ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നു മാ​ത്രം പാ​ഠം പ​ഠി​ച്ചു മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​കാ​മെ​ന്നു​വ​ച്ചാ​ൽ അ​ത​ത്ര വി​ജ​യി​ച്ചെന്നു വ​രി​ല്ല.

ഒ​രി​ക്ക​ൽ ഒ​രു സിം​ഹ​വും ഒ​രു ക​ഴു​ത​യും ഒ​രു കു​റു​ക്ക​നു​മൊ​രു​മി​ച്ചു വേ​ട്ട​യാ​ടാ​ൻ പോ​യി. ക​ഥ​യി​ൽ ചോ​ദ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു ക​ഴു​ത വേ​ട്ട​യാ​ടാ​ൻ പോ​കു​മോ​യെ​ന്നോ വേ​ട്ട​യാ​ടാ​ൻ​വേ​ണ്ടി സിം​ഹം മ​റ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും മൃ​ഗ​ത്തെ കൂ​ട്ടു​പി​ടി​ക്കു​മോ എ​ന്നും ചോ​ദി​ക്ക​രു​ത്. അ​വ​രു​ടെ വേ​ട്ട​യാ​ട​ൽ വ​ൻ വി​ജ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു. വേ​ട്ട​യാ​ട​ൽ അ​വ​സാ​നി​ച്ച​പ്പോ​ൾ വേ​ട്ട​മു​ത​ൽ പ​ങ്കി​ടാ​ൻ സ​മ​യ​മാ​യി.

വേ​ട്ട​യാ​ടി​ക്കി​ട്ടി​യ മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളെ പ​ങ്കി​ടാ​നു​ള്ള ദൗ​ത്യം ക​ഴു​ത​യെ​യാ​ണ് സിം​ഹം ആ​ദ്യം ഏ​ല്പി​ച്ച​ത്. ക​ഴു​ത സ​ന്തോ​ഷ​പൂ​ർ​വം ആ ​ദൗ​ത്യം ഏ​റ്റെ​ടു​ത്തു. മൂ​ന്നു​പേ​ർ ഒ​രു​മി​ച്ച​ല്ലേ വേ​ട്ട​യാ​ടി​യ​ത്. അ​തു​കൊ​ണ്ടു വേ​ട്ട​മു​ത​ൽ മൂ​ന്നു തു​ല്യ​പ​ങ്കാ​യി ക​ഴു​ത വി​ഭ​ജി​ച്ചു. കു​റു​ക്ക​ന് ഏ​റെ സ്വീ​കാ​ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു ഈ ​പ​ങ്കു​വ​യ്ക്ക​ൽ. അ​വ​ൻ സ​ന്തോ​ഷം​കൊ​ണ്ടു കു​തി​ച്ചു​ചാ​ടി.

എ​ന്നാ​ൽ, സിം​ഹം അ​തു​കൊ​ണ്ടു തൃ​പ്ത​നാ​യി​ല്ല. അ​വ​ൻ കോ​പം​കൊ​ണ്ടു ജ്വ​ലി​ച്ചു. അ​ടു​ത്ത നി​മി​ഷം ഒ​റ്റ അ​ടി​കൊ​ണ്ട് അ​വ​ൻ ക​ഴു​ത​യെ കൊ​ന്നു. അ​തോ​ടെ ശാ​ന്ത​നാ​യ സിം​ഹം കു​റു​ക്ക​നോ​ടു പ​റ​ഞ്ഞു: ’എ​ന്നാ​ൽ, ഇ​നി നീ ​പ​ങ്കു​വ​യ്ക്കൂ.’ കു​റു​ക്ക​ൻ വ​ർ​ത്ത​മാ​നം പ​റ​ഞ്ഞു സ​മ​യം പാ​ഴാ​ക്കാ​ൻ പോ​യി​ല്ല. അ​വ​ൻ അ​തി​വേ​ഗം വേ​ട്ട​യാ​ടി​ക്കി​ട്ടി​യ മൃ​ഗ​ങ്ങ​ളെ​യെ​ല്ലാം ഒ​രു​മി​ച്ചു കൂ​ട്ടി​വ​ച്ചു. എ​ന്നി​ട്ടു സിം​ഹ​ത്തി​നു താ​ൽ​പ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​കാ​നി​ട​യി​ല്ലെ​ന്നു കു​റു​ക്ക​ന് ഉ​റ​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഒ​രു ചെ​റി​യ ഐ​റ്റം മാ​ത്രം അ​വ​ൻ ത​നി​ക്കാ​യി മാ​റ്റി​വ​ച്ചു.

ഇ​തു ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ സിം​ഹ​ത്തി​നു സ​ന്തോ​ഷ​മാ​യി. അ​വ​ന്‍റെ ന​ർ​മ​ഭാ​വം തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു. "ആ​രാ​ണ് ഇ​ത്ര ന്യാ​യ​മാ​യി പ​ങ്കു​വ​യ്ക്കാ​ൻ നി​ന്നെ പ​ഠി​പ്പി​ച്ച​ത്?’ സിം​ഹം ചോ​ദി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ സാ​വ​ധാ​നം സിം​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ അ​രി​കി​ൽ​നി​ന്നു മാ​റി​ക്കൊ​ണ്ട് ഒ​രു ചെ​റു​ചി​രി​യോ​ടെ കു​റു​ക്ക​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: ’ക​ഴു​ത​യി​ൽ​നി​ന്നാ​ണ് ഞാ​ൻ ഈ ​പാ​ഠം പ​ഠി​ച്ച​ത്!’

കു​റു​ക്ക​ൻ ബു​ദ്ധി​മാ​നാ​യി​രു​ന്നു. ക​ഴു​ത​യ്ക്കു​ണ്ടാ​യ അ​നു​ഭ​വ​ത്തി​ൽ​നി​ന്ന് അ​വ​ൻ അ​തി​വേ​ഗം പ​ഠി​ച്ചു. അ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണ് അ​വ​ൻ ത​ന്‍റെ ജീ​വ​ൻ ര​ക്ഷി​ച്ച​ത്. ക​ഴു​ത ചെ​യ്ത​തു​പോ​ലെ വേ​ട്ട​മു​ത​ൽ തു​ല്യ​മാ​യി പ​ങ്കു​വ​യ്ക്കാ​ൻ കു​റു​ക്ക​ൻ മു​തി​രു​ക​യാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ അ​വ​ന്‍റെ ജീ​വ​നും ഒ​റ്റ​നി​മി​ഷം​കൊ​ണ്ടു ന​ഷ്ട​പ്പെ​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ൻ അ​തി​ന് ഇ​ട​വ​രു​ത്തി​യി​ല്ല. സ്വ​ന്തം അ​നു​ഭ​വ​ത്തി​ൽ​നി​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ അ​നു​ഭ​വ​ത്തി​ൽ​നി​ന്നു​കൂ​ടി പാ​ഠം പ​ഠി​ക്കാ​ൻ അ​വ​ൻ ത​യാ​റാ​യി​രു​ന്നു എ​ന്നു വ്യ​ക്തം.

ഈ​സോ​പ്പു​ക​ഥ​യി​ലെ ഈ ​കു​റു​ക്ക​ൻ ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ത്തി​ൽ​നി​ന്നു പാ​ഠം പ​ഠി​ച്ചു സ്വ​ന്തം ജീ​വ​ൻ ര​ക്ഷി​ച്ച ബു​ദ്ധി​ശാ​ലി​യാ​ണ്. എ​ന്നാ​ൽ, ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നു പാ​ഠം പ​ഠി​ക്കു​ന്ന​തി​ൽ ഈ ​കു​റു​ക്ക​ന്‍റേതു​പോ​ലു​ള്ള വി​വേ​ക​വും വൈ​ദ​ഗ്ധ്യ​വും പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കാ​ത്ത എ​ത്ര​യോ ആ​ളു​ക​ളെ​യാ​ണു നാം ​ന​മ്മു​ടെ ചു​റ്റി​ലും കാ​ണു​ന്ന​ത്! സി​ഗ​റ​റ്റു​വ​ലി കാ​ൻ​സ​ർ രോ​ഗി​ക​ളാ​യി മാ​റി​യ​വ​രെ​യും ചു​മ​ച്ചും കു​ര​ച്ചും ശ്വാ​സം കി​ട്ടാ​തെ അ​ല​യു​ന്ന​വ​രെ​യും ക​ണ്ടി​ട്ടും വെ​റും ര​സ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി എ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞു സി​ഗ​റ​റ്റു വ​ലി​ക്കു​ന്ന​വ​ർ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നു പാ​ഠം പ​ഠി​ച്ച​വ​രാ​ണോ? അ​ല്ലേ​യ​ല്ല!

മ​യ​ക്കു​മ​രു​ന്നി​ന്‍റെ ഉ​പ​യോ​ഗം മ​ര​ണ​ത്തി​ലേ​ക്കും വ​ൻ​നാ​ശ​ത്തി​ലേ​ക്കു​മു​ള്ള വ​ഴി​യാ​ണെ​ന്ന​റി​ഞ്ഞി​ട്ടും ആ ​വ​ഴി​യെ പോ​കു​ന്ന​വ​ർ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ​നി​ന്നു പാ​ഠം പ​ഠി​ക്കു​ന്ന​തി​ൽ ഈ​സോ​പ്പു​ക​ഥ​യി​ലെ കു​റു​ക്ക​ന്‍റെ ബ​ഹു​ദൂ​രം പി​ന്നി​ല​ല്ലേ? മ​ദ്യ​ത്തി​ന്‍റെ പി​ടി​യി​ല​ക​പ്പെ​ട്ട​വ​രു​ടെ കാ​ര്യ​വും ഇ​തി​ൽ​നി​ന്നു വി​ഭി​ന്ന​മ​ല്ല​ല്ലോ. മ​ദ്യ​പാ​നം​മൂ​ലം എ​ത്ര​യോ വ്യ​ക്തി​ക​ളും കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളും ന​ശി​ക്കു​ന്നു! ഇ​തു നേ​രി​ൽ ക​ണ്ടി​ട്ടും അ​തു വ​ക​വ​യ്ക്കാ​തെ മ​ദ്യ​ത്തി​ൽ മു​ങ്ങി​ത്താ​ഴു​ന്ന​വ​രെ നാം ​കാ​ണാ​റു​ണ്ട​ല്ലോ. അ​വ​ർ​ക്കും ഈ​സോ​പ്പു​ക​ഥ​യി​ലെ കു​റു​ക്ക​ന്‍റെ വി​വേ​ക​വും ബു​ദ്ധി​വൈ​ഭ​വ​വു​മി​ല്ലെ​ന്നു വ്യ​ക്തം.

അ​ക്ര​മ​ത്തി​ന്‍റെ​യും അ​നീ​തി​യു​ടെ​യും വ​ഴി​യെ പോ​കു​ന്ന​വ​ർ അ​തി​ദാ​രു​ണ​മാ​യി നാ​ശ​മ​ട​യു​ന്ന​തു ക​ണ്ടി​ട്ടും എ​ന്തേ ഇ​പ്പോ​ഴും പ​ല ആ​ളു​ക​ളും ആ ​വ​ഴി​യെ പോ​കു​ന്നു? മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നു പാ​ഠം പ​ഠി​ക്കാ​ൻ അ​വ​ർ ത​യാ​റ​ല്ല എ​ന്ന​ല്ലേ അ​തു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്ന​ത്? വ്യ​ക്തി​വൈ​രാ​ഗ്യ​വും കു​ടും​ബ​ക​ല​ഹ​ങ്ങ​ളു​മൊ​ക്കെ നാ​ശ​ത്തി​നു മാ​ത്ര​മേ വ​ഴി​തെ​ളി​ക്കൂ എ​ന്ന് ആ​ർ​ക്കാ​ണ് അ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ​ത്ത​ത്? എ​ന്നി​ട്ടും എ​ത്ര​യോ പേ​രാ​ണ് ആ ​വ​ഴി​യി​ൽ​നി​ന്നു പിന്മാ​റാ​ത്ത​ത്? അ​വ​ർ​ക്കൊ​ക്കെ ഈ​സോ​പ്പു​ക​ഥ​യി​ലെ കു​റു​ക്ക​ന്‍റെ​യ​ത്ര​ത്തോ​ളം വി​വേ​ക​മി​ല്ലെ​ന്നു ന​മു​ക്കു പ​റ​യേ​ണ്ടി​വ​രി​ല്ലേ? അ​വ​രൊ​ക്കെ സ്വ​ന്ത​മെ​ന്ന​തു​പോ​ലെ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ അ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നും പാ​ഠം പ​ഠി​ക്കാ​ത്ത​വ​ര​ല്ലേ?

ജീ​വി​തം ഒ​രു പ്ര​ശ്ന​മ​ല്ല, അ​ത് അ​നു​ഭ​വി​ക്കേ​ണ്ട ഒ​രു യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യ​മാ​ണെ​ന്ന് ജ​ർ​മ​ൻ ത​ത്വ​ചി​ന്ത​ക​നാ​യ സോ​റ​ൻ കി​ർ​ക്കെ​ഗാ​ർ​ഡ് പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​ദ്ദേ​ഹം പ​റ​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ, ജീ​വി​തം ശ​രി​ക്കും അ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണു ന​മ്മ​ളെ​ങ്കി​ൽ തീ​ർ​ച്ച​യാ​യും ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നു ശ​രി​ക്കു നാം ​പാ​ഠം പ​ഠി​ക്കും. അ​ത​നു​സ​രി​ച്ചു നാം ​ജീ​വി​ക്കും. എ​ന്നാ​ൽ, ജീ​വി​ത​ത്തെ ഒ​രു പ്ര​ശ്നം മാ​ത്ര​മാ​യി​ട്ടാ​ണു നാം ​കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്യു​ന്ന​തെ​ങ്കി​ൽ അ​വി​ടെ ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് ഒ​രി​ക്ക​ലും സ്ഥാ​ന​മു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. അ​പ്പോ​ൾ ന​മ്മു​ടെ മു​ന്പി​ലു​ള്ള പ്ര​ശ്ന​ത്തെ ഏ​തു വ​ള​ഞ്ഞ വ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ​യും പ​രി​ഹ​രി​ക്കാ​നാ​വും ന​മ്മു​ടെ ശ്ര​മം.

ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ൾ എ​പ്പോ​ഴും മെ​ച്ച​മാ​വ​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. പ​ല​പ്പോ​ഴും നാം ​അ​റി​യാ​തെ​യാ​ണെ​ങ്കി​ലും അ​പ​ക​ട​ങ്ങ​ളി​ൽ​ചെ​ന്നു ചാ​ടി​യെ​ന്നി​രി​ക്കും. അ​തു​പോ​ലെ, ന​മ്മു​ടെ ഭാ​ഗ​ത്തു​നി​ന്നു ചി​ല​പ്പോ​ഴെ​ങ്കി​ലും തെ​റ്റു​ക​ൾ സം​ഭ​വി​ച്ചു​വെ​ന്നു​മി​രി​ക്കാം. അ​പ്പോ​ഴൊക്കെ അ​വ​യി​ൽ​നി​ന്ന് അ​മൂ​ല്യ​മാ​യ പ​ല പാ​ഠ​ങ്ങ​ളും ന​മു​ക്കു പ​ഠി​ക്കാ​നാ​വും. ആ ​പാ​ഠ​ങ്ങ​ൾ വേ​ണ്ട സ​മ​യ​ത്തു നാം ​പ​ഠി​ക്കു​ന്പോ​ഴാ​ണു ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ നാം ​നേ​ട്ട​ങ്ങ​ൾ നേ​ടി​യെ​ടു​ക്കു​ക.

മു​ക​ളി​ല​ത്തെ ക​ഥ​യി​ലേ​ക്കു മ​ട​ങ്ങി​വ​ര​ട്ടെ. വേ​ട്ട​മു​ത​ൽ സിം​ഹ​ത്തി​നും കു​റു​ക്ക​നും ത​നി​ക്കും തു​ല്യ​രീ​തി​യി​ൽ പ​ങ്കു​വ​യ്ക്കാ​ൻ ക​ഴു​ത മു​തി​ർ​ന്ന​തു വ​ലി​യ ഒ​രു അ​ബ​ദ്ധ​മാ​യി​പ്പോ​യി. ആ ​അ​ബ​ദ്ധ​ത്തി​ൽ​നി​ന്നു പാ​ഠം പ​ഠി​ച്ചു സ്വ​ന്തം ജീ​വ​ൻ ര​ക്ഷി​ക്കാ​നു​ള്ള ഭാ​ഗ്യം ക​ഴു​ത​യ്ക്കു ല​ഭി​ച്ചി​ല്ല. എ​ന്നാ​ൽ ക​ഴു​ത​യു​ടെ ദാ​രു​ണ​മാ​യ അ​ന്ത്യം കാ​ണാ​നി​ട​യാ​യ കു​റു​ക്ക​ൻ അ​തി​ൽ​നി​ന്നു പാ​ഠം പ​ഠി​ച്ച് അ​തി​വി​ദ​ഗ്ധ​മാ​യി ത​ന്‍റെ ജീ​വ​ൻ ര​ക്ഷി​ച്ചു!

ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നു മാ​ത്രം പാ​ഠം പ​ഠി​ച്ചു മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​കാ​മെ​ന്നു​വ​ച്ചാ​ൽ അ​ത​ത്ര വി​ജ​യി​ച്ചു എ​ന്നു വ​രി​ല്ല. ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നെ​ന്ന​പോ​ലെ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ​യും ജീ​വി​താ​നു​ഭ​വ​ങ്ങ​ൾ ന​മു​ക്കു പാ​ഠ​മാ​യി​രി​ക്ക​ണം. അ​പ്പോ​ൾ മാ​ത്ര​മേ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ​നി​ന്നു നാം ​ശ​രി​ക്കും പാ​ഠം പ​ഠി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​കൂ.

ഫാ. ജോസ് പന്തപ്ലാംതൊട്ടിയിൽ