ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ വി​നീ​ത​ദാ​സ​ൻ. നീ​തി​മാ​ൻ. നി​ഷ്ക​ള​ങ്ക​ൻ. സ​ത്യ​സ​ന്ധ​ൻ. തി​ന്മ​യി​ൽ​നി​ന്ന് അ​ക​ന്നു ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​ൻ. സ​ന്താ​ന​ങ്ങ​ൾ​കൊ​ണ്ടും സ​ന്പ​ത്തു​കൊ​ണ്ടും അ​നു​ഗൃ​ഹീ​ത​ൻ. സ​ക​ല​രാ​ലും ആ​രാ​ധ്യ​ൻ. അ​ങ്ങ​നെ​യൊ​രാ​ളെ സാ​ത്താ​നു വെ​റു​തേ വി​ടാ​ൻ പ​റ്റു​മോ? അ​വ​ൻ ജോ​ബി​നെ പി​ടി​കൂ​ടാ​ൻ ത​ക്കം​പാ​ർ​ത്തി​രു​ന്നു.

ഒ​രു ദി​വ​സം സാ​ത്താ​ന് അ​തി​നു​ള്ള അ​വ​സ​രം ല​ഭി​ച്ചു. ജോ​ബി​ന്‍റെ സ​ദ്ഗു​ണ​ങ്ങ​ളെ ദൈ​വം പു​ക​ഴ്ത്തി സം​സാ​രി​ച്ച​പ്പോ​ൾ സാ​ത്താ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു, "വെ​റു​തേ​യാ​ണോ ജോ​ബ് തി​ന്മ​യി​ൽ​നി​ന്ന് അ​ക​ന്നു ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​ത്? അ​ങ്ങ് അ​വ​നു ധാ​രാ​ളം സ​ന്പ​ത്ത് വാ​രി​ക്കോ​രി കൊ​ടു​ത്തി​ല്ലേ? അ​വ​ന്‍റെ സ​ന്പ​ത്തി​നു​മേ​ൽ കൈ​വ​ച്ചു​നോ​ക്കൂ.

അ​പ്പോ​ൾ കാ​ണാം അ​വ​ന്‍റെ നി​റം മാ​റു​ന്ന​ത്.' അ​പ്പോ​ൾ, ജോ​ബി​ന്‍റെ സ​ന്പ​ത്തി​ന്‍റെ മേ​ൽ കൈ​വ​യ്ക്കാ​ൻ ദൈ​വം സാ​ത്താ​ന് അ​ധി​കാ​രം കൊ​ടു​ത്തു. സാ​ത്താ​ൻ പി​ന്നെ വൈ​കി​യി​ല്ല. ജോ​ബി​ന്‍റെ സ​ന്പ​ത്തു മു​ഴു​വ​ൻ ന​ശി​പ്പി​ച്ചു. അ​തി​ന്‍റെ പി​ന്നാ​ലെ ജോ​ബി​ന്‍റെ മ​ക്ക​ളു​ടെ മേ​ലും സാ​ത്താ​ൻ കൈ​വ​ച്ചു. ദുഃ​ഖി​ത​നെ​ങ്കി​ലും ജോ​ബ് സാ​ഷ്ടാം​ഗം വീ​ണു ദൈ​വ​ത്തെ ന​മ​സ്ക​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പ​റ​ഞ്ഞു, "ദൈ​വം ത​ന്നു. ദൈ​വം എ​ടു​ത്തു. ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ നാ​മം മ​ഹ​ത്വ​പ്പെ​ട​ട്ടെ!'

ദു​രി​ത​ങ്ങ​ളി​ലും ത​ള​രാ​തെ

സാ​ത്താ​ൻ വീ​ണ്ടും ദൈ​വ​സ​ന്നി​ധി​യി​ൽ ത​ന്‍റെ പു​തി​യ പ്ലാ​നു​മാ​യി എ​ത്തി. അ​വ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു, "ജോ​ബി​ന്‍റെ അ​സ്ഥി​യി​ലും മാം​സ​ത്തി​ലും കൈ​വ​യ്ക്കാ​ൻ എ​ന്നെ അ​നു​വ​ദി​ക്കൂ. അ​പ്പോ​ൾ കാ​ണാം അ​വ​ൻ അ​ങ്ങ​യെ ദു​ഷി​ക്കു​ന്ന​ത്.' ജോ​ബി​ന്‍റെ ജീ​വ​നി​ൽ മാ​ത്രം കൈ​വ​യ്ക്ക​രു​തെ​ന്ന നി​ബ​ന്ധ​ന​യോ​ടെ ദൈ​വം അ​തും അ​നു​വ​ദി​ച്ചു.

സാ​ത്താ​ൻ ജോ​ബി​നെ ശ​രി​ക്കും പീ​ഡി​പ്പി​ച്ചു. ജോ​ബി​ന്‍റെ ശ​രീ​രം മു​ഴു​വ​ൻ വ്ര​ണ​ങ്ങ​ൾ​കൊ​ണ്ട് അ​വ​ൻ നി​റ​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ ദൈ​വ​ത്തെ ശ​പി​ച്ചു മ​രി​ക്കാ​ൻ ഭാ​ര്യ ഉ​പ​ദേ​ശി​ച്ചു. ജോ​ബ് ഉ​ട​നെ ഭാ​ര്യ​യോ​ടു പ​റ​ഞ്ഞു, "നീ ​ഭോ​ഷ​ത്തം പ​റ​യു​ന്നോ? ദൈ​വ​ക​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നു ന​ന്മ സ്വീ​ക​രി​ച്ച നാം ​തി​ന്മ സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​ൻ മ​ടി​ക്കു​ക​യോ?'

ദുഃ​ഖ​ദു​രി​ത​ങ്ങ​ളു​ടെ വേ​ലി​യേ​റ്റ​ത്തി​ൽ ആ​ദ്യം ത​ന്‍റേ​ട​ത്തോ​ടെ നി​ന്നെ​ങ്കി​ൽ പി​ന്നീ​ട് ജോ​ബ് അ​ല്പം പ​ത​റി. "ഞാ​ൻ ജ​നി​ച്ച ദി​വ​സം ശ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട​ട്ടെ' എ​ന്നു ജോ​ബ് വി​ല​പി​ച്ചു. അ​തോ​ടൊ​പ്പം നീ​തി​മാ​ന്‍റെ സ​ഹ​ന​വും ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ നീ​തി​യും മ​ന​സി​ലാ​ക്കാ​ൻ ഏ​റെ പാ​ടു​പെ​ട്ടു. എ​ങ്കി​ലും അ​ദ്ദേ​ഹം ഒ​രി​ക്ക​ലും ദൈ​വ​ത്തെ ശ​പി​ച്ചി​ല്ല. എ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ത​ന്‍റെ എ​ണ്ണ​മ​റ്റ സ​ങ്ക​ട​ങ്ങ​ൾ​ക്കി​ട​യി​ലും ജോ​ബ് ദൈ​വ​ത്തി​ൽ പ്ര​ത്യാ​ശ അ​ർ​പ്പി​ച്ചു.

ജോ​ബ് പ​റ​ഞ്ഞു, "എ​നി​ക്കു ന്യാ​യം ന​ട​ത്തി​ത്ത​രു​ന്ന​വ​ൻ ജീ​വി​ക്കു​ന്നെ​ന്നും അ​വ​സാ​നം അ​വി​ട​ന്ന് എ​നി​ക്കു​വേ​ണ്ടി നി​ല​കൊ​ള്ളു​മെ​ന്നും ഞാ​ൻ അ​റി​യു​ന്നു.' ജോ​ബി​ൽ കു​ടി​കൊ​ണ്ട പ്ര​ത്യാ​ശ​യു​ടെ ആ​ഴം എ​ത്ര അ​ധി​ക​മാ​ണെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്ന വാ​ക്കു​ക​ളാ​ണി​വ. ജോ​ബ് തു​ട​ർ​ന്നു പ​റ​യു​ന്നു, "എ​ന്‍റെ ച​ർ​മം അ​ഴു​കി ഇ​ല്ലാ​താ​യാ​ലും എ​ന്‍റെ മാം​സ​ത്തി​ൽ​നി​ന്നു ഞാ​ൻ ദൈ​വ​ത്തെ കാ​ണും. അ​വി​ട​ത്തെ ഞാ​ൻ എ​ന്‍റെ പ​ക്ഷ​ത്തു കാ​ണും.'

ജീ​വ​ൻ ഒ​ഴി​കെ സ​ന്പ​ത്തും സ​ന്താ​ന​ങ്ങ​ളും ആ​രോ​ഗ്യ​വും സ​ത്പേ​രു​മൊ​ക്കെ ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​വ​ന്‍റെ വാ​ക്കു​ക​ളാ​ണി​ത്. ആ ​വാ​ക്കു​ക​ളാ​ക​ട്ടെ പ്ര​ത്യാ​ശ നി​റ​ഞ്ഞ​വ​യും. എ​ന്തു ദുഃ​ഖ​ദു​രി​ത​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യാ​ലും ദൈ​വം ത​ന്‍റെ പ​ക്ഷ​ത്താ​ണെ​ന്ന ബോ​ധ്യം ജോ​ബി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആ ​ബോ​ധ്യ​ത്തി​ൽ​നി​ന്നാ​ണ് ദൈ​വ​ത്തി​ൽ ത​ന്‍റെ സ​ക​ല പ്ര​തീ​ക്ഷ​യും അ​ർ​പ്പി​ക്കാ​ൻ ജോ​ബി​നു സാ​ധി​ച്ച​ത്.

പ്ര​ത്യാ​ശ​യു​ടെ ശ​ക്തി

ന​മു​ക്കും വേ​ണ്ട​ത് ഇ​തു​പോ​ലു​ള്ള പ്ര​ത്യാ​ശ​യാ​ണ്. എ​ന്ത് അ​ന​ർ​ഥ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യാ​ലും ദൈ​വം ന​മ്മു​ടെ പ​ക്ഷ​ത്താ​ണെ​ന്ന ബോ​ധ്യ​വും അ​തി​ൽ​നി​ന്നു​ള​വാ​കു​ന്ന പ്ര​ത്യാ​ശ​യും. അ​ങ്ങ​നെ​യു​ള്ള പ്ര​തീ​ക്ഷ ഫ​ല​മ​ണി​യു​മെ​ന്ന​തി​ൽ ര​ണ്ടു​പ​ക്ഷ​മി​ല്ല. എ​ന്നാ​ൽ, അ​തു ന​മ്മു​ടെ ന​ന്മ​യ്ക്കു​ത​കു​ന്ന രീ​തി​യി​ൽ ദൈ​വം തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ന്ന​തു പോ​ലെ​യാ​യി​രി​ക്കും എ​ന്നു മാ​ത്രം.

ആ ​നീ​തി​മാ​ന്‍റെ പ്ര​ത്യാ​ശ ഫ​ല​മ​ണി​യു​ന്ന​തോ​ടെ​യാ​ണു വി​ശു​ദ്ധ ഗ്ര​ന്ഥ​ത്തി​ലെ ജോ​ബി​ന്‍റെ ക​ഥ അ​വ​സാ​നി​ക്കു​ന്ന​ത്. ജോ​ബി​ന് ആ​രോ​ഗ്യ​വും സ​ന്പ​ത്തും തി​രി​കെ ല​ഭി​ച്ചു. ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ട മ​ക്ക​ളു​ടെ സ്ഥാ​ന​ത്തു പു​തി​യ മ​ക്ക​ളെ ല​ഭി​ച്ചു. അ​വ​രാ​ക​ട്ടെ എ​ല്ലാ രീ​തി​യി​ലും മി​ടു​മി​ടു​ക്ക​രു​മാ​യി​രു​ന്നു.

വി​ശു​ദ്ധ പൗ​ലോ​സ് അ​പ്പ​സ്തോ​ല​ൻ എ​ഴു​തു​ന്നു, "ദൈ​വ​മ​ഹ​ത്വ​ത്തി​ൽ പ​ങ്കു​ചേ​രു​മെ​ന്ന പ്ര​ത്യാ​ശ​യി​ൽ ന​മു​ക്ക് അ​ഭി​മാ​നി​ക്കാം. മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ന​മ്മു​ടെ ക​ഷ്ട​ത​ക​ളി​ലും നാം ​അ​ഭി​മാ​നി​ക്കു​ന്നു. എ​ന്തെ​ന്നാ​ൽ ക​ഷ്ട​ത സ​ഹ​ന​ശീ​ല​വും സ​ഹ​ന​ശീ​ലം ആ​ത്മ​ധൈ​ര്യ​വും ആ​ത്മ​ധൈ​ര്യം പ്ര​ത്യാ​ശ​യും ഉ​ള​വാ​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നു നാം ​അ​റി​യു​ന്നു. പ്ര​ത്യാ​ശ ന​മ്മെ നി​രാ​ശ​രാ​ക്കു​ന്നി​ല്ല. കാ​ര​ണം, ന​മു​ക്കു ന​ൽ​ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന പ​രി​ശു​ദ്ധാ​ത്മാ​വി​ലൂ​ടെ ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ സ്നേ​ഹം ന​മ്മി​ലേ​ക്ക് ചൊ​രി​യ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു’ (റോ​മ 5:25).

സ​ഹ​ന​ങ്ങ​ളി​ലും സ​ങ്ക​ട​ങ്ങ​ളി​ലും പ്ര​ത്യാ​ശ ന​ഷ്ട​പ്പെ​ടാ​തെ ജീ​വി​ച്ച അ​പ്പ​സ്തോ​ല​നാ​യി​രു​ന്നു പൗ​ലോ​സ്. അ​തി​ന്‍റെ കാ​ര​ണം, ദുഃ​ഖ​ദു​രി​ത​ങ്ങ​ൾ​ക്കി​ട​യി​ൽ അ​വ​യെ നേ​രി​ടാ​നു​ള്ള ശ​ക്തി ത​നി​ക്കു പ​രി​ശു​ദ്ധാ​ത്മാ​വി​ലൂ​ടെ ല​ഭി​ക്കു​ന്ന​തു ദൈ​വം ത​ന്നി​ലേ​ക്കു വ​ർ​ഷി​ക്കു​ന്ന സ്നേ​ഹ​മാ​ണെ​ന്ന് അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

ന​മു​ക്കു വേ​ണ്ട​തും ഈ ​വി​ശ്വാ​സ​വും ബോ​ധ്യ​വു​മാ​ണ്. ഏ​തു വി​ധ​ത്തി​ലു​ള്ള ദുഃ​ഖ​വും ദു​രി​ത​വും ദൈ​വം ന​മു​ക്ക് അ​നു​വ​ദി​ച്ചാ​ലും അ​വി​ട​ത്തെ സ്നേ​ഹം നി​ര​ന്ത​രം ന​മ്മി​ലേ​ക്കു പ്ര​വ​ഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കും. ഹൃ​ദ​യം തു​റ​ന്ന് ഈ ​ദൈ​വ​സ്നേ​ഹം സ്വീ​ക​രി​ച്ചാ​ൽ നാം ​പ്ര​ത്യാ​ശ​യു​ടെ മ​നു​ഷ്യ​രാ​യി മാ​റും. ആ ​പ്ര​ത്യാ​ശ ഈ ​ലോ​ക​ത്തി​ല​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ പ​ര​ലോ​ക​ത്തി​ൽ ഫ​ല​മ​ണി​യു​ക​യും ചെ​യ്യും.