ക​ട​ലി​ൽ മ​ഴ പെ​യ്യു​ന്ന​ത് ഞാ​ൻ ക​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. മു​ത്തു​മാ​ല നൂ​ൽ​പൊ​ട്ടി ഉ​തി​ർ​ന്ന് വീ​ഴും​പോ​ലെ. അ​പ്പോ​ൾ ക​ട​ലി​നൊ​രു കു​ളി​രും തോ​ന്നി​ക്കാ​ണി​ല്ല. ഇ​റ്റി​റ്റു​വീ​ഴും നീ​ർ​ത്തു​ള്ളി​ത​ൻ സം​ഗീ​തം സാ​ഗ​ര​ത്തി​ന്‍റെ പാ​താ​ള​ശ്രു​തി​യി​ൽ ഒ​ന്നും അ​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​വി​ല്ല. എ​ങ്കി​ലും പീ​ലി​വി​ട​ർ​ത്തി​യെ​ത്തു​ന്ന വ​ർ​ഷ​മ​യൂ​രം ന​ഭ​സി​ൽ ആ​ടാ​നൊ​രു​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ പ​ഴ​ഞ്ച​ൻ സൈ​ക്കി​ൾ ച​വി​ട്ടി ഞാ​ൻ ക​ട​ൽ​ത്തീ​ര​ത്തേ​ക്കു പാ​യും. വീ​ട്ടി​ൽ​നി​ന്ന് ര​ണ്ടു​മൂ​ന്ന് വ​ള​വു​ക​ൾ തി​രി​യു​ക​യേ വേ​ണ്ടൂ അ​തു കാ​ണാ​ൻ.

അ​തു കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്തെ ഓ​ർ​മ. മു​തി​ർ​ന്ന​പ്പോ​ൾ, മീ​ശ മു​ള​ച്ച​പ്പോ​ൾ എ​ന്നെ കോ​രി​ത്ത​രി​പ്പി​ച്ച മ​ഴ ‘തൂ​വാ​ന​ത്തു​മ്പി​ക​ളി’​ലേ​താ​ണ്. മ​ഴ ന​ന​ഞ്ഞു തു​വ​ർ​ന്ന ഒ​രു പെ​ണ്ണാ​യി അ​വ​ളെ​ത്തു​ന്നു; ക്ലാ​ര. അ​വ​ളെ ക​ണ്ട മാ​ത്ര​യി​ൽ ഞാ​ൻ രാ​വ​ണ​നാ​യി മാ​റി. അ​വ​ളെ മോ​ഹി​ക്കാ​ത്ത​വ​ൻ പു​രു​ഷ​ജാ​തി​യി​ൽ​പ്പെ​ടു​ന്നി​ല്ല എ​ന്ന് വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യ​ണ​മെ​ന്ന് എ​നി​ക്കു തോ​ന്നി. കൊ​ടും​വേ​ന​ലി​ന്‍റെ പ​ക​ല​റു​തി​ക​ളി​ൽ പു​തു​മ​ഴ പോ​ലെ​ന്നെ പ​രി​രം​ഭ​ണം ചെ​യ്യാ​നെ​ത്തി​യ​ത് അ​വ​ളാ​ണ്. എ​ന്‍റെ യൗ​വ​നം അ​വ​ളു​ടെ കു​തി​ർ​ന്ന വ​ടി​വു​ക​ളി​ലാ​യി​രു​ന്നു. ഭ​യാ​ക്രാ​ന്ത​മാ​യ സ​ന്ദേ​ഹ​ങ്ങ​ളെ ഒ​രു പ​രി​ധി​വ​രെ അ​ക​റ്റി​യ​ത് അ​വ​ളു​ടെ ന​ന​വു​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു. മേ​ഘ​ഭ​രി​ത​മാ​യ ആ​കാ​ശം കാ​ണു​മ്പോ​ൾ, നി​ലാ​വി​ൽ കു​തി​ർ​ന്ന് മ​ഴ തോ​ർ​ന്നു​തോ​ർ​ന്നു വ​രു​മ്പോ​ൾ പു​തു​മ​ണ്ണി​ന്‍റെ സു​ര​ത​ഗ​ന്ധം മ​ദ​ശീ​ക​രം ചു​ര​ത്തി ഉ​ണ​ർ​ത്തു​മ്പോ​ൾ ഞാ​ന​വ​ളെ ഓ​ർ​ക്കും. എ​ന്‍റെ യൗ​വ​നം, ഉ​ള്ളി​ൽ പെ​യ്ത മ​ഴ​ക​ളു​ടെ മേ​ള​പ്പെ​രു​ക്ക​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. തൃ​ത്താ​ല കേ​ശ​വ​ൻ കൊ​ട്ടു​മ്പോ​ൾ, എം.​ഡി. രാ​മ​നാ​ഥ​ൻ പാ​ടു​മ്പോ​ൾ, കൃ​ഷ്ണ​ൻനാ​യ​രാ​ശാ​ൻ ആ​ടു​മ്പോ​ൾ അ​വ​ളെ വി​ട്ടൊ​ഴി​ഞ്ഞ മ​ന​സു​മാ​യി മ​ഴ​യു​ടെ മ​റ്റൊ​രു വ​ഴി​യേ ന​ന​ഞ്ഞു ന​ട​ന്നി​ട്ടു​ണ്ട്.

എ​ന്നെ ഭ​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ മ​ഴ​ക്കാ​റു​ക​ളി​ലൊ​ന്ന് കു​മാ​ര​നാ​ശാ​ന്‍റെ ‘പ്ര​രോ​ദ​ന’ത്തി​ലാ​ണ്. കാ​യി​ക്ക​ര​യി​ലെ ക​ട​ലി​ൽ മ​ഴ പെ​യ്യു​ന്ന​തു ക​ണ്ടി​രു​ന്ന ഒ​രു കു​ട്ടി എ​ല്ലാ​യ്പോ​ഴും ആ​ശാ​ന്‍റെ ഉ​ള്ളി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​രി​ക്ക​ണം. അ​തു മ​ഴ​യു​ടെ വ​ന്യ​മാ​യ ഒ​രു ഉ​ടു​ത്തു​കെ​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. തു​ള്ളി​ക്കൊ​രു കു​ടം പേ​മാ​രി എ​ന്ന ശീ​ലി​ൽ. കാ​ർ​കൂ​ന്ത​ലി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്ക് തി​രു​കി​വ​ച്ച പി​ച്ചി​പ്പൂ​വി​ൽനി​ന്നൊ​രു കു​മ്പി​ൾ മ​ണം ഉ​തി​രും​പോ​ലെ കാ​ർ​മേ​ഘ​ക്കെ​ട്ട​ഴി​ഞ്ഞു ചി​ത​റു​ന്ന തൂ​വാ​നം. ‘പ്ര​രോ​ദ​ന’​ത്തി​ലെ അ​ഭ്ര​കാ​ളി​മ വി​ഷാ​ദ​ഭ​രി​ത​മാ​ണ്. അ​ത് ക​ഠി​ന​ദുഃ​ഖ​ത്തി​ന്‍റെ ല​യാ​ത്മ​ക​ത​യാ​ണ്.

പെ​യ്യാ​നൊ​രു​ങ്ങി​നി​ൽ​ക്കു​ന്ന പ​യോ​ദ​മാ​ണ് ‘പ്ര​രോ​ദ​ന’​ത്തി​ന്‍റെ ഛന്ദ​സ്. ഓ​രോ ത​വ​ണ വാ​യി​ക്കു​മ്പോ​ഴും ഉ​ള്ളി​ലെ ത​രം​ഗ​ദൈ​ർ​ഘ്യ​ങ്ങ​ൾ കൂ​ടു​ന്ന​തു​പോ​ലെ തോ​ന്നും. അ​തി​നാ​ൽ കു​റേ കാ​ല​ത്തേ​ക്ക് ഞാ​ന​തി​ന്‍റെ വാ​യ​ന ഉ​പേ​ക്ഷി​ച്ചു. ക​ഴി​ഞ്ഞ വ​ർ​ഷ​മാ​ദ്യം പ​യ്യ​ന്നൂ​രു​ള്ള ഒ​രു വാ​യ​ന​ശാ​ല​ക്കാ​ർ ‘പ്ര​രോ​ദ​ന’​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ച് സം​സാ​രി​ക്കാ​ൻ ക്ഷ​ണി​ച്ചു. ഒ​ഴി​ഞ്ഞു​മാ​റി​യെ​ങ്കി​ലും ഒ​ടു​വി​ൽ പോ​കേ​ണ്ടി​വ​ന്നു. കൊ​ല്ല​ത്തുനി​ന്ന് അ​വി​ടെ​യെ​ത്തും​വ​രെ ആ​കാ​ശം കാ​ല​തി​മി​രം ബാ​ധി​ച്ചു നി​ൽ​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം തു​ട​ങ്ങി​യ​തും മ​ഴ​യും തു​ട​ങ്ങി. ചോ​ർ​ച്ച​ക​ൾ ഇ​ള​ക്കി​മാ​റ്റി​ക്കൊ​ണ്ട് ഓ​ടു​ക​ൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ മ​ഴ എ​ന്‍റെ നെ​റു​ക​യി​ൽ തൊ​ട്ടു. ഒ​ന്ന​ല്ല, തു​രു​തു​രാ തു​ള്ളി​ക​ൾ. പ്ര​ഭാ​ഷ​ണം നി​ർ​ത്താ​മെ​ന്ന് സം​ഘാ​ട​ക​ർ. വേ​ണ്ടെ​ന്ന് ഞാ​ൻ. പു​ര​പ്പു​റ​ത്തെ തി​മി​ർ​പ്പി​നൊ​പ്പം ഞാ​നും കൊ​ട്ടി​ക്ക​യ​റി.

ഓ​രോ മ​ഴ​പ്പെ​യ്ത്തി​ലും ഞാ​നോ​ർ​ക്കു​ന്ന ഒ​രാ​ളു​ണ്ട്. വി​ക്‌​ട​ർ ജോ​ർ​ജ്. ഞാ​ന​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ക​ണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. പ​ക്ഷേ, അ​ദ്ദേ​ഹ​മെ​ടു​ത്ത ചി​ത്ര​ങ്ങ​ൾ ക​ണ്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​തി​ലൂ​ടെ ഞാ​ൻ ശ്വ​സി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. മ​ണ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ട്. തൊ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. ഉ​രു​ൾ​പൊ​ട്ട​ലി​ന്‍റെ അ​ല​ർ​ച്ച​യി​ൽ വി​ക്‌​ട​റി​ന്‍റെ ശ​ബ്ദം മാ​ത്രം എ​നി​ക്കു കേ​ൾ​ക്കാ​നാ​യി​ല്ല. വി​ക്‌​ട​ർ ന​ട​ന്നു​പോ​യ വെ​ള്ളി​യാ​നി മ​ല ഞാ​ൻ ക​ണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. ഒ​രി​ക്ക​ൽ ഒ​രു കൂ​ട്ടു​കാ​ര​ൻ അ​തു ക​ണ്ടു​ വ​രാ​ൻ വി​ളി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഞാ​ൻ പോ​യി​ല്ല. മ​ദ​പ്പാ​ടു​ള്ള ആ ​മ​ല​യി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കാ​ൻ എ​നി​ക്കു ഭ​യ​മാ​യി​രു​ന്നു. വി​ക്‌​ട​റി​നെ ഓ​ർ​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ഞാ​ൻ ര​വി​യെ ഓ​ർ​ക്കു​ന്നു. ര​വി ഒ​രു ക​ഥാ​പാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. പെ​രു​മ​ഴ​യി​ൽ മ​നു​ഷ്യ​നെ​യും ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ത്തെ​യും എ​നി​ക്കു വേ​ർ​തി​രി​ച്ച​റി​യാ​ൻ ക​ഴി​യാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ഇ​ങ്ങ​നെ ഓ​ർ​ത്തു​പോ​കു​ന്ന​ത്. കൂ​മ​ൻ​കാ​വി​ൽ​നി​ന്ന് ഖ​സാ​ക്കി​ലേ​ക്ക് ര​വി ന​ട​ന്ന​ത് ഒ​രു ന​ട്ടു​ച്ച​യ്ക്കാ​ണ്. എ​ല്ലാം മ​യ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന ഒ​രു ന​ട്ടു​ച്ച. പു​തു​മ​ഴ​യു​ടെ ചു​വ​യു​ള്ള സ​ർ​വ​ത്ത് കു​ടി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ര​വി ന​ട​ന്ന​ത്. എ​ന്നാ​ൽ ഖ​സാ​ക്കി​ൽ​നി​ന്ന് കൂ​മ​ൻ​കാ​വി​ലേ​ക്കു മ​ട​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ മ​ഴ തു​ളി​ച്ചി​രു​ന്നു. പി​ന്നീ​ട​തു ക​ന​ത്തു. ക​ന​ക്കു​ന്ന മ​ഴ​യി​ലൂ​ടെ​യാ​ണ് ര​വി കൂ​മ​ൻ​കാ​വി​ലേ​ക്കു ന​ട​ന്ന​ത്. ഒ​ടു​വി​ൽ കാ​ല​വ​ർ​ഷ​ത്തി​ന്‍റെ വെ​ളു​ത്ത മഴ ന​ന​ഞ്ഞ് ര​വി കി​ട​ന്നു. ക​ട​പു​ഴ​ങ്ങി വീ​ണ പ​ന​ക​ളും പൊ​ട്ടി​പ്പോ​യ പു​ളി​ങ്കൊ​മ്പു​ക​ളു​മെ​ടു​ത്തു​മാ​റ്റി ഞാ​ൻ ര​വി​യെ തി​ര​ഞ്ഞു. ക​ണ്ടി​ല്ല. പ​ക്ഷേ, നീ​ല​നി​റ​മു​ള്ള മു​ഖ​മു​യ​ർ​ത്തി ഇ​ണ​ർ​പ്പു​പൊ​ട്ടി​യ ക​റു​ത്ത നാ​ക്ക് വെ​ട്ടി​ച്ച് ആ​കാ​ശ​ത്തേ​ക്ക് ഇ​ഴ​ഞ്ഞു​ക​യ​റു​ന്ന ഒ​രു സ​ർ​പ്പ​ത്തെ ഞാ​ൻ ക​ണ്ടു. പെ​രു​വി​ര​ലി​ൽ​നി​ന്നു​ണ​ർ​ന്ന് ഉ​റ​യു​രി​ഞ്ഞു വ​ള​ർ​ന്നു വ​ലു​താ​കു​ന്ന മ​റ്റൊ​രു കാ​ല​വ​ർ​ഷം.


സു​ഗ​ത​കു​മാ​രി ടീ​ച്ച​റി​നെ​പ്പോ​ലെ എ​നി​ക്കും ഏ​റെ​യി​ഷ്‌​ടം ‘രാ​ത്രി​മ​ഴ’​യോ​ടാ​ണ്. അ​പ്പോ​ൾ മ​ഴ​യ്ക്ക് ഒ​രു ര​ഹ​സ്യ​കാ​മു​കി​യു​ടെ ഭാ​വ​മാ​ണ്. കൈ​നി​റ​യെ കു​പ്പി​വ​ള​ക​ള​ണി​ഞ്ഞ് കി​ലു​ക്കി​വ​രു​ന്ന, നി​ലാ​വി​നെ​പ്പോ​ലെ ച​ന്ത​മു​ള്ള ഒ​രു കാ​മു​കി. മ​ഴ​യെ​ത്തും മു​മ്പേ ഞാ​ൻ ജ​ന​ലു​ക​ൾ തു​റ​ന്നി​ടും. അ​വ​ൾ വ​രും. ആ​ഴി​പോ​ൽ അ​ഴി​ച്ചി​ട്ട മു​ടി​യു​മാ​യി. നീ​ര​ദ​പാ​ളി​ക​ൾ കൊ​രു​ത്തു​കെ​ട്ടി​യ നീ​ല​പ്പീ​ലി​ക്കാ​വ​ടി​യു​മാ​യി. ഞ​ങ്ങ​ൾ വെ​ളു​ക്കു​വോ​ളം മി​ണ്ടി​പ്പ​റ​ഞ്ഞി​രി​ക്കും. മി​ണ്ടാ​ട്ടം നി​ല​യ്ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​വ​ളെ​ന്‍റെ ര​ഹ​സ്യ​കാ​മ​ന​ക​ളെ ഉ​ണ​ർ​ത്തും. അ​വ​ളു​മൊ​ത്തു​ള്ള സ​ഹ​ശ​യ​നം മീ​ന​ച്ചൂ​ടി​നേ​ക്കാ​ൾ മൂ​ർ​ച്ച​യു​ള്ള​താ​യി തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. മ​ഴ ന​ന​ഞ്ഞ് പ​നി​ച്ചു കി​ട​ക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ഞാ​ന​ത് അ​നു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​ങ്ങ​നെ​യൊ​രി​ക്ക​ൽ പ​നി​ച്ചു​കി​ട​ന്ന​പ്പോ​ഴാ​ണ് ഒ​രു കൂ​ട്ടു​കാ​ര​ൻ മ​ഴ നി​റ​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്ന തോ​ട്ടി​ൽ വീ​ണു മ​ര​ണ​പ്പെ​ട്ട​താ​യി അ​റി​ഞ്ഞ​ത്. അ​വ​ൻ ക​വി​യാ​യി​രു​ന്നു; ആ​ർ. മ​നോ​ജ്. കാ​ല്പ​നി​ക​നാ​യ അ​വ​ൻ ഒ​രു മ​ഴ​യ​ത്ത് തോ​ട്ടു​വ​ക്കി​ലൂ​ടെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു ന​ട​ന്നു​പോ​യ​പ്പോ​ഴാ​ണ് വ​ഴു​തി​വീ​ണ​ത്. ക​ഴു​ത്തോ​ളം താ​ഴ്ന്ന കൈ​ത​ത്ത​ണ്ടി​ന്മേ​ൽ മു​ഖം താ​ഴ്ത്തി​ക്കി​ട​ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​വ​നെ​ന്താ​കും ഓ​ർ​ത്തി​ട്ടു​ണ്ടാ​കു​ക? അ​റി​യി​ല്ല. തു​ലാ​വ​ർ​ഷ​ക്കാ​റി​നു​ള്ളി​ൽ മി​ന്നി​യ പൊ​ൻ​നൂ​ലു​പോ​ലെ ഇ​പ്പോ​ഴും എ​ന്നെ ചു​റ്റി അ​വ​ന്‍റെ ഓ​ർ​മ​ക​ൾ. ഘ​ന​ശ്യാ​മ​പ​ക്ഷം വി​രി​ച്ചാ​ടി​വ​ന്ന പെ​യ്ത്തി​നു​ള്ളി​ൽ ഇ​പ്പോ​ഴു​മ​വ​ന്‍റെ വാ​ക്കു​ക​ൾ. ഒ​രി​ക്ക​ൽ അ​വ​നെ​ഴു​തി; “ഞാ​ൻ മ​രി​ച്ചി​ട്ടും എ​ന്‍റെ പ്രാ​യം നി​ല​നി​ൽ​ക്കു​ന്നു”​എ​ന്ന്. ക​ര​യാ​തി​രി​ക്കാ​നാ​കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ. ക​ട​ലു മു​ഴു​വ​ൻ വ​റ്റി​പ്പോ​കും​വ​രെ, പാ​റ​ക​ൾ മു​ഴു​വ​ൻ സൂ​ര്യ​താ​പ​ത്താ​ൽ പൊ​ടി​ഞ്ഞു വെ​ണ്ണീ​റാ​കും​വ​രെ എ​നി​ക്കു ക​ര​യ​ണം.

കാ​ട്ടി​ലെ മ​ഴ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു പ​റ​ഞ്ഞ​ത് ക​വി ഡി. ​വി​ന​യ​ച​ന്ദ്ര​ൻ മാ​ഷാ​ണ്. ക​ന്യാ​കു​മാ​രി​യി​ൽ സാ​ഗ​ര​സ്നാ​നം ചെ​യ്യു​മ്പോ​ഴും ഗ​യ​യി​ൽ ബ​ലി ത​ർ​പ്പി​ച്ചു നി​ൽ​ക്കു​മ്പോ​ഴും അ​നു​ഭ​വി​ച്ച മ​ഴ​യ​ല്ല കാ​ട്ടി​ലെ മ​ഴ​യെ​ന്ന് മാ​ഷ് പ​റ​യും. “ഓ​രോ നീ​ർ​ത്തു​ള്ളി​യും ഓ​രോ ഇ​ല​ക​ളെ മാ​റി​മാ​റി ചും​ബി​ച്ചി​ട്ടാ​ണ് ഭൂ​മി​യി​ലേ​ക്കെ​ത്തു​ക. അ​തു മ​ല​ർ​ന്നു​കി​ട​ന്ന് രു​ചി​ക്ക​ണം. അ​പ്പോ​ൾ നി​ഗൂ​ഢ​ത​യു​ടെ ഒ​രു മ​ഴ​ക്കാ​ട് ന​മ്മു​ടെ തി​മി​ര​സി​ര​ക​ളി​ൽ രൂ​പ​പ്പെ​ടും.” -മാ​ഷ് പ​റ​യും. മാ​ഷി​ന്‍റെ ഉ​ത്സാ​ഹം കേ​ട്ട് ഒ​രി​ക്ക​ൽ തെ​ൻ​മ​ല​ക്കാ​ട്ടി​ൽ മ​ഴ ന​ന​യാ​ൻ പോ​യി​ട്ടു​ണ്ട്. മ​ല​ർ​ന്നു​കി​ട​ന്ന് ഇ​ല​ക​ളി​ൽ​നി​ന്നൂ​ർ​ന്നി​റ​ങ്ങി​യ മ​ദ​ജ​ലം കു​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. ആ​ദി​മ ജ​ല​ത്തി​ന്‍റെ രു​ചി ഒ​രു വ്യ​ഥ​യാ​യി അ​നു​ഭ​വി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. കാ​ട്ടി​ലെ മ​ഴ​യ്ക്ക് ക​ട​ലി​ൽ​നി​ന്നു ക​യ​റി​വ​രു​ന്ന ഒ​രു പെ​രും​കു​തി​ര​യു​ടെ ഭാ​വ​മാ​ണ്. മ​ണ്ണി​ലെ​ന്നോ ആ​ഴ്ന്നു​പോ​യ വി​ത്തു​ക​ളെ കി​ളി​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള വ​ര​വ്. കു​ളി​രി​ല്ലാ​ത്ത ഒ​രു​ത​രം ത​ളി​ർ​ത്ത ത​ണു​പ്പാ​ണ​ത്. മ​ണ്ണി​ന്ന​ടി​യി​ൽ ഒ​ളി​ഞ്ഞു​കി​ട​ന്ന വേ​രു​ക​ൾ ചി​ല​പ്പോ​ൾ ത​ല​പൊ​ക്കി നോ​ക്കും. നീ ​പോ​യി​ല്ലേ എ​ന്ന മ​ട്ടി​ൽ. ഓ​ർ​ക്കാ​പ്പു​റ​ത്തൊ​രു മി​ന്ന​ൽ വ​ന്ന് ന​മ്മെ ഞെ​ട്ടി​ച്ചെ​ന്നി​രി​ക്കും. അ​പ്പോ​ൾ അ​ഭി​ശ​പ്ത​മാ​യ ന​മ്മു​ടെ ഭ്രാ​ന്തി​ന് ഒ​രി​ത്തി​രി വെ​ളി​ച്ചം കി​ട്ടും.

മ​ഴ ന​ന​ഞ്ഞ കാ​ട്ടി​ൽ​നി​ന്ന് മ​ഴ ന​ന​ഞ്ഞി​റ​ങ്ങു​മ്പോ​ൾ ഒ​ന്നു ചു​മ​ച്ചു. നീ​ർ​വീ​ഴ്ച. ഒ​രു മാ​സ​ത്തോ​ളം പ​നി​ച്ചു​കി​ട​ന്നു. കൊ​ടു​ങ്കാ​റ്റു​ക​ളും തി​മിം​ഗ​ല​ങ്ങ​ളും ക​യ​റി​യി​റ​ങ്ങി​യപോ​ലാ​യി​രു​ന്നു അ​പ്പോ​ൾ മ​ന​സ്. പ​ല നി​റ​ത്തി​ലു​ള്ള ഗു​ളി​ക​ക​ൾ ച​വ​ച്ചി​റ​ക്കി. “ഇ​നി​യും മ​ഴ ന​ന​യാ​ൻ കാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു പോ​ണോ” എ​ന്ന് അ​മ്മ ചോ​ദി​ച്ചു. ക​യ്പു കു​ടി​ച്ചു വ്ര​ണം​കെ​ട്ടി​യ തൊ​ണ്ട​യി​ൽ​നി​ന്ന് ഒ​ന്നും വ​ന്നി​ല്ല. മി​ണ്ടാ​തെ കി​ട​ന്നു. കു​ളി​രി​ന്‍റെ ഒ​രു ക​ല​മാ​ൻ മാ​ത്രം ഇ​ട​യ്ക്കി​ടെ നെ​ഞ്ചി​നു​മേ​ലെ ചാ​ടി​മ​റ​ഞ്ഞു. രാ​ത്രി വെ​ളു​ക്കു​വോ​ളം അ​മ്മ കൂ​ട്ടി​രു​ന്നു. കൂട്ടു​കാ​ർ കൂ​ട്ടി​രു​ന്നു. കൂ​ട്ടി​രി​പ്പി​നി​ട​യി​ൽ ഞാ​നൊ​രു പു​സ്ത​കം വാ​യി​ച്ചു​തീ​ർ​ത്തു. എ​മി​ലി സോ​ള​യു​ടെ ‘നാ​ന’. അ​തു പ​നി​ക്കാ​ല​ത്തും മ​ഴ​ക്കാ​ല​ത്തും വാ​യി​ക്കേ​ണ്ട പു​സ്ത​ക​മാ​ണോ എ​ന്നെ​നി​ക്ക​റി​യി​ല്ല. നോ​വ​ലി​ലൊ​രി​ട​ത്ത് അ​ഭി​സാ​രി​ക​യാ​യ നാ​ന, യൂ​ഫാ​റ്റി​നോ​ടു ചോ​ദി​ക്കു​ന്നു, “മ​രി​ച്ചു​ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ൽ ഞാ​ൻ സ്വ​ർ​ഗ​ത്തു പോ​കു​മോ?” എ​ന്ന്. ഈ ​ചോ​ദ്യം എ​ന്നെ വ​ല്ലാ​തെ നോ​വി​ച്ചു. അ​വ​ളെ ഓ​ർ​ത്തു ക​ര​ഞ്ഞു. ക​ര​ഞ്ഞ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണോ എ​ന്ന​റി​യി​ല്ല, നെ​റ്റി​ത്ത​ട​ത്തി​ൽ​നി​ന്ന് ചൂ​ടി​റ​ങ്ങി. സു​ഖ​ജ്വ​രം വി​ട്ടൊ​ഴി​ഞ്ഞ് ഞാ​ൻ പു​റ​ത്തേ​ക്കി​ഴ​ഞ്ഞു.