാ​റ്റി​വ​ച്ച പ​രീ​ക്ഷ​യ്ക്കു​വേ​ണ്ടി അ​വ​ർ ന​ന്നാ​യി പ​ഠി​ച്ചു. അ​വ​ർ പ​രീ​ക്ഷ​യ്ക്കു ചെ​ന്ന​പ്പോ​ൾ അ​വ​രെ വെ​വ്വേ​റെ മു​റി​ക​ളി​ലി​രു​ത്തി അ​വ​ർ​ക്കു ചോ​ദ്യ​ക്ക​ട​ലാ​സ് ന​ല്കി. അ​തി​ൽ ര​ണ്ടു ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ൾ മാ​ത്ര​മാ​ണ് ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത്. ഒ​ന്ന്- നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പേ​ര് എ​ന്താ​ണ് ? ര​ണ്ട് - നി​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​റി​ന്‍റെ ഏ​തു ട​യ​റാ​ണ് പ​ഞ്ച​റാ​യ​ത്‍? ഈ ​ചോ​ദ്യ​ങ്ങ​ൾ ക​ണ്ട വി​ദ്യാ​ർ​ഥി​ക​ളു​ടെ മ​നോ​നി​ല ന​മു​ക്ക് ഊ​ഹി​ക്കാ​വു​ന്ന​ത​ല്ലേ​യു​ള്ളൂ. ഈ ​വി​ദ്യാ​ർ​ഥി​ക​ൾ പി​ന്നീ​ട് എ​ങ്ങ​നെ​യാ​യി​രി​ക്കും ത​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്ര​ഫ​സ​റെ അ​ഭി​മു​ഖീ​ക​രി​ച്ച​തെ​ന്നും ന​മു​ക്കു ഭാ​വ​ന ചെ​യ്യാ​വു​ന്ന​ത​ല്ലേ​യു​ള്ളൂ. അ​വ​രി​ലാ​ർ​ക്കെ​ങ്കി​ലും അ​ന്നു ത​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്ര​ഫ​സ​റു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കു​വാ​ൻ വേ​ണ്ട ധൈ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​കു​മാ​യി​രു​ന്നോ‍?
വി​ദ്യാ​ർ​ഥി​ക​ൾ അ​വ​രു​ടെ സ​മ​യം ഉ​ഴ​പ്പി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ​ത് ഒ​രി​ക്ക​ലും ശ​രി​യാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. എ​ന്നാ​ൽ അ​ക്കാ​ര്യം അ​വ​ർ സ​മ്മ​തി​ക്കു​വാ​ൻ ത​യാ​റാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ ഇ​തു​പോ​ലെ ഒ​രു നി​സ​ഹാ​യാ​വ​സ്ഥ അ​വ​ർ​ക്കു നേ​രി​ടേ​ണ്ടി വ​രു​മാ​യി​രു​ന്നോ‍? ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ സ​ത്യം പ​റ​യേ​ണ്ട സാ​ഹ​ച​ര്യ​ങ്ങ​ൾ ചി​ല​പ്പോ​ൾ വ​ലി​യ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ൾ സൃ​ഷ്‌​ടി​ച്ചേ​ക്കാം. എ​ങ്കി​ൽ​പ്പോ​ലും എ​പ്പോ​ഴും സ​ത്യം പ​റ​യു​ന്ന​താ​ണ് ഏ​റെ അ​ഭി​കാ​മ്യം- സ​ത്യം പ​റ​യു​ന്ന​തു​വ​ഴി ന​മ്മു​ടെ ആ​ത്മാ​ഭി​മാ​നം നാം ​വ​ർ​ധി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തോ​ടൊ​പ്പം നാം ​ന​മ്മെ​ത്ത​ന്നെ ക​ള​ങ്ക​പ്പെ​ടു​ത്താ​തി​രി​ക്കു​ക കൂ​ടി​യ​ല്ലേ ചെ​യ്യു​ന്ന​ത്‍്?
സ​ത്യം പ​റ​യു​വാ​ൻ ന​മു​ക്കു സാ​ധി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കി​ൽ ആ​ദ്യം നാം ​സ​ത്യ​ത്തെ സ്നേ​ഹി​ക്ക​ണം. അ​തു​പോ​ലെ സ​ത്യ​സ​ന്ധ​മാ​യ രീ​തി​യി​ൽ നാം ​ജീ​വി​ക്കു​ക​യും വേ​ണം. അ​ല്ലാ​തി​രു​ന്നാ​ൽ നാം ​അ​റി​യാ​തെ​ത​ന്നെ ന​മ്മി​ൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തു​വ​രു​ന്ന​തു ക​ള്ള​മാ​യി​രി​ക്കും.

സ​ത്യം പ​റ​യു​ന്ന കാ​ര്യ​ത്തി​ൽ ന​മ്മി​ൽ പ​ല​ർ​ക്കും വ​ലി​യ നി​ർ​ബ​ന്ധ​മി​ല്ലെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞാ​ൽ അ​ത് വ​ലി​യ അ​തി​ശ​യോ​ക്തി​യാ​വി​ല്ല. കാ​ര​ണം, സ​ത്യ​ത്തി​ൽ വെ​ള്ളം ചേ​ർ​ക്കു​ന്ന കാ​ഴ്ച നാം ​സാ​ധാ​ര​ണ കാ​ണു​ന്ന​താ​ണ​ല്ലോ.

ചെ​ക്ക് റി​പ്പ​ബ്‌​ളി​ക്കി​ൽ ജ​നി​ച്ച നോ​വ​ലി​സ്റ്റും ചി​ന്ത​ക​നു​മാ​യ ഫ്രാ​ൻ​സ് കാ​ഫ്ക (1883-1924) എ​ഴു​തു​ന്നു: ‘വ​ള​യ്ക്ക​രു​ത്; വെ​ള്ളം ചേ​ർ​ക്ക​രു​ത്; യു​ക്തി​പൂ​ർ​ണ​മാ​ക്കാ​ൻ നോ​ക്ക​രു​ത്; സ്ഥ​ല​കാ​ല ഫാ​ഷ​ന​നു​സ​രി​ച്ചു സ്വ​ന്തം ആ​ത്മാ​വി​നെ എ​ഡി​റ്റു ചെ​യ്യാ​ൻ ശ്ര​മി​ക്ക​രു​ത്.' ക​ാഫ്ക പ​റ​യു​ന്ന​തു ക​ല​യും സാ​ഹി​ത്യ​വും സം​ബ​ന്ധി​ച്ചാ​ണെ​ങ്കി​ലും ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​യു​ന്ന ഈ ​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ ഓ​ർ​മി​ക്കു​ന്ന​തു ന​ല്ല​താ​ണ്.

ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ ചി​ല നേ​ട്ട​ങ്ങ​ൾ​ക്കു​വേ​ണ്ടി ന​മ്മു​ടെ ആ​ത്മാ​വി​നെ എ​ഡി​റ്റു ചെ​യ്തു സ​ത്യ​ത്തി​ൽ വെ​ള്ളം ചേ​ർ​ക്കു​വാ​നു​ള്ള പ്ര​ലോ​ഭ​നം ന​മു​ക്കു​ണ്ടാ​കാം. അ​ങ്ങ​നെ​യു​ള്ള പ്ര​ലോ​ഭ​ന​ത്തെ നേ​രി​ടു​വാ​ൻ ന​മു​ക്കു സാ​ധി​ച്ചാ​ൽ ന​മു​ക്കെ​പ്പോ​ഴും ത​ല ഉ​യ​ർ​ത്തി ന​ട​ക്കു​വാ​ൻ സാ​ധി​ക്കും. അ​തു​പോ​ലെ ആ​രു​ടെ​യും മു​ൻ​പി​ൽ ല​ജ്ജി​ക്കേ​ണ്ടിവ​രി​ക​യു​മി​ല്ല.

ഫാ. ജോസ് പന്തപ്ലാംതൊട്ടിയിൽ


Copyright @ 2022 , Rashtra Deepika Ltd.