അ​വ​ൾ ജ​നി​ച്ച​ത് പാ​വ​പ്പെ​ട്ട കു​ടും​ബ​ത്തി​ൽ. വ​ള​ർ​ന്ന​തു പ​രി​മി​ത​മാ​യ ജീ​വി​ത​സാ​ഹ​ച​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ൽ. അ​തു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ അ​വ​ൾ​ക്കു കാ​ര്യ​മാ​യ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​മൊ​ന്നും നേ​ടാ​നാ​യി​ല്ല.

എ​ങ്കി​ലും അ​വ​ൾ ഭാ​ഗ്യ​വ​തി​യാ​യി​രു​ന്നു. കാ​ര​ണം, അ​വ​ൾ​ക്ക് ന​ല്ല ഒ​രു ഭ​ർ​ത്താ​വി​നെ കി​ട്ടി. അ​തും സാ​മാ​ന്യം സ​ന്പ​ന്ന​മാ​യ കു​ടും​ബ​ത്തി​ൽ​നി​ന്നു​ത​ന്നെ. അ​തി​നും പു​റ​മേ, ഭ​ർ​ത്താ​വി​നു കൊ​ഴു​ത്ത ശ​ന്പ​ള​മു​ള്ള ഒ​രു ന​ല്ല ജോ​ലി​യു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

അ​വ​രു​ടെ കു​ടും​ബ​ജീ​വി​തം സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ക​ര​മാ​യി മു​ന്നോ​ട്ടു​നീ​ങ്ങി. അ​വ​ർ​ക്കു ജ​നി​ച്ച കു​ട്ടി​ക​ൾ അ​വ​രു​ടെ സ​ന്തോ​ഷം പ​തിമട​ങ്ങു വ​ർ​ധി​പ്പി​ച്ചു.

പ​ക്ഷേ, അ​വ​രു​ടെ സ​ന്തോ​ഷം അ​ധി​ക​നാ​ൾ നീ​ണ്ടു​നി​ന്നി​ല്ല. നി​ന​ച്ചി​രി​ക്കാ​ത്ത നേ​ര​ത്ത് അ​വ​ൾ രോ​ഗി​ണി​യാ​യി മാ​റി. ആ​ശു​പ​ത്രി​യും ഡോ​ക്ട​ർ​മാ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു പി​ന്നെ അ​വ​ളു​ടെ അ​ഭ​യം. പ​ല​ദി​വ​സം നീ​ണ്ടു​നി​ന്ന പ​രീ​ക്ഷ​ണ​നി​രീ​ക്ഷ​ണ​ങ്ങ​ൾ​ക്കു​ശേ​ഷം ഡോ​ക്ട​ർ അ​വ​ളോ​ടു പ​റ​ഞ്ഞു: ""​നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ക​ര​ൾ പ്ര​വ​ർ​ത്തി​ക്കു​ന്നി​ല്ല.’’

അ​വ​ൾ​ക്കു ത​ന്‍റെ കാ​തു​ക​ളെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​നാ​യി​ല്ല. വി​തു​ന്പു​ന്ന അ​ധ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടെ അ​വ​ൾ ഡോ​ക്ട​റോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: ""​ഞാ​ൻ മ​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്നാ​ണോ അ​ങ്ങു പ​റ​യു​ന്ന​ത്?’’

അ​വ​ളു​ടെ മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കാ​ൻ ധൈ​ര്യ​മി​ല്ലാ​തെ ഡോ​ക്ട​ർ പ​റ​ഞ്ഞു: ""​ഞ​ങ്ങ​ൾ​ക്കു ചെ​യ്യാ​വു​ന്ന​തു മു​ഴ​വ​നും ഞ​ങ്ങ​ൾ ചെ​യ്തു​ക​ഴി​ഞ്ഞു’’. ഡോ​ക്ട​ർ പി​ന്നെ അ​വി​ടെ നി​ന്നി​ല്ല. അ​ദ്ദേ​ഹം അ​വ​ളു​ടെ മു​റി​യി​ൽ​നി​ന്നു പെ​ട്ടെ​ന്നു പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്നു.

ഡോ​ക്ട​ർ പോ​യ​പ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ ആ​ശു​പ​ത്രി​മു​റി​യി​ൽ ത​നി​ച്ചാ​യി. പെ​ട്ടെ​ന്ന് അ​വ​ളു​ടെ ഉ​ള്ളി​ൽ ദേ​ഷ്യം ഇ​ര​ച്ചു​ക​യ​റി. ദൈ​വ​ത്തോ​ടാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ളു​ടെ ദേ​ഷ്യം മു​ഴു​വ​നും. നേ​രേ​നോ​ക്കി ദൈ​വ​ത്തോ​ടു ര​ണ്ടു​വാ​ക്കു പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ത​ന്നെ കാ​ര്യം അ​വ​ൾ ഉ​ള്ളി​ലു​റ​ച്ചു.

എ​ഴു​ന്നേ​റ്റു​നി​ൽ​ക്കാ​ൻ അ​വ​ൾ​ക്കു ശ​ക്തി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. എ​ങ്കി​ലും അ​വ​ൾ ഒ​രു​വി​ധം കി​ട​ക്ക​യി​ൽ നി​ന്ന് എ​ഴു​ന്നേ​റ്റ് ആ​ശു​പ​ത്രി​യി​ലെ ചാ​പ്പ​ലി​നെ ല​ക്ഷ്യ​മാ​ക്കി നീ​ങ്ങി. ഭി​ത്തി​യി​ൽ പി​ടി​ച്ചു ചാ​പ്പ​ലി​ലേ​ക്കു വ​ലി​ഞ്ഞി​ഴ​ഞ്ഞു പോ​കു​ന്പോ​ൾ ദൈ​വ​ത്തോ​ടു പ​റ​യേ​ണ്ട കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് അ​വ​ൾ മ​ന​സി​ൽ രൂ​പം ന​ൽ​കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ചാ​പ്പ​ലി​ന്‍റെ വാ​തി​ൽ​ക്ക​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ദൈ​വ​ത്തോ​ടു പ​റ​യാ​നു​ള്ള വാ​ക്യ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് അ​വ​ൾ പൂ​ർ​ണ​രൂ​പം ന​ൽ​കി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അ​തി​പ്ര​കാ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു:

""​ദൈ​വ​മേ, നീ ​ഒ​രു വ​ഞ്ച​ക​നാ​ണ്. നീ ​മു​ഴു​വ​നും സ്നേ​ഹ​മാ​ണെ​ന്ന​ല്ലേ പ​ണ്ടു​മു​ത​ൽ പ​റ​യാ​റു​ള്ള​ത്? എ​ന്നാ​ൽ ആ​രെ​ങ്കി​ലും അ​ല്പം സ​ന്തോ​ഷം അ​നു​ഭ​വി​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങു​ന്പോ​ഴേ​ക്കും നീ ​അ​തു ന​ശി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. നീ ​ഒ​രു കാ​ര്യം അ​റി​യ​ണ​മെ​ന്നു ഞാ​ൻ ആ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു. എ​നി​ക്കു നി​ന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടു മ​തി​യാ​യി. നീ ​ആ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ നി​ന്നെ ഞാ​ൻ കാ​ണു​ന്നു.’’

ദൈ​വ​ത്തോ​ടു പ​റ​യാ​നു​ള്ള​തു മു​ഖ​ത്തു​നോ​ക്കി പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ട് പെ​ട്ടെ​ന്നു മ​ട​ങ്ങ​ണ​മെ​ന്ന ചി​ന്ത​യോ​ടെ​യാ​ണ് അ​വ​ൾ ചാ​പ്പ​ലി​ലേ​ക്കു ക​യ​റി​യ​ത്. ചാ​പ്പ​ലി​ൽ ഇ​രു​ട്ടാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും അ​വ​ൾ ത​പ്പി​ത്ത​ട​ഞ്ഞ് അ​ൾ​ത്താ​ര​യു​ടെ അ​രി​കി​ലേ​ക്കു നീ​ങ്ങി. പ​ക്ഷേ, അ​വി​ടെ എ​ത്തു​ന്ന​തി​നു​മു​ന്പ് അ​വ​ൾ നി​ലം​പ​തി​ച്ചു.

വീ​ഴ്ച​യോ​ടെ അ​വ​ൾ അ​തീ​വ​ക്ഷീ​ണി​ത​യാ​യി മാ​റി. സ്വ​ന്തം ക​ണ്‍​പോ​ള​ക​ൾ തു​റ​ക്കാ​ൻ​പോ​ലു​മു​ള്ള ശ​ക്തി അ​വ​ൾ​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. എ​ങ്കി​ലും വ​ള​രെ ക്ലേ​ശി​ച്ച് അ​വ​ൾ ക​ണ്ണു​തു​റ​ന്നു​നോ​ക്കി. അ​പ്പോ​ൾ ആ​ദ്യം അ​വ​ളു​ടെ ക​ണ്ണി​ൽ​പ്പെ​ട്ട​ത് അ​ൾ​ത്താ​ര​യു​ടെ മു​ന്നി​ൽ​ക്കി​ട​ന്ന ച​വി​ട്ടു​മെ​ത്ത​യി​ൽ നെ​യ്യ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന വാ​ക്യ​മാ​ണ്. അ​ത് ഇ​പ്ര​കാ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു: ""​​ക​ർ​ത്താ​വേ, പാ​പി​യാ​യ എ​ന്നോ​ടു ക​രു​ണ​തോ​ന്ന​ണ​മേ.’’

പെ​ട്ടെ​ന്ന് അ​വ​ളു​ടെ ദേ​ഷ്യം മു​ഴു​വ​നും ആ​വി​യാ​യി​പ്പോ​യി. ദൈ​വ​ത്തോ​ടു ന്ധ​ന്ധ​ര​ണ്ടു വാ​ക്കു’’ പ​റ​യ​ണ​മെ​ന്ന ചി​ന്ത​പോ​ലും അ​വ​ളി​ൽ​നി​ന്ന് അ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി. അ​വ​ളു​ടെ ചി​ന്ത​യി​ലും മ​ന​സി​ലും ഒ​രേ​യൊ​രു കാ​ര്യം നി​റ​ഞ്ഞു​നി​ന്നു: ""​​ക​ർ​ത്താ​വേ, പാ​പി​യാ​യ എ​ന്നോ​ടു ക​രു​ണ തോ​ന്നേ​ണ​മേ.’’

വീ​ണി​ട​ത്തു​ത​ന്നെ കി​ട​ന്നു​കൊ​ണ്ടു ത​ല കൈ​ക​ളി​ൽ ചേ​ർ​ത്തു​വ​ച്ച് അ​വ​ൾ ദൈ​വ​ത്തെ മാ​ത്രം മ​ന​സി​ൽ ധ്യാ​നി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ സാ​വ​ധാ​നം അ​വി​ടു​ന്ന് അ​വ​ളോ​ട് ഇ​പ്ര​കാ​രം പ​റ​യു​ന്ന​തു​പോ​ലെ അ​വ​ൾ​ക്കു തോ​ന്നി: ""​​നി​ന്‍റെ ജീ​വി​തം പൂ​ർ​ണ​മാ​യും എ​നി​ക്കു സ​മ​ർ​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള ഒ​രു ക്ഷ​ണം മാ​ത്ര​മാ​ണി​ത്. നീ ​ഇ​തു​വ​രെ അ​ങ്ങ​നെ ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല എ​ന്നു നി​ന​ക്ക​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടേ? ഡോ​ക്ട​ർ​മാ​ർ​ക്കു നി​ന്നെ ചി​കി​ത്സി​ക്കാ​ൻ മാ​ത്ര​മേ സാ​ധി​ക്കൂ. എ​ന്നാ​ൽ എ​നി​ക്കു​മാ​ത്ര​മേ നി​ന്നെ സു​ഖ​പ്പെ​ടു​ത്താ​നാ​വൂ.’’

ജീ​ൻ എ​ന്ന ആ ​യു​വ​തി ത​ന്‍റെ ജീ​വി​തം മു​ഴു​വ​നും ത​ന്നെ​ത​ന്നെ​യും ആ ​നി​മി​ഷം ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ കൈ​ക​ളി​ൽ സ​മ​ർ​പ്പി​ച്ചു. ത​ന്‍റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്‍റെ പൂ​ർ​ണ ഉ​ത്ത​ര​വാ​ദി​ത്വ​വും അ​ന്നു ദൈ​വ​ത്തെ ഭ​ര​മേ​ല്പി​ച്ച​തി​നു ശേ​ഷ​മാ​ണ് ചാ​പ്പ​ലി​ൽ​നി​ന്ന് അ​വ​ൾ സ്വ​ന്തം മു​റി​യി​ലേ​ക്കു മ​ട​ങ്ങി​യ​ത്.

മു​റി​യി​ൽ തി​രി​ച്ചെ​ത്തി​യ അ​വ​ൾ അ​ന്നു​രാ​ത്രി​മു​ഴു​വ​നും സു​ഖ​മാ​യി ഉ​റ​ങ്ങി. പി​റ്റേ​ദി​വ​സം അ​വ​ൾ ഏ​റെ ഉേ·​ഷ​വ​തി​യാ​യി കാ​ണ​പ്പെ​ട്ടു. അ​പ്പോ​ൾ ഡോ​ക്ട​ർ വീ​ണ്ടും അ​വ​ളെ പ​രി​ശോ​ധ​ന​യ്ക്കു വി​ധേ​യ​യാ​ക്കി. പ്ര​ത്യാ​ശാ​ജ​ന​ക​മാ​യി​രു​ന്നു അ​തി​ന്‍റെ ഫ​ലം. അ​വ​ളു​ടെ ക​ര​ൾ വീ​ണ്ടും പ്ര​വ​ർ​ത്തി​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന​ത്രേ!

നി​രാ​ശ​ത​യു​ടെ അ​ടി​ത്ത​ട്ടി​ൽ വീ​ണ​പ്പോ​ഴാ​ണെ​ങ്കി​ൽ​പ്പോ​ലും ജീ​ൻ അ​വ​ളു​ടെ ജീ​വി​തം പൂ​ർ​ണ​മാ​യി ദൈ​വ​ത്തി​നു വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തു. അ​വ​ളു​ടെ ഈ ​സ​ന്പൂ​ർ​ണ സ​മ​ർ​പ്പ​ണം അ​വ​ളെ ര​ക്ഷി​ച്ച​താ​യി ന്ധ​ന്ധ​ഹാ​പ്പി​ന​സ് ഈ​സ് ആ​ൻ ഇ​ൻ​സൈ​ഡ് ജോ​ബ്’’ എ​ന്ന പു​സ്ത​ക​ത്തി​ൽ ഫാ. ​ജോ​ണ്‍ പ​വ്വ​ൽ സാ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നു.

ദൈ​വ​ത്തി​നു ന​മ്മെ​ത്ത​ന്നെ പൂ​ർ​ണ​മാ​യി വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ന​മ്മി​ൽ ഏ​റെ​പ്പേ​രും ഒ​രി​ക്ക​ലും ചി​ന്തി​ക്കാ​റി​ല്ലെ​ന്നു​ള്ള​താ​ണു വ​സ്തു​ത. സ​ന്പൂ​ർ​ണ​സ​മ​ർ​പ്പ​ണ​വും​മ​റ്റും അ​ച്ചന്മാ​ർ​ക്കും ക​ന്യാ​സ്ത്രീ​ക​ൾ​ക്കും മാ​ത്ര​മു​ള്ള കാ​ര്യ​മാ​യി​ട്ടാ​ണ​ല്ലോ നാം ​സാ​ധാ​ര​ണ ക​രു​തു​ക.

എ​ന്നാ​ൽ, ന​മു​ക്കെ​ല്ലാ​വ​ർ​ക്കും ന​മ്മെ​ത്ത​ന്നെ പൂ​ർ​ണ​മാ​യി ദൈ​വ​ത്തി​നു സ​മ​ർ​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ജീ​വി​ക്കാ​നാ​കും. കാ​ര​ണം, നാ​മെ​ല്ലാ​വ​രു​മാ​യി ആ​ത്മ​ബ​ന്ധം സ്ഥാ​പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു മു​ന്നോ​ട്ടു​പോ​കു​വാ​ൻ അ​വി​ടു​ന്ന് അ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്.

ന​മ്മു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​വും മ​ന​സും ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​തം മു​ഴു​വ​നും ത​നി​ക്കു പൂ​ർ​ണ​മാ​യി സ​മ​ർ​പ്പി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നാ​ണ് അ​വി​ട​ത്തെ ആ​ഗ്ര​ഹം. നാം ​അ​പ്ര​കാ​രം ചെ​യ്യു​ന്പോ​ൾ മാ​ത്ര​മേ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തെ ശാ​ശ്വ​ത​സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​ലേ​ക്കു ന​യി​ക്കു​വാ​ൻ അ​വി​ടു​ത്തേ​ക്കു സാ​ധി​ക്കു​ക​യു​ള്ളു.

ദൈ​വ​പു​ത്ര​നാ​യ യേ​ശു ത​ന്‍റെ പി​താ​വി​നു ത​ന്നെ​ത്ത​ന്നെ പൂ​ർ​ണ​മാ​യി വി​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു പ​റ​ഞ്ഞു: ""​​പി​താ​വേ, അ​ങ്ങേ തൃ​ക്ക​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ ഞാ​ൻ എ​ന്നെ സ​മ​ർ​പ്പി​ക്കു​ന്നു.’’ യേ​ശു​വി​ന്‍റെ മാ​താ​വാ​യ മ​റി​യ​വും ആ​ത്മ​സ​മ​ർ​പ്പ​ണ​ത്തി​ൽ മു​ൻ​പ​ന്തി​യി​ൽ​ത്ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: ""​​നി​ന്‍റെ വ​ച​നം​പോ​ലെ എ​ന്നി​ൽ സം​ഭ​വി​ക്ക​ട്ടെ.’’

യേ​ശു​വും അ​വി​ടു​ത്തെ മാ​താ​വും ദൈ​വ​ത്തി​ന് ആ​ത്മ​സ​മ​ർ​പ്പ​ണം ചെ​യ്ത​തു​പോ​ലെ നാ​മും അ​വി​ടു​ത്തേ​ക്ക് ആ​ത്മ​സ​മ​ർ​പ്പ​ണം ചെ​യ്യ​ണം. കാ​ര​ണം, അ​വി​ടു​ത്തേ​ക്കു ന​മ്മെ​ക്കൊ​ണ്ട് ആ​വ​ശ്യ​മു​ണ്ട്. ന​മ്മു​ടെ ര​ക്ഷ​യ്ക്കും സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​നും വേ​ണ്ടി മാ​ത്ര​മ​ല്ല അ​വി​ടു​ന്നു ന​മ്മു​ടെ ആ​ത്മ​സ​മ​ർ​പ്പ​ണം ആ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത്. ന​മ്മു​ടെ​പോ​ലെ​ത​ന്നെ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ​യും ര​ക്ഷ​യ്ക്കും സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ത്തി​നും​വേ​ണ്ടി​യാ​ണ് അ​വി​ടു​ന്നു ന​മ്മു​ടെ ആ​ത്മ​സ​മ​ർ​പ്പ​ണം ആ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത്.

മ​റ്റു​ള്ള​വ​ർ​വ​ഴി ദൈ​വം ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ സ​ന്തോ​ഷ​സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ങ്ങ​ൾ ന​ൽ​കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ നാം ​വ​ഴി മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലും സ​ന്തോ​ഷ​സൗ​ഭാ​ഗ്യ​ങ്ങ​ൾ ന​ൽ​ക​ണ​മെ​ന്ന് അ​വി​ടു​ന്ന് ആ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. അ​തു​കൊ​ണ്ട് നാം ​ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തെ പൂ​ർ​ണ​മാ​യി അ​വി​ടു​ത്തേ​ക്കു ന​ൽ​കി​യേ മ​തി​യാ​കൂ.

ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ സു​ഖ​വും സ​ന്തോ​ഷ​വു​മൊ​ക്കെ ക​ണ്ടെ​ത്തു​വാ​ൻ​വേ​ണ്ടി നാം ​എ​ത്ര​യോ പാ​ടു​പെ​ടാ​റു​ണ്ട്! എ​ത്ര​മാ​ത്രം ക​ഠി​നാ​ധ്വാ​നം ചെ​യ്യാ​റു​ണ്ട്! എ​ന്നാ​ൽ അ​തു​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം നാം ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ സ​ന്തോ​ഷം ക​ണ്ടെ​ത്താ​റു​ണ്ടോ? ഒ​രി​ക്ക​ലു​മി​ല്ല.

എ​ന്നാ​ൽ ദൈ​വ​ത്തി​നു പൂ​ർ​ണ​മാ​യി ന​മ്മെ​ത്ത​ന്നെ സ​മ​ർ​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് അ​വി​ടു​ന്നു കാ​മി​ക്കു​ന്ന വ​ഴി​ക​ളി​ലൂ​ടെ സ​ഞ്ച​രി​ച്ചാ​ൽ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ വി​ജ​യം സു​നി​ശ്ചി​ത​മാ​ണ്. എ​ന്നു​മാ​ത്ര​മ​ല്ല ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ എ​ന്തു​മാ​ത്രം ന​മു​ക്കു ക​ഷ്ട​പ്പെ​ടേ​ണ്ടി​വ​ന്നാ​ലും അ​വ​യൊ​ക്കെ സ​ന്തോ​ഷ​പൂ​ർ​വം നാം ​അ​ഭി​മു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും.

ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​തം ദൈ​വം ന​മു​ക്കു ത​ന്ന​താ​ണ്. ദൈ​വം ന​മു​ക്കു ക​നി​ഞ്ഞു ന​ൽ​കി​യ ജീ​വി​തം അ​വി​ടു​ത്തെ ക​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ സ​മ​ർ​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് അ​വി​ടു​ന്ന് ആ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​ത​നു​സ​രി​ച്ചു ന​മു​ക്കു ജീ​വി​ക്കാം. അ​പ്പോ​ൾ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​തം ധ​ന്യ​മാ​കും, സൗ​ഭാ​ഗ്യ​പൂ​ർ​ണ​മാ​കും.