ഇ​രു​നൂ​റു​പേ​ർ പ​ങ്കെ​ടു​ത്ത ഒ​രു സെ​മി​നാ​ർ. ശാ​രീ​രി​ക​വും മാ​ന​സി​ക​വു​മാ​യ ആ​രോ​ഗ്യ​പ​രി​പാ​ല​നം ആ​യി​രു​ന്നു വി​ഷ​യം. വി​ഷ​യാ​വ​ത​ാര​കൻ ആ​മു​ഖ​മാ​യി ചി​ല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു. പ​റ​ഞ്ഞ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ എ​ല്ലാ​വ​രും ശ്ര​ദ്ധ​യോ​ടെ കേ​ട്ടി​രു​ന്നു. എ​ന്നാ​ൽ, ദീ​ർ​ഘ​മാ​യി സം​സാ​രി​ക്കാ​ൻ അ​ദ്ദേ​ഹം തു​നി​ഞ്ഞി​ല്ല. അ​തി​നു പ​ക​രം അ​വ​രെ പ്ര​വ​ർ​ത്ത​ന​നി​ര​ത​രാ​ക്കാ​നാ​ണ് അ​ദ്ദേ​ഹം ശ്ര​മി​ച്ച​ത്.
ത​ന്‍റെ കൈ​വ​ശ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ബ​ലൂ​ണു​ക​ൾ എ​ല്ലാ​വ​ർ​ക്കും വി​ത​ര​ണം​ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ട് അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞു: "ആ​ദ്യം ബ​ലൂ​ണി​ൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ പേ​ര് എ​ഴു​ത​ണം. അ​തി​നു​ശേ​ഷം അ​ത് ഉൗ​തി വീ​ർ​പ്പി​ച്ചു കെ​ട്ട​ണം. പി​ന്നീ​ട​തു അ​ടു​ത്തു​ള്ള ഹാ​ളി​ൽ നി​ക്ഷേ​പി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം നി​ങ്ങ​ളി​വി​ടെ മ​ട​ങ്ങി എ​ത്ത​ണം.’ അ​വ​ർ എ​ല്ലാ​വ​രും അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ ചെ​യ്തു.

ഇ​നി എ​ന്ത് എ​ന്ന ചോ​ദ്യ​ത്തോ​ടു​കൂ​ടി അ​വ​രെ​ല്ലാ​വ​രും സെ​മി​നാ​ർ ഹാ​ളി​ലെ ഇ​രി​പ്പി​ട​ങ്ങ​ളി​ൽ മ​ട​ങ്ങി​യെ​ത്തി. അ​പ്പോ​ൾ വി​ഷ​യാ​വ​ത​ാര​ക​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: "നി​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് ഇ​നി ര​ണ്ടു മി​നി​റ്റു സ​മ​യ​മു​ണ്ട്. അ​തി​നു​ള്ളി​ൽ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​ന്തം പേ​രെ​ഴു​തി​യ ബ​ലൂ​ണ്‍ ക​ണ്ടു​പി​ടി​ച്ച് ഈ ​ഹാ​ളി​ൽ മ​ട​ങ്ങി​യെ​ത്ത​ണം.’ അ​വ​ർ എ​ല്ലാ​വ​രും അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ ചെ​യ്തു.

അ​വ​ർ എ​ല്ലാ​വ​രും ബ​ലൂ​ണു​ക​ൾ കി​ട​ന്നി​രു​ന്ന സ്ഥ​ല​ത്തേ​ക്ക് ഓ​ടി. വ​ലി​യ തി​ക്കും തി​ര​ക്കും​മൂ​ലം ചി​ല​ർ വീ​ണു. അ​വ​രെ ച​വി​ട്ടി​മെ​തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​പോ​ലും മ​റ്റു ചി​ല​ർ ത​ങ്ങ​ളു​ടെ ബ​ലൂ​ണു​ക​ൾ ക​ണ്ടെ​ത്താ​നാ​യി ഹാ​ളി​ലേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു​ക​യ​റി. ഒ​ന്നി​നു പു​റ​കേ മ​റ്റൊ​ന്നാ​യി അ​വ​ർ ബ​ലൂ​ണു​ക​ൾ പ​രി​ശോ​ധി​ച്ചു. പ​ക്ഷേ, അ​വ​ർ​ക്കാ​ർ​ക്കും സ്വ​ന്തം ബ​ലൂ​ണു​ക​ൾ ക​ണ്ടെ​ത്താ​നാ​യി​ല്ല. അ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ര​ണ്ടു മി​നി​റ്റു സ​മ​യം ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. സ​മ​യം ക​ഴി​ഞ്ഞ​തി​ന്‍റെ ബെ​ൽ​കേ​ട്ട അ​വ​ർ സെ​മി​നാ​ർ ഹാ​ളി​ൽ മ​ട​ങ്ങി​യെ​ത്തി. പ​രാ​ജി​ത​രു​ടെ മു​ഖ​ഭാ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ർ​ക്ക​പ്പോ​ൾ.

അ​വ​രു​ടെ മാ​ന​സി​കാ​വ​സ്ഥ മ​ന​സി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ണ്ടു വി​ഷ​യാ​വ​താ​ര​ക​ൻ ചോ​ദി​ച്ചു: "നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​ന്തം ബ​ലൂ​ണു​ക​ൾ ക​ണ്ടെ​ത്താ​ൻ എ​ന്താ​ണു മാ​ർ​ഗം?’ അ​വ​രാ​രും മ​റു​പ​ടി പ​റ​യാ​ൻ ത​യാ​റാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. അ​ത്ര​മാ​ത്രം പ​രാ​ജ​യ​ഭാ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​വ​ർ​ക്ക​പ്പോ​ൾ. തന്മൂലം അ​ദ്ദേ​ഹം അ​വ​രോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: "നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ബ​ലൂ​ണ്‍ ക​ണ്ടെ​ത്താ​ൻ മ​റ്റൊ​രാ​ൾ നി​ങ്ങ​ളെ സ​ഹാ​യി​ച്ചാ​ൽ കാ​ര്യം കു​റേ​ക്കൂ​ടി എ​ളു​പ്പ​മാ​കി​ല്ലേ?’ അ​തു ശ​രി എ​ന്ന ഭാ​വ​ത്തി​ൽ അ​വ​ർ ത​ല​കു​ലു​ക്കി.

ഉ​ട​നെ അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞു: ബ​ഹ​ളം വ​യ്ക്കാ​തെ നി​ങ്ങ​ൾ അ​ടു​ത്ത ഹാ​ളി​ലേ​ക്കു പോ​വു​ക. ആ​ദ്യം ചെ​ല്ലു​ന്ന​വ​ർ ഓ​രോ ബ​ലൂ​ണ്‍ എ​ടു​ത്ത് ആ ​ബ​ലൂ​ണി​ലെ പേ​രു​ക​ൾ ഉ​റ​ക്കെ വാ​യി​ക്കു​ക. അ​പ്പോ​ൾ അ​തി​ന്‍റെ ഉ​ട​മ​ക​ൾ ചെ​ന്ന് അ​വ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ക. അ​ങ്ങ​നെ ചെ​യ്താ​ൽ അ​തി​വേ​ഗം നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സ്വ​ന്തം ബ​ലൂ​ണു​ക​ൾ നി​ങ്ങ​ൾ ക​ണ്ടെ​ത്തും.’ അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ അ​വ​ർ പ്ര​വ​ർ​ത്തി​ച്ചു. അ​തി​വേ​ഗം അ​വ​ർ ഓ​രോ​രു​ത്ത​രും സ്വ​ന്തം ബ​ലൂ​ണു​ക​ൾ ക​ണ്ടെ​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു.

അ​വ​രെ​ല്ലാ​വ​രും ഹാ​ളി​ൽ മ​ട​ങ്ങി​യെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ൾ അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞു: "ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ സ്വ​ന്തം സ​ന്തോ​ഷം മാ​ത്രം തേ​ടു​ന്ന​വ​രു​ടെ കാ​ര്യ​വും ഇ​തു​പോ​ലെ​യാ​ണ്. അ​വ​ർ പ​ല​പ്പോ​ഴും മ​റ്റു​ള്ള​വ​രെ ച​വി​ട്ടി​മെ​തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണു സ്വ​ന്തം സ​ന്തോ​ഷ​ത്തി​ന്‍റെ പി​ന്നാ​ലെ പാ​യു​ന്ന​ത്. എ​ന്നാ​ൽ, അ​ത് അ​വ​ർ ക​ണ്ടെ​ത്തു​ന്നു​ണ്ടോ? ഇ​ല്ല എ​ന്ന​ത​ല്ലേ വാ​സ്ത​വം?’

അ​വ​ർ അ​ങ്ങ​നെ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്പോ​ൾ അ​ദ്ദേ​ഹം തു​ട​ർ​ന്നു: ’എ​ന്നാ​ൽ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ അ​വ​ർ സ​ന്തോ​ഷം ക​ണ്ടെ​ത്താ​ൻ നാം ​അ​വ​രെ സ​ഹാ​യി​ച്ചാ​ലോ? അ​പ്പോ​ൾ അ​തു​വ​ഴി നാം ​ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ സ​ന്തോ​ഷം ക​ണ്ടെ​ത്ത​ണ​മെ​ന്ന​താ​ണു യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യം.’ അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞു​നി​ർ​ത്തി​യ​പ്പോ​ൾ വ​ലി​യൊ​രു റൗ​ണ്ട് കൈ ​അ​ടി ന​ൽ​കി​യാ​ണ് അ​വ​ർ പ്ര​തി​ക​രി​ച്ച​ത്.

ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ സ​ന്തോ​ഷം ക​ണ്ടെ​ത്തു​കയാണു ന​മ്മു​ടെ​യെ​ല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും പ്ര​ധാ​ന ല​ക്ഷ്യം. അ​തി​നാ​യി നാം ​ക​ഠി​നാ​ധ്വാ​നം ചെ​യ്യു​ന്നു​മു​ണ്ട്. എ​ന്നി​ട്ടും ന​മ്മു​ടെ ല​ക്ഷ്യം ഏ​റെ അ​ക​ലെ​യാ​യി​ട്ടാ​ണു പ​ല​പ്പോ​ഴും അ​വ​ശേ​ഷി​ക്കു​ന്ന​ത്. എ​ന്താ​ണ് അ​തി​നു കാ​ര​ണം? നാം ​ത​നി​യെ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത സ​ന്തോ​ഷം കൈ​വ​രി​ക്കാ​നാ​യി അ​ധ്വാ​നി​ക്കു​ന്നു എ​ന്ന​തു​ത​ന്നെ. അ​തു​പോ​ലെ, മ​റ്റു​ള്ള​വ​ർ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ സ​ന്തോ​ഷം കൈ​വ​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ത്തി​ൽ അ​വ​രെ സ​ഹാ​യി​ക്കാ​നു​ള്ള മ​ന​ഃസ്ഥി​തി​യു​മി​ല്ല ന​മു​ക്ക്. അ​തു മാ​ത്ര​മോ? മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ ജീ​വി​ത​സ​ന്തോ​ഷം ന​ഷ്ട​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന രീ​തി​യി​ൽ അ​വ​രെ ത​ള്ളി​മാ​റ്റി​യും ഉ​ന്തി​യി​ട്ടു​മ​ല്ലേ ന​മ്മു​ടെ യാ​ത്ര?

ബ​ലൂ​ണി​ന്‍റെ ക​ഥ​യി​ലേ​ക്കു ന​മു​ക്കു മ​ട​ങ്ങി​വ​രാം. ഇ​രു​നൂ​റു ബ​ലൂ​ണു​ക​ൾ കൂ​ട്ടി​യി​ട്ടി​രു​ന്നി​ട​ത്തു​നി​ന്നും സ്വ​ന്തം ബ​ലൂ​ണു​ക​ൾ ക​ണ്ടെ​ത്താ​ൻ അ​വ​ർ​ക്ക് ഏ​റെ ബു​ദ്ധി​മു​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. എ​ന്നാ​ൽ, ബ​ലൂ​ണു​ക​ൾ ക​ണ്ടെ​ത്താ​ൻ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രെ സ​ഹാ​യി​ച്ച​പ്പോ​ൾ അ​വ​രെ സ​ഹാ​യി​ച്ച​വ​രും എ​ത്ര വേ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണു സ്വ​ന്തം ബ​ലൂ​ണു​ക​ൾ ക​ണ്ടെ​ത്തി​യ​ത്!

ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ യ​ഥാ​ർ​ഥ സു​ഖം ക​ണ്ടെ​ത്ത​ണ​മെ​ങ്കി​ൽ നാം ​ല​ക്ഷ്യം വ​യ്ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ എ​പ്പോ​ഴും നേ​ട​ണ​മെ​ന്നു​ണ്ടോ? നാം ​ആ​ത്മാ​ർ​ഥ​മാ​യി മ​റ്റു​ള്ള​വ​രെ ഓ​രോ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ​ക്കു സ​ഹാ​യി​ക്കു​ന്പോ​ൾ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​സ​ന്തോ​ഷ​ത്തി​ന്‍റെ തോ​തു വ​ർ​ധി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​ട്ട​ല്ലേ ന​മ്മു​ടെ അ​നു​ഭ​വം? അ​തു​പോ​ലെ, മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി സ​ഹ​ക​രി​ച്ചു പ്ര​വ​ർ​ത്തി​ക്കു​ന്പോ​ഴും ന​മ്മു​ടെ സ​ന്തോ​ഷ​ത്തി​ന്‍റെ തെ​ർ​മോ മീ​റ്റ​റി​ന്‍റെ സൂ​ചി​ക മു​ക​ളി​ലേ​ക്ക​ല്ലേ പോ​വു​ക?

സ​മൂ​ഹ​ജീ​വി​ക​ളാ​യ ന​മു​ക്കു സ്വ​ന്തം കാ​ലി​ൽ നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​മാ​ത്രം ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ വി​ജ​യി​ക്കാ​നോ ജീ​വി​ത​സ​ന്തോ​ഷം ക​ണ്ടെ​ത്താ​നോ സാ​ധി​ക്കി​ല്ല. അ​തി​നു മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സ​ഹാ​യം​കൂ​ടി​യേ തീ​രൂ. ഈ ​വ​സ്തു​ത നാം ​മ​ന​സി​ലാ​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ങ്കി​ൽ സ്വ​ന്തം സു​ഖം മാ​ത്രം തേ​ടി​പ്പോ​യി ന​മു​ക്കു പ​രാ​ജ​യ​പ്പെ​ടേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ല. നേ​രേ മ​റി​ച്ച് മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സ​ഹാ​യം സ്വീ​ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടേ നാം ​അ​തി​നു മു​തി​രൂ. അ​തു​പോ​ലെ, മ​റ്റു​ള്ള​വ​ർ ജീ​വി​ത​സ​ന്തോ​ഷം ക​ണ്ടെ​ത്തു​ന്ന​തി​നു നാം ​അ​വ​രെ സ​ഹാ​യി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും.

അ​തു​പോ​ലെ നാം ​മ​റ​ന്നു​പോ​ക​രു​താ​ത്ത ഒ​രു കാ​ര്യ​മു​ണ്ട്. നാം ​എ​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ സ​ന്തോ​ഷ​പൂ​ർ​വം മ​റ്റു​ള്ള​വ​രെ സ​ഹാ​യി​ക്കു​ന്നു​വോ അ​തു​വ​ഴി മാ​ത്രം ന​മ്മു​ടെ സ​ന്തോ​ഷ​ത്തി​ന്‍റെ തോ​ത് ഏ​റെ വ​ർ​ധി​ക്കു​മെ​ന്ന​താ​ണ​ത്. ഇ​ക്കാ​ര്യം നാം ​മ​റ​ക്കാ​തി​രു​ന്നാ​ൽ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രെ ച​വി​ട്ടി​മെ​തി​ച്ചു മു​ന്നോ​ട്ടു​പോ​കാ​ൻ നാം ​ഒ​രി​ക്ക​ലും മു​തി​രി​ല്ല. അ​തി​നു പ​ക​രം അ​വ​ർ​ക്കൊ​രു സ​ഹാ​യ​ഹ​സ്തം നീ​ട്ടി മാ​ത്ര​മേ നാം ​മു​ന്പോ​ട്ടു​പോ​കൂ.

ഫാ. ജോസ് പന്തപ്ലാംതൊട്ടിയിൽ