അ​ധ്വാ​നി​ക്കാ​ൻ വി​സ​മ്മ​തി​ച്ച ഒ​രു മ​നു​ഷ്യ​ൻ. തന്മൂലം, ജീ​വി​ക്കാ​ൻ അ​യാ​ൾ ക​ണ്ടെ​ത്തി​യ എ​ളു​പ്പ​വ​ഴി മോ​ഷ​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒ​രി​ക്ക​ൽ അ​യാ​ൾ ഒ​രു തോ​ട്ട​ത്തി​ൽ​ക്ക​യ​റി പ​ഴ​ങ്ങ​ൾ മോ​ഷ്ടി​ക്കാ​ൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ അ​തു കാ​ണാ​നി​ട​യാ​യ കൃ​ഷി​ക്കാ​ര​ൻ അ​യാ​ളെ അ​വി​ടെ​നി​ന്ന് ആ​ട്ടി​പ്പാ​യി​ച്ചു. അ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണ് അ​യാ​ൾ അ​ടു​ത്തു​ള്ള ഒ​രു വ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തി​യ​ത്.

അ​വി​ടെ അ​യാ​ൾ ഒ​രു കാ​ഴ്ച ക​ണ്ടു: ര​ണ്ടു കാ​ലു​ക​ൾ മാ​ത്ര​മു​ള്ള ഒ​രു കു​റു​ക്ക​ൻ. "ഈ ​കു​റു​ക്ക​ന് എ​ങ്ങ​നെ തീ​റ്റ ക​ണ്ടെ​ത്താ​നാ​വും?’ അ​യാ​ൾ സ്വ​യം ചോ​ദി​ച്ചു. ’വ​ന്യ​മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്ന് ഓ​ടി​ ര​ക്ഷ​പ്പെ​ടാ​ൻ ഈ ​കു​റു​ക്ക​നു സാ​ധി​ക്കു​മോ?’ ഇ​തി​ന്‍റെ കാ​ര്യം അ​തി​ശ​യം​ത​ന്നെ. അ​ങ്ങ​നെ ആ ​കു​റു​ക്ക​ന്‍റെ ദുഃ​സ്ഥി​തി​യോ​ർ​ത്ത് ഓ​രോ​ന്നു ചി​ന്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്പോ​ൾ അ​യാ​ൾ മ​റ്റൊ​രു കാ​ഴ്ച ക​ണ്ടു.

ഒ​രു സിം​ഹം വ​രു​ന്ന കാ​ഴ്ച​യാ​യി​രു​ന്നു അ​ത്. സിം​ഹ​ത്തെ ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ അ​യാ​ൾ സാ​ഹ​സ​പ്പെ​ട്ട് ഒ​രു മ​ര​ത്തി​ൽ ക​യ​റി ശ്വാ​സ​മ​ട​ക്കി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രു​ന്നു. പ​രി​സ​ര​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളാ​ക​ട്ടെ നാ​ലു​പാ​ടും ചി​ത​റി​യോ​ടി. സിം​ഹം നേ​രേ പോ​യ​തു കു​റു​ക്ക​ന്‍റെ അ​രി​കി​ലേ​ക്കാ​യി​രു​ന്നു. കു​റു​ക്ക​ൻ ഭ​യ​ന്നോ​ടി​യി​ല്ല. നേ​രേ മ​റി​ച്ച് സിം​ഹ​ത്തെ കാ​ത്തി​രു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യാ​ണു കു​റു​ക്ക​ൻ പെ​രു​മാ​റി​യ​ത്.

സിം​ഹം കു​റു​ക്ക​നെ കാ​ണാ​നെ​ത്തി​യ​തു വെ​റും​കൈ​യോ​ടെ ആ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. കു​റ​ക്ക​നു​വേ​ണ്ടി വ​ലി​യൊ​രു ഇ​റ​ച്ചി​ക്ക​ഷ​ണം സിം​ഹം വാ​യി​ൽ ക​ടി​ച്ചു​പി​ടി​ച്ചുകൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അ​തു കി​ട്ടി​യ​പ്പോ​ൾ കു​റു​ക്ക​നു വ​ലി​യ സ​ന്തോ​ഷ​മാ​യി. ആ​ർ​ത്തി​യോ​ടെ കു​റു​ക്ക​ൻ അ​തു ഭ​ക്ഷി​ച്ചു. കു​റു​ക്ക​നു ഭ​ക്ഷ​ണം കൊ​ടു​ത്ത​ശേ​ഷം സിം​ഹം അ​തി​വേ​ഗം അ​തു വ​ന്ന​വ​ഴി​യെ​ത​ന്നെ മ​ട​ങ്ങി​പ്പോ​യി.

ഇ​തു കാ​ണാ​നി​ട​യാ​യ ആ ​മ​നു​ഷ്യ​ൻ പെ​ട്ടെ​ന്നു ചി​ന്തി​ച്ച​തു ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ അ​ത്ഭു​ത​പ​രി​പാ​ല​ന​യെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു! ദൈ​വ​മാ​ണ​ല്ലോ സ​ക​ല ച​രാ​ച​ര​ങ്ങ​ളെ​യും സൃ​ഷ്ടി​ച്ച​ത്. അ​പ്പോ​ൾ അ​വി​ടു​ന്ന് എ​ല്ലാ​വ​രെ​യും പോ​റ്റി​ക്കൊ​ള്ളും. അ​ങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ൽ ദൈ​വം അ​ത്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യി എ​ന്നെ​യും പോ​റ്റാ​തി​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. താ​ൻ ക​ണ്ട അ​ദ്ഭു​തം അ​താ​ണ​ല്ലോ വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്ന​ത്. അ​യാ​ൾ സ്വ​യം പ​റ​ഞ്ഞു.

അ​യാ​ൾ കാ​ട്ടി​ൽ​നി​ന്നു നേ​രേ അ​ടു​ത്ത ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലേ​ക്കു​പോ​യി. അ​വി​ടെ വ​ഴി​യ​രി​കി​ൽ അ​യാ​ൾ ഇ​രി​പ്പു​റ​പ്പി​ച്ചു. ദൈ​വം ആ​രെ​ങ്കി​ലും വ​ഴി ത​നി​ക്കു ഭ​ക്ഷ​ണം എ​ത്തി​ക്കു​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു അ​യാ​ളു​ടെ വി​ചാ​രം. പ​ക്ഷേ, ദി​വ​സം മു​ഴു​വ​ൻ കാ​ത്തി​രു​ന്നി​ട്ടും ആ​രും അ​യാ​ൾ​ക്കു​ള്ള ഭ​ക്ഷ​ണം എ​ത്തി​ച്ചി​ല്ല. അ​യാ​ൾ ആ​കെ ത​ള​ർ​ന്ന​വ​ശ​നാ​യി.

അ​പ്പോ​ഴാ​ണ് ആ ​വ​ഴി ഒ​രു സ​ന്യാ​സി വ​ന്ന​ത്. സ​ന്യാ​സി​യെ ക​ണ്ട​യു​ട​ൻ അ​യാ​ൾ ത​ന്‍റെ ക​ദ​ന​ക​ഥ വി​വ​രി​ച്ചു. ത​ന്നെ സൃ​ഷ്ടി​ച്ച ദൈ​വം ത​ന്നെ പോ​റ്റു​മെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ച്ചി​ട്ട് അ​തു സം​ഭ​വി​ക്കാ​ത്ത​തി​ലു​ള്ള ദുഃ​ഖ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​യാ​ളു​ടെ വാ​ക്കു​ക​ളി​ൽ. എ​ന്തു​കൊ​ണ്ടു ത​ന്‍റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ൽ മാ​ത്രം ദൈ​വം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നി​ല്ല എ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു അ​യാ​ളു​ടെ ചോ​ദ്യം. ഇ​തി​നി​ട​യി​ൽ അ​യാ​ൾ സിം​ഹം കു​റു​ക്ക​നെ തീ​റ്റി​പ്പോ​റ്റി​യ സം​ഭ​വം വി​വ​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു.

അ​യാ​ളു​ടെ ക​ഥ കേ​ട്ടു ദ​യ തോ​ന്നി​യ സ​ന്യാ​സി അ​യാ​ൾ​ക്കു ത​ന്‍റെ കൈ​വ​ശ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഭ​ക്ഷ​ണം ന​ൽ​കി. ഭ​ക്ഷ​ണം ക​ഴി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യി​ൽ അ​യാ​ൾ സ​ന്യാ​സി​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: ’വ​ന്ദ്യ​ഗു​രോ, കു​റു​ക്ക​ന്‍റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ൽ ഒ​രു സിം​ഹം വ​ഴി ക​രു​ണ​കാ​ട്ടി​യ ദൈ​വം എ​ന്തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് എ​ന്‍റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ൽ ക​രു​ണ കാ​ട്ടാ​ത്ത​ത്? ദൈ​വ​ത്തി​ന് എ​ന്നെ​ക്കു​റി​ച്ച് ഒ​രു പ്ലാ​ൻ ഇ​ല്ലെ​ന്നാ​ണോ?’

അ​പ്പോ​ൾ ഒ​രു പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടെ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു: "തീ​ർ​ച്ച​യാ​യും ദൈ​വ​ത്തി​ന് എ​ല്ലാ​വ​രെ​യും​കു​റി​ച്ച് ഒ​രു പ്ലാ​നു​ണ്ട്. ആ ​പ്ലാ​നി​ൽ നി​ന​ക്കും ഒ​രു സ്ഥാ​ന​മു​ണ്ട്. എ​ന്നാ​ൽ, ദൈ​വം കാ​ണി​ച്ചു​ത​ന്ന അ​ട​യാ​ളം മ​ന​സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തി​ൽ നീ ​പ​രാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു.’

"അ​തെ​ന്താ അ​ങ്ങ് അ​ങ്ങ​നെ പ​റ​യാ​ൻ.’ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു​തീ​രു​ന്ന​തി​നു​മു​ൻ​പ് അ​യാ​ൾ ചോ​ദി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞു: "ദൈ​വം കാ​ണി​ച്ച അ​ട​യാ​ള​മ​നു​സ​രി​ച്ച് നീ ​ആ സിം​ഹ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ണ് ആ​കേ​ണ്ട​ത്?’ അ​ല്ലാ​തെ കു​റു​ക്ക​നെ​പ്പോ​ലെ​യ​ല്ല! അ​താ​ണു നി​ന്നെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ച ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ പ​ദ്ധ​തി.’

ദൈ​വം ന​ൽ​കി​യ അ​ട​യാ​ളം മ​ന​സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തി​ൽ അ​ല​സ​നാ​യ അ​യാ​ൾ പ​രാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടു. സിം​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ സ​ഹാ​യ​ത്താ​ൽ ജീ​വി​ച്ച കു​റു​ക്ക​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​കാ​നാ​ണ് അ​യാ​ൾ ആ​ഗ്ര​ഹി​ച്ച​ത്. അ​ല്ലാ​തെ കു​റു​ക്ക​നെ സ​ഹാ​യി​ക്കാ​ൻ സന്മന​സു കാ​ണി​ച്ച സിം​ഹ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ​യാ​ക​ണ​മെ​ന്ന​ല്ല അ​യാ​ൾ മോ​ഹി​ച്ച​ത്. വെ​റു​തെ എ​ന്തി​ന് അ​ല​സ​നാ​യ ഈ ​മ​നു​ഷ്യ​നെ നാം ​പ​ഴി​ക്ക​ണം? അ​യാ​ളി​ൽ​നി​ന്ന് ഏ​റെ വി​ഭി​ന്ന​രാ​ണോ ന​മ്മ​ൾ? ദൈ​വം കാ​ണി​ച്ചു​ത​രു​ന്ന അ​ട​യാ​ള​ങ്ങ​ൾ മ​ന​സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തി​ൽ നാ​മും പ​ല​പ്പോ​ഴും പി​ന്നില​ല്ലേ?

ഈ ​ക​ഥ​യി​ലെ സിം​ഹം ത​നി​ക്കു​വേ​ണ്ടി മാ​ത്ര​മ​ല്ല ഇ​ര തേ​ടി​യ​ത്. അ​തു കാ​ലി​ല്ലാ​ത്ത കു​റു​ക്ക​നു​വേ​ണ്ടി​ക്കൂ​ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. ദൈ​വം ന​ൽ​കി​യ ക​ഴി​വ് ഉ​പ​യോ​ഗി​ച്ചു സിം​ഹം അ​ധ്വാ​നി​ച്ചു. അ​തു​പോ​ലെ ആ ​അ​ധ്വാ​ന​ത്തി​ന്‍റെ ഫ​ലം നി​സ​ഹാ​യ​നാ​യ കു​റു​ക്ക​നു​മാ​യി പ​ങ്കു​വ​യ്ക്കു​ന്ന​തി​ന് ഓ​ർ​മി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

ദൈ​വം വി​വി​ധ ക​ഴി​വു​ക​ളും ജീ​വി​ത​സൗ​ക​ര്യ​ങ്ങ​ളും ന​ൽ​കി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു തീ​ർ​ച്ച​യാ​യും ന​മ്മു​ടെ നന്മയ്ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണ്. എ​ന്നാ​ൽ, ന​മു​ക്കു ദൈ​വം ത​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​വ​യു​ടെ ഒ​രു ഭാ​ഗം മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി പ​ങ്കു​വ​യ്ക്കുന്നതിനു ന​മു​ക്കു ക​ട​മ​യു​ണ്ട്. ആ ​ക​ട​മ​യാ​ക​ട്ടെ ദൈ​വം ന​മ്മെ ഏ​ല്പി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​മാ​ണ്. ദൈ​വം ന​മു​ക്കു ന​ൽ​കു​ന്നു​ണ്ടെ​ങ്കി​ൽ അ​തി​ൽ ഒ​രു ഭാ​ഗം മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി പ​ങ്കു​വ​യ്ക്കാ​നു​ള്ള​താ​ണ്. മുകളിൽ കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന ക​ഥ​യി​ലെ സിം​ഹ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ നാം ​പ​ങ്കു​വ​യ്ക്കു​ക​യും വേ​ണം.

അ​ല്ലാ​തെ, കൈ​നീ​ട്ടി വാ​ങ്ങി​യ കു​റു​ക്ക​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​കാ​നാ​വ​രു​ത്. മ​റ്റു​ള്ള​വ​രി​ൽ​നി​ന്നു സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​ൻ മാ​ത്ര​മാ​ണു നാം ​ത​യാ​റാ​കു​ന്ന​തെ​ങ്കി​ൽ ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​തം അ​ത്യ​ന്തം ശോ​ച​നീ​യം എ​ന്നേ പ​റ​യേ​ണ്ടൂ.

ശ​രി​യാ​ണ്, ന​മു​ക്കെ​ന്തുമാ​ത്ര​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ സ​ഹാ​യം പ​ല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ലും ന​മു​ക്ക് ആ​വ​ശ്യ​മാ​ണ്. ആ ​സ​ഹാ​യ​ങ്ങ​ൾ നാം ​സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും വേ​ണം. എ​ന്നാ​ൽ, സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നേ​ക്കാ​ളേ​റെ കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന​തി​ലാ​ക​ണം ന​മ്മു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ. അ​തു ധ​നം, സ്നേ​ഹം, സേ​വ​നം, ക്ഷ​മ, ദ​യ എ​ന്നി​ങ്ങ​നെ എ​ല്ലാ ന​ല്ല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ലും വേ​ണം​ താ​നും. അ​പ്പോ​ൾ മാ​ത്ര​മേ ദൈ​വം കാ​ണി​ച്ചു​ത​രു​ന്ന അ​ട​യാ​ള​ങ്ങ​ൾ മ​ന​സി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തി​ൽ നാം ​വി​ജ​യി​ച്ചു എ​ന്നു പ​റ​യാ​നാ​വൂ.

ഫാ. ജോസ് പന്തപ്ലാംതൊട്ടിയിൽ