എ​പ്പോ​ഴാ​ണു നാം ​വി​ജ​യി​ക്കു​ന്ന​ത്?
അ​യാ​ൾ ക​ടും​പി​ടി​ത്ത​ത്തി​ന്‍റെ രാ​ജാ​വ്. അ​വ​ൾ പി​ടി​വാ​ശി​ക്കാ​രി​യു​ടെ റാ​ണി​യും. അ​വ​ർ ഇ​രു​വ​രും ക​ണ്ടു​മു​ട്ടി. പ​ര​സ്പ​രം പ്രേ​മി​ച്ചു. പ​ര​സ്പ​രം വി​വാ​ഹി​ത​രാ​യി. വി​വാ​ഹാ​ഘോ​ഷം അ​വ​ർ മു​ൻ​കൂ​ട്ടി വാ​ങ്ങി​യ വീ​ട്ടി​ൽ​വ​ച്ചു ന​ട​ന്നു. ആ​ഘോ​ഷം രാ​ത്രി വൈ​കു​ന്ന​തു​വ​രെ നീ​ണ്ടു. ബ​ന്ധു​ക്ക​ളും സ്നേ​ഹി​ത​രും അ​വ​രെ സ​മ്മാ​ന​ങ്ങ​ൾ​കൊ​ണ്ടു മൂ​ടി.

ആ​ഘോ​ഷ​ത്തി​നു വ​ന്ന​വ​രൊ​ക്കെ ഭ​ക്ഷി​ച്ചും പാ​നം​ചെ​യ്തും സ​ന്തോ​ഷ​മാ​യി മ​ട​ങ്ങി. അ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ന​വ​ദ​ന്പ​തി​ക​ൾ ക്ഷീ​ണി​ച്ച​വ​ശ​രാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ർ ര​ണ്ടു​പേ​രും ലി​വിം​ഗ്റൂ​മി​ലെ ഇ​രു​വ​ശ​ങ്ങ​ളി​ലു​മു​ള്ള സോ​ഫ​ക​ളി​ലേ​ക്കു വീ​ണു. അ​പ്പോ​ഴാ​ണു വീ​ടി​ന്‍റെ മു​ൻ​വാ​തി​ല​ട​ച്ചു കു​റ്റി​യി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്ന വി​വ​രം അ​യാ​ൾ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ച​ത്.

‘എ​ന്‍റെ പൊ​ന്നേ,’ അ​യാ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു. ‘​നീ പോ​യി മു​ൻ​വ​ശ​ത്തെ വാ​തി​ലൊ​ന്ന​ട​ച്ചേ​ക്കൂ.’ ഉ​ട​നെ അ​വ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു. ‘​ഞാ​ൻ എ​ന്തി​നു വാ​തി​ല​ട​യ്ക്ക​ണം? ദി​വ​സം മു​ഴു​വ​ൻ എ​നി​ക്കൊ​ന്നി​രി​ക്കാ​ൻ പ​റ്റി​യി​ട്ടി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ൾ​ത​ന്നെ പോ​യി വാ​തി​ല​ട​ച്ചേ​ക്കൂ.’
‘അ​പ്പോ​ൾ അ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണു കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ പോ​കാ​ൻ പോ​കു​ന്ന​ത്! ’ അ​യാ​ൾ തി​രി​ച്ച​ടി​ച്ചു. ‘കൈ​യി​ൽ വി​വാ​ഹ​മോ​തി​രം കി​ട്ടി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ഒ​ന്നി​നും കൊ​ള്ളാ​ത്ത അ​ല​സ​യാ​യി നീ ​മാ​റി.’
‘​നി​ങ്ങ​ൾ​ക്കെ​ങ്ങ​നെ ധൈ​ര്യം തോ​ന്നി’ അ​വ​ൾ ക്ഷു​ഭി​ത​യാ​യി ചോ​ദി​ച്ചു. ‘ന​മ്മ​ൾ വി​വാ​ഹി​ത​രാ​യി​ട്ട് ഒ​രു ദി​വ​സം പൂ​ർ​ത്തി​യാ​യി​ല്ല. അ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും എ​ന്നെ നി​ങ്ങ​ൾ ചീ​ത്ത​വി​ളി​ക്കാ​നും എ​ന്നോ​ട് ആ​ജ്ഞാ​പി​ക്കാ​നും തു​ട​ങ്ങി.’
‘പ​രാ​തി, പ​രാ​തി’ അ​യാ​ൾ മു​ര​ണ്ടു. ‘ജീ​വി​ത​കാ​ലം മു​ഴു​വ​ൻ ഞാ​ൻ നി​ന്‍റെ പ​രാ​തി കേ​ൾ​ക്ക​ണോ?’ ഉ​ട​നെ അ​വ​ൾ ചോ​ദി​ച്ചു: ‘​അ​തു​പോ​ലെ, ഞാ​ൻ നിങ്ങ​ളു​ടെ ആ​വ​ലാ​തി​ക​ളും കു​റ്റ​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലു​ക​ളും കേ​ൾ​ക്ക​ണോ?’
അ​യാ​ൾ അ​പ്പോ​ൾ മ​റു​പ​ടി പ​റ​ഞ്ഞി​ല്ല. വെ​റു​തെ മി​ണ്ടാ​തി​രു​ന്നു. അ​പ്പോ​ൾ അ​വ​ളും മൗ​നി​യാ​യി. അ​ഞ്ചു മി​നി​റ്റു ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: ‘മൈ ഡി​യ​ർ, ന​മു​ക്കു ര​ണ്ടാ​ൾ​ക്കും എ​ഴു​ന്നേ​റ്റു​പോ​യി വാ​തി​ല​ട​യ്ക്കാ​ൻ മ​ന​സു​വ​രു​ന്നി​ല്ല. ഞാ​ൻ ഒ​രു മ​ത്സ​രം നി​ർ​ദേ​ശി​ക്കാം. ആ​ര് ആ​ദ്യം സം​സാ​രി​ക്കു​ന്നു​വോ ആ ​ആ​ൾ പോ​യി വാ​തി​ല​ട​യ്ക്ക​ണം.’

ഉ​ട​നെ ആ​യാ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: ‘​ഇ​ന്നു ഞാ​ൻ ആ​ദ്യ​മാ​യി കേ​ട്ട ഒ​രു ന​ല്ല​കാ​ര്യം. ശ​രി, ഈ ​നി​മി​ഷം ന​മു​ക്കു തു​ട​ങ്ങാം.’ അ​വ​ർ ര​ണ്ടു പേ​രും ഉ​ട​നെ ത​ങ്ങ​ളു​ടെ സോ​ഫ​ക​ളി​ൽ നി​വ​ർ​ന്നി​രു​ന്നു. ഒ​ന്നും ഉ​രി​യാ​ടാ​തെ പ​ര​സ്പ​രം നോ​ക്കി​യി​രി​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി.
നേ​രം അ​ർ​ധ​രാ​ത്രി ക​ഴി​ഞ്ഞു. ആ ​വ​ഴി​യെ പോ​യ ര​ണ്ടു ക​ള്ളന്മാ​ർ വാ​തി​ൽ തു​റ​ന്നു​കി​ട​ന്ന വീ​ട് ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. അ​വ​ർ പാ​ത്തും പ​തു​ങ്ങി​യും ഉ​ള്ളി​ൽ ക​ട​ന്ന​പ്പോ​ൾ അ​ന​ങ്ങാ​തി​രി​ക്ക​ുന്ന ര​ണ്ടു പ്ര​തി​മ​ക​ളെ​യാ​ണു അ​വ​ർ ക​ണ്ട​ത്. വാ​ക്സി​ൽ നി​ർ​മി​ച്ചു​വ​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന പ്ര​തി​മ​ക​ളാ​ണു അ​വ​യെ​ന്നു ക​രു​തി മോ​ഷ്ടാ​ക്ക​ൾ അ​വി​ടെ ക​ണ്ട സ​മ്മാ​ന​ങ്ങ​ളും മ​റ്റു വി​ല​പി​ടി​പ്പു​ള്ള സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ളും എ​ടു​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി.

‘എ​നി​ക്കി​തു വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​ൻ സാ​ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല,’ അ​യാ​ൾ മ​ന​സി​ൽ പ​റ​ഞ്ഞു. ‘ക​ള്ളന്മാ​ർ എ​ല്ലാം എ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു പോ​കു​ന്ന​തു ക​ണ്ടി​ട്ടും അ​വ​ൾ ഒ​ന്നും മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല. ആ ​നി​മി​ഷം അ​വ​ളു​ടെ ചി​ന്ത പോ​യ​തു ഇ​പ്ര​കാ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. ‘ഇ​യാ​ൾ എ​ന്തൊ​രു മ​നു​ഷ്യ​ൻ? ക​ള്ളന്മാ​ർ സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ൾ മോ​ഷ്ടി​ക്കു​ന്പോ​ൾ അ​യാ​ൾ വെ​റു​തെ​യി​രി​ക്കാ​ൻ പോ​വു​ക​യാ​ണോ?’

കൈ​യി​ൽ കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​വു​ന്ന​തെ​ല്ലാം ക​ള്ളന്മാ​ർ എ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു പോ​യി. എ​ന്നാ​ൽ, ഭാ​ര്യ​യും ഭ​ർ​ത്താ​വും ഇ​രു​ന്നി​ട​ത്തു​നി​ന്നു അ​ന​ങ്ങു​ക​യോ മി​ണ്ടു​ക​യോ ചെ​യ്തി​ല്ല. നേ​രം വെ​ളു​ക്കു​ന്ന​തി​നു മു​ന്പ് ഡ്യൂ​ട്ടി​ക്കി​റ​ങ്ങി​യ പോ​ലീ​സു​കാ​ര​ൻ ആ ​വീ​ടി​ന്‍റെ വാ​തി​ൽ തു​റ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. അ​യാ​ൾ വാ​തി​ലി​ൽ മു​ട്ടി​വി​ളി​ച്ചു. ആ​രും വി​ളി കേ​ട്ടി​ല്ല. അ​യാ​ൾ അ​ക​ത്തു​ക​ട​ന്ന​പ്പോ​ൾ ര​ണ്ടു പേ​ർ അ​വി​ടെ ഇ​രി​ക്കു​ന്ന​തു ക​ണ്ടു. ‘​എ​ന്തു സം​ഭ​വി​ച്ചു?’ പോ​ലീ​സു​കാ​ര​ൻ ചോ​ദി​ച്ചു. പ​ക്ഷേ, ര​ണ്ടു പേ​ർ​ക്കും മ​റു​പ​ടി​യി​ല്ല. അ​വ​ർ അ​ന​ങ്ങാ​തെ നി​ശ​ബ്ദ​രാ​യി ഇ​രു​ന്നു.

ഉ​ട​നെ പോ​ലീ​സു​കാ​ര​ൻ ഭ​ർ​ത്താ​വി​ന്‍റെ ചെ​കി​ട്ട​ത്ത​ടി​ക്കാ​ൻ ആ​ഞ്ഞു. ‘തൊ​ട്ടു​പോ​ക​രു​ത്?’ അ​വ​ൾ അ​ല​റി. ‘ഇ​തെ​ന്‍റെ ഭ​ർ​ത്താ​വാ​ണ്. ’ അ​പ്പോ​ൾ അ​യാ​ൾ ചാ​ടി എ​ണീ​റ്റു കൈ​ക​ൾ​ കൊ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു പ​റ​ഞ്ഞു ‘​ഞാ​ൻ വി​ജ​യി​ച്ചു. നീ ​പോ​യി വേ​ഗം വാ​തി​ല​ട​യ്ക്കൂ.’

ആ​രു​ടെ​യോ ഭാ​വ​ന ജന്മം ​ന​ൽ​കി​യ ഒ​രു ക​ഥ​യാ​ണി​ത്. ഈ ​ക​ഥ​യി​ൽ അ​തി​ശ​യോ​ക്തി ഏ​റെ ഉ​ണ്ടെ​ന്നു ന​മു​ക്കു തോ​ന്നാം. അ​തു ശ​രി​യു​മാ​ണ്. എ​ന്നാ​ൽ, ചി​ല​പ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും ചി​ല​രു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​ത് ഇ​തി​ലും അ​തി​ശ​യോ​ക്തി​പ​ര​മാ​കാം. അ​തി​ന്‍റെ കാ​ര​ണ​മോ? ക​ടും​പി​ടി​ത്ത​വും പി​ടി​വാ​ശി​യും മാ​ത്രം.

താ​ൻ പി​ടി​ച്ച മു​യ​ലി​നു മൂ​ന്നു കൊ​ന്പ് എ​ന്ന​ല്ലേ ക​ടും​പി​ടി​ത്ത​ക്കാ​രു​ടെ​യും പി​ടി​വാ​ശി​ക്കാ​രു​ടെ​യു​മൊ​ക്കെ മ​നഃ​സ്ഥി​തി. ഏ​തെ​ങ്കി​ലും കാ​ര്യ​ത്തി​ൽ വി​ട്ടു​വീ​ഴ്ച ചെ​യ്യാ​ൻ അ​വ​രു​ടെ ദു​ർ​വാ​ശി സ​മ്മ​തി​ക്കു​മോ? വി​ജ​യം എ​ന്ന​ത് അ​വ​രെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം അ​വ​ർ വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ന​ട​ക്ക​ണം എ​ന്ന​ത​ല്ലേ.

മു​ക​ളി​ല​ത്തെ ക​ഥ​യി​ലേ​ക്കു മ​ട​ങ്ങി​വ​ര​ട്ടെ. വെ​റു​തെ ഓ​രോ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞ് അ​വ​ർ ക​ടും​പി​ടി​ത്ത​ത്തി​ലേ​ക്കും പി​ടി​വാ​ശി​യി​ലേ​ക്കും എ​ത്തി​യ​ത​ല്ലേ? അ​ങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​ന്ന​തു​വ​ഴി ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ വി​ജ​യി​ക്കാ​മെ​ന്ന​ല്ലേ അ​വ​ർ ക​രു​തി​യ​ത്. എ​ന്നാ​ൽ, അ​തു​വ​ഴി ഉ​ണ്ടാ​യ ന​ഷ്ടം എ​ത്ര​യോ ഭീ​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു.

എ​പ്പോ​ഴാ​ണു നാം ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ വി​ജ​യി​ക്കു​ന്ന​ത്? അ​ത് നാം ​സ​ഹ​ക​രി​ച്ചും പ​ര​സ്പ​രം ക്ഷ​മി​ച്ചും വി​ട്ടു​വീ​ഴ്ച​ക​ളും ത്യാ​ഗ​ങ്ങ​ളും സ​ഹി​ച്ചും ജീ​വി​ക്കു​ന്പോ​ഴ​ല്ലേ. പ്ര​ത്യേകി​ച്ചു കു​ടും​ബ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്‍റെയും കു​ടും​ബ​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യു​മൊ​ക്ക കാ​ര്യ​ത്തി​ലാ​യാ​ലും സ്ഥി​തി വി​ഭി​ന്ന​മ​ല്ല​ല്ലോ. ശ​രി​യാ​യ വി​ജ​യ​ത്തി​നു​ള്ള വ​ഴി ക​ടും​പി​ടി​ത്ത​വും പി​ടി​വാ​ശി​യു​മ​ല്ല എ​ന്ന​തു ന​മു​ക്കു മ​റ​ക്കാ​തി​രി​ക്കാം.

ഫാ. ജോസ് പന്തപ്ലാംതൊട്ടിയിൽ