“നെ​ഞ്ചി​ല്‍ ദുഃ​ഖ​ത്തി​ന്‍റെ മ​ല​ക​ള്‍ ചു​മ​ന്നു ന​ട​ക്കു​ന്ന​വ​രെ എ​നി​ക്ക​റി​യാം. പൊ​ടു​ന്ന​നെ ആ ​മ​ല​ക​ള്‍ നീ​ക്കം ചെ​യ്യാ​നാ​വി​ല്ലെ​ന്നു​മ​റി​യാം. പ​ക്ഷേ, അ​തി​ലെ പാ​റ​യും മ​ണ​ല്‍​ത്ത​രി​ക​ളും പാ​ഴ്ച്ചെ​ടി​ക​ളും നീ​ക്കം​ചെ​യ്താ​ല്‍ അ​വ​ര്‍ ശ്വാ​സം​മു​ട്ടി മ​രി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ക​യെ​ങ്കി​ലും ചെ​യ്യു​മ​ല്ലോ. പ​ക്ഷേ, ത​ന്‍റെ നെ​ഞ്ചി​ലെ മ​ല​ക​ള്‍ മാ​റ്റാ​തെ എ​നി​ക്കൊ​ര​ടി ന​ട​ക്കാ​നാ​വു​ന്നി​ല്ല. അ​പ്പോ​ള്‍ ഞാ​നെ​ങ്ങ​നെ അ​പ​ര​ന്‍റെ നെ​ഞ്ചി​ലെ പാ​റ​ക​ള്‍ ഇ​ള​ക്കി മാ​റ്റും? ഇ​തെ​ന്‍റെ ബു​ദ്ധി​ശൂ​ന്യ​മാ​യ വി​ചാ​ര​മാ​യി​രി​ക്കാം.

പ​ക്ഷേ, സ​ത്യ​മി​ത​ല്ലേ? ഇ​ത്ര​യും എ​ഴു​തി​യ​പ്പോ​ള്‍ നെ​ഞ്ചി​ലെ ഭാ​ര​മൊ​ന്ന് ഇ​റ​ക്കി​വ​ച്ച​പോ​ലെ. അ​യാ​ള്‍ പൂ​ഴി​മ​ണ്‍​കൂ​ന​ക​ള്‍​ക്കി​ട​യി​ല്‍​നി​ന്ന് ത​ല പു​റ​ത്തേ​ക്കു നീ​ട്ടി. അ​പ്പോ​ള്‍ അ​യാ​ള്‍​ക്ക് ഒ​രാ​മ​യു​ടെ രൂ​പ​മാ​യി​രു​ന്നു. മ​ണ്ണി​ന​ടി​യി​ല്‍​നി​ന്ന് വി​ചി​ത്ര​മാ​യ ചി​ല കാ​ലൊ​ച്ച​ക​ള്‍ കേ​ട്ടു​തു​ട​ങ്ങി​യ​തോ​ടെ അ​യാ​ള്‍ പെ​ട്ടെ​ന്നു ത​ല ശ​രീ​ര​ത്തി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്കു വ​ലി​ച്ചു. ആ​രും കേ​ള്‍​ക്കാ​തെ അ​യാ​ള്‍ പി​റു​പി​റു​ത്തു; ദൈ​വ​മേ, നീ ​എ​ന്തി​നാ​ണ് എ​ന്നെ മ​നു​ഷ്യ​നാ​യി സൃ​ഷ്ടി​ച്ച​ത്?”

മു​പ്പ​ത്തി​മൂ​ന്ന് വ​ര്‍​ഷം​ മു​ന്‍​പ് എ​ഴു​തി​യ ഒ​രു ക​ഥ​യു​ടെ അ​ല​സി​പ്പോ​യ ഒ​രു താ​ള് ക​ഴി​ഞ്ഞ ദി​വ​സം കി​ട്ടി. ഇ​രു​പ​തു വ​യ​സി​ലെ​ഴു​തി​യ ക​ഥ. അ​തി​ന്‍റെ ചെ​റു​പ്പം ഈ ​ക​ഥ​യ്ക്കു​ണ്ടാ​കാം. ഈ ​ക​ഥ​യൊ​ന്ന് അ​ച്ച​ടി​ച്ചു കാ​ണാ​ന്‍ ക​യ​റി​യി​റ​ങ്ങാ​ത്ത പ​ത്ര​മാ​ഫീ​സു​ക​ള്‍ കൊ​ല്ല​ത്തി​ല്ല. ജ​ന​യു​ഗം, കു​ങ്കു​മം, കു​മാ​രി, കേ​ര​ള​ശ​ബ്ദം തു​ട​ങ്ങി എ​ല്ലാ​യി​ട​ത്തും ചെ​ന്നു.

വൈ​ക്കം ച​ന്ദ്ര​ശേ​ഖ​ര​ന്‍​നാ​യ​ര്‍ ക​ഥ​യു​ടെ തു​ട​ക്കം വാ​യി​ച്ചി​ട്ട് കു​മാ​രി​യി​ല്‍ കൊ​ടു​ക്കാ​മെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞു. പ​ക്ഷേ, കൊ​ടു​ത്തി​ല്ല. ഒ​രു പ​ത്രാ​ധി​പ​രും എ​ന്നോ​ട് കാ​രു​ണ്യം കാ​ണി​ച്ചി​ല്ല. എ​ങ്കി​ലും പ്ര​തീ​ക്ഷ കൈ​വി​ട്ടി​രു​ന്നി​ല്ല. ഉ​റ​ങ്ങു​ന്ന​വ​രെ​യാ​ണ് ആ​ദ്യം പ്ര​ള​യം മു​ക്കി​ക്കൊ​ല്ലു​ന്ന​തെ​ന്ന ബു​ദ്ധ​വ​ച​നം വാ​യി​ച്ച കാ​ലം​കൂ​ടി ആ​യ​തി​നാ​ല്‍ ഞാ​ന്‍ ഉ​റ​ങ്ങാ​തെ കാ​ത്തി​രു​ന്നു.

അ​ക്കാ​ല​ത്താ​ണ് ജീ​വി​ത​മെ​ന്ന അ​സം​ബ​ന്ധ​ഭാ​ര​വും പേ​റി ഞാ​ന്‍ നാ​ടു​ചു​റ്റാ​ന്‍ തു​ട​ങ്ങി​യ​ത്. ചു​റ്റ​ലെ​ന്നു​വ​ച്ചാ​ല്‍ ഒ​ര​സ്തി​ത്വ​വാ​ദ ചു​റ്റ​ല്‍. കു​തി​രു​ന്ന മ​ണ്‍​ക​ട്ട​യാ​ണെ​ന്ന​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും ഞാ​ന്‍ പേ​മാ​രി​യി​ലേ​ക്ക് ഇ​റ​ങ്ങി​ന​ട​ന്നു. കൊ​ടി​യ വേ​ന​ല്‍​ച്ചൂ​ടി​ല്‍ ക​ത്തി​യെ​രി​യു​മെ​ന്ന​റി​യാ​മാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടും ഉ​ണ​ങ്ങി​യ പു​ല്‍​ക്കൊ​ടി​യെ​പ്പോ​ലെ ഞാ​ന്‍ നി​ന്നു. എ​ന്‍റെ കാ​ല്‍​ക്കീ​ഴി​ല്‍ മ​രു​ഭൂ​മി​യും മ​ഹാ​സ​മു​ദ്ര​വു​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

മ​ഹാ​സ​ങ്ക​ട​ങ്ങ​ള്‍​ക്ക​ടി​പ്പെ​ട്ട മ​ന​സ് എ​നി​ക്കൊ​രു ക​വ​ച​മാ​യി​ നി​ന്നു. എ​ങ്കി​ലും ഏ​കാ​ന്ത​ത​യു​ടെ ത​ട​ങ്ക​ല്‍​പ്പാ​ള​യ​ത്തി​ല്‍​നി​ന്ന് എ​നി​ക്കു പു​റ​ത്തു ക​ട​ക്കാ​നാ​യി​ല്ല. അ​പ്പോ​ഴും ഈ ​ക​ഥ ഇ​ടി​മു​ഴ​ക്ക​മോ മ​ണ്‍​കാ​റ്റോ പേ​മാ​രി​യോ ആ​യി എ​ന്‍റെ ഉ​ള്ളി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒ​ടു​വി​ല്‍ കൈ​യി​ലാ​കെ ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന പ്ര​തീ​ക്ഷ​യെ​ന്ന റാ​ന്ത​ല്‍വി​ള​ക്കു​കൂ​ടി ഉ​പേ​ക്ഷി​ച്ച​തോ​ടെ ഞാ​ന്‍ തീ​ര്‍​ത്തും ഇ​രു​ട്ടി​ലാ​യി. അ​ഹ​ങ്കാ​ര​ത്തോ​ടെ കൈ​യി​ലേ​ന്തി​യ പേ​ന വി​റ​പൂ​ണ്ട് ഞാ​ന്‍ താ​ഴെ​വ​ച്ചു. പി​ന്നെ​ന്‍റെ രാ​പ​ക​ലു​ക​ള്‍ നി​രാ​ശാ​ഭ​രി​ത​മാ​യി​രു​ന്നു. എ​നി​ക്ക് ഉ​റ​ക്കം ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ടു. ഞാ​നും എ​ന്‍റെ തോ​ണി​യും ക​ട​ലി​ല്‍ പ​തി​യെ അ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി.

ഒ​രു ക​ഥ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്കാ​ത്ത​തി​ല്‍ ഇ​ത്ര​യേ​റെ നി​രാ​ശ​യോ എ​ന്ന് കൂ​ട്ടു​കാ​ര്‍ പി​ല്‍​ക്കാ​ല​ത്തും ചോ​ദി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. എ​നി​ക്കു മ​റു​പ​ടി​യി​ല്ല. പ​ക്ഷേ, എ​ത്ര ദു​ഷ്ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു ആ ​നാ​ളു​ക​ള്‍ എ​ന്ന് ആ​ലോ​ചി​ച്ച് പി​ന്നീ​ടു ഞാ​ന്‍ ചി​രി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. ആ ​ക​ഥ അ​ന്ന് പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ല്‍ ക​ഥ​ക​ള്‍​കൊ​ണ്ടു പ്ര​പ​ഞ്ചം നി​ര്‍​മി​ച്ച​വ​രു​ടെ കൂ​ട്ട​ത്തി​ല്‍ ഞാ​നും പെ​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാ​ന്‍ തു​ട​രെ ക​ഥ​ക​ളെ​ഴു​തു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഭാ​വ​ന​കൊ​ണ്ട് മ​ഹാ​സാ​മ്രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ള്‍ സൃ​ഷ്ടി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. മ​ധു​തോ​ല്‍​ക്കും മ​ധു​രാ​ക്ഷ​ര​ങ്ങ​ള്‍​കൊ​ണ്ട് അ​നു​രാ​ഗ​ഗാ​ഥ​ക​ള്‍ ര​ചി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. പ​ക്ഷേ, ഒ​ന്നും ന​ട​ന്നി​ല്ല.

അ​ക്കാ​ല​ത്താ​ണ് ത​ല തി​രി​ഞ്ഞ ചി​ന്ത മ​ന​സി​ലു​ദി​ച്ച​ത്. ക​ഥ​യോ ക​വി​ത​യോ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്ക​ണ​മെ​ങ്കി​ല്‍ ഒ​രു പ​ത്രാ​ധി​പ​രാ​കു​ക. ഞാ​നി​ക്കാ​ര്യം ക​വി അ​യ്യ​പ്പ​ണ്ണ​നോ​ട് നേ​മ​ത്തെ വീ​ട്ടി​ല്‍​ ചെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞു. ന​മു​ക്കി​തു വി​ശ​ദ​മാ​യി ച​ര്‍​ച്ച ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞ് അ​യ്യ​പ്പ​ണ്ണ​ന്‍ എ​ന്നെ​യും​ കൂ​ട്ടി കി​ള്ളി​പ്പാ​ല​ത്തി​ന​ടു​ത്തു​ള്ള ഒ​രു ബാ​റി​ല്‍ പോ​യി​രു​ന്നു. പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ന്‍റെ ഭാ​വി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചും കാ​ല​ത്തി​ന്‍റെ തു​ട​ക്ക​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​മൊ​ക്കെ പ​റ​ഞ്ഞാ​ണ് തു​ട​ങ്ങി​യ​ത്. ഒ​ടു​വി​ല്‍ അ​യ്യ​പ്പ​ണ്ണ​ന്‍ ‘ആ​ശ്ച​ര്യ​ചൂ​ഢാ​മ​ണി’​യി​ലെ​ത്തി. ആ ​പേ​രി​ടാം നീ ​ഇ​റ​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ന്ന് ക​ണി​ശം പ​റ​ഞ്ഞു. “കേ​ള്‍​ക്കു​മ്പോ​ഴൊ​രു ക​മ്പ​ന​മു​ണ്ട്. പ​ക്ഷേ, അ​ത്ത​ര​മൊ​രു ഇ​ടി​മു​ഴ​ക്കം വേ​ണോ” എ​ന്നു ഞാ​ന്‍ ചോ​ദി​ച്ചു. മൃ​ദു​സ്വ​രം നി​രാ​ശാ​നി​ര്‍​ഭ​ര​മാ​യ നെ​ടു​വീ​ര്‍​പ്പാ​ണ്. ആ​ള്‍​ക്കാ​ര്‍ ശ്ര​ദ്ധി​ക്ക​ണം. ന​മു​ക്കി​തു​മ​തി.


അ​യ്യ​പ്പ​ണ്ണ​ന്‍ പ​റ​ഞ്ഞു. ഞാ​ന്‍ സ​മ്മ​തം മൂ​ളി. ഒ​രു വാ​രി​ക​യോ മാ​സി​ക​യോ ആ​യി​ട്ടാ​ണോ പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്കേ​ണ്ട​ത് എ​ന്നു ഞാ​ന്‍ ചോ​ദി​ച്ചു. “ഇ​ഷ്ടി​ക!” അ​യ്യ​പ്പ​ണ്ണ​ന്‍ പെ​ട്ടെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞു. അ​തെ, നി​ന​ക്കി​ഷ്ട​മു​ള്ള​പ്പോ​ള്‍ ഇ​റ​ക്കാം. അ​തി​നാ​ല്‍ ഇ​ഷ്ടി​ക. അ​തു കേ​ട്ട​പ്പോ​ള്‍ എ​നി​ക്കു ചി​രി​യും ക​ര​ച്ചി​ലും ഒ​രു​മി​ച്ചു​ വ​ന്നു. വെ​യി​ല്‍ തി​ന്നു​ന്ന ഒ​രു പ​ക്ഷി എ​ന്‍റെ മു​ന്നി​ലി​രു​ന്നു ഭൂ​മി​യി​ലെ ജ​ലാ​ശ​യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം കു​ടി​ച്ചു വ​റ്റി​ക്കു​ന്ന​തു ഞാ​ൻ ക​ണ്ടു. അ​യ്യ​പ്പ​ണ്ണ​ന്‍റെ ന​ഗ്ന​മാ​യ കൈ​ത്ത​ല​ത്തി​ലേ​ക്കു ഞാ​ൻ നോ​ക്കി. ഒ​രു കൈ​ത പൂ​ത്തു​നി​ല്‍​ക്കു​ന്നു. എ​ന്നോ പ​ട്ടു​പോ​യ ഒ​രു തു​ള​സി പ​തി​യെ കി​ളി​ര്‍​ത്തു​വ​രു​ന്നു. സ്വ​യം ക്രൂ​ശി​ത​നാ​യ ഒ​രു​വ​ന്‍റെ ആ​ണി​പ്പ​ഴു​തു​ക​ള്‍ ഞാ​ന​തി​ല്‍ ശ​രി​ക്കും ക​ണ്ടു.

രാ​ത്രി ഏ​റെ വൈ​കി ഞ​ങ്ങ​ള്‍ അ​വി​ടെ​നി​ന്നി​റ​ങ്ങി. ഒ​രോ​ട്ടോ​യി​ല്‍ അ​യ്യ​പ്പ​ണ്ണ​നെ വീ​ട്ടി​ലെ​ത്തി​ച്ച​ശേ​ഷം ഞാ​ന്‍ ത​മ്പാ​നൂ​രി​ലേ​ക്കു മ​ട​ങ്ങി. ബ​സി​ലി​രു​ന്ന​പ്പോ​ള്‍ മു​ഴു​വ​ന്‍ ഞാ​നോ​ര്‍​ത്ത​ത് ‘ആ​ശ്ച​ര്യ ചൂ​ഢാ​മ​ണി’​യെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. സ​മു​ദ്ര​ത്തി​ലെ ശാ​ന്ത​മാ​യ ആ ​ക​യ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു.

ക​ല്ലേ​റു​കൊ​ണ്ടു ക​ണ്ണു​പോ​യ ആ​ട്ടി​ന്‍​കു​ട്ടി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​യി​രു​ന്നു. കൃ​പാ​ധാ​മ​മേ, എ​നി​ക്ക​ഭ​യം ത​ന്ന നി​ന്‍റെ ഹൃ​ദ​യം വി​ജ​ന​വി​ദൂ​ര​ത​യി​ലെ​ങ്ങോ ത​പി​ച്ചു​നി​ല്‍​ക്കു​ന്ന​ത് ഞാ​നി​പ്പോ​ഴും അ​റി​യു​ന്നു.

‘ആ​ശ്ച​ര്യ​ചൂ​ഢാ​മ​ണി’ വെ​ളി​ച്ചം ക​ണ്ടി​ല്ല. അ​ത് പ​ച്ചി​ച്ചും പ​ഴു​ത്തും പി​ന്നെ ഉ​ള്ളി​ല്‍​നി​ന്ന് എ​ന്നോ കൊ​ഴി​ഞ്ഞും​പോ​യി. ഞാ​ന്‍ ചാ​യം തേ​യ്ക്കാ​ത്ത ച​വി​ട്ടു​പ​ടി​ക​ളി​ലി​രു​ന്ന് പി​ന്നെ​യും സാ​ഹി​ത്യ​മെ​ഴു​തി. ഓ​രോ ത​വ​ണ എ​ഴു​തു​മ്പോ​ഴും ഞാ​ന്‍ ന​ര​ക​ത്തി​ല്‍​ പോ​യി വ​രി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഭാ​വ​ന​യു​ടെ അ​തി​ര്‍​ത്തി​ക​ള്‍ ഭേ​ദി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് ഒ​രാ​യി​രം ചി​റ​കു​ക​ളു​ള്ള ക​ഥ​ക​ളു​ടെ ക​പ്പ​ലു​ക​ള്‍ എ​ന്‍റെ തീ​ര​ത്തേ​ക്ക് പ​ല​ത​വ​ണ വ​ന്നു. ഞാ​ന​തി​ല്‍ ക​യ​റു​ക​യോ അ​ജ്ഞാ​ത തീ​ര​ങ്ങ​ളി​ലേ​ക്കു യാ​ത്രി​ക​നാ​യി പോ​വു​ക​യോ ചെ​യ്തി​ല്ല. അ​ങ്ങ​നെ ക​ഥ​യ്ക്കും എ​നി​ക്കു​മി​ട​യി​ല്‍ പി​ഴു​തു​മാ​റ്റാ​നാ​കാ​ത്ത​വി​ധം വാ​നോ​ളം പൊ​ക്ക​ത്തി​ല്‍ ഏ​ര​ക​പ്പു​ല്ലു​ക​ള്‍ വ​ള​ര്‍​ന്നു​നി​ന്നു.

‘ക​ഥ’​യെ​ക്കു​റി​ച്ചോ​ര്‍​ക്കു​മ്പോ​ഴെ​ല്ലാം ഞാ​ന്‍ അ​യ്യ​പ്പ​ണ്ണ​നെ ഓ​ര്‍​ക്കും. എ​ന്‍റെ ക​ഥ​യി​ലെ നാ​യ​ക​ന്‍ അ​യ്യ​പ്പ​ണ്ണ​നാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലേ എ​ന്നു തോ​ന്നും. ക​ഥ​യു​ടെ അ​വ​സാ​ന വ​രി​ക​ള്‍​കൂ​ടി എ​ഴു​തി നി​ര്‍​ത്ത​ട്ടെ. “ഒ​ടു​വി​ല്‍ പ​ര​മ​പ​ദ​ത്തി​ലെ​ത്തി​യ അ​യാ​ള്‍ താ​നി​ത്ര​യും നാ​ളും ചു​മ​ന്നു​ന​ട​ന്ന ആ​മ​ത്തോ​ട് ഉ​പേ​ക്ഷി​ച്ചു. സം​യ​മ​നും ധ​ര്‍​മി​ഷ്ഠ​നും അ​പ​രി​മേ​യ​നു​മാ​യ ദൈ​വ​ത്തോ​ട് അ​യാ​ള്‍ പ​റ​ഞ്ഞു; എ​നി​ക്ക് ക​വി​യു​ടെ ജ​ന്മം വേ​ണ്ട. അ​ടു​ത്ത ജ​ന്മം എ​ന്നെ നീ ​വ​ണ്ടി​ക്കാ​ള​യു​ടെ കു​ള​മ്പു​ക​ളാ​ക്കാ​മോ എ​ന്ന്. ദൈ​വം പ​റ​ഞ്ഞു, ക​വി​യാ​യി ജ​നി​ച്ച​തി​നാ​ല്‍ നീ​യൊ​രു പാ​പി​യാ​ണ്. അ​തു​കൊ​ണ്ട് അ​ടു​ത്ത ജ​ന്മം നി​ന​ക്ക് ന​ര​ഘാ​ത​ക​നാ​യ അം​ഗു​ലീ​മാ​ല​നാ​കാ​നാ​ണ് വി​ധി. അ​ടു​ത്ത ജ​ന്മം നി​ന്‍റെ ജീ​വി​തം ആ​രം​ഭി​ക്കു​ന്ന​ത് കോ​സ​ല​രാ​ജ്യ​ത്താ​ണ്. ശ്രാ​വ​സ്തി​യി​ലെ ജേ​ത​വ​ന​ത്തി​ല്‍​നി​ന്ന് ശ്രീ​ബു​ദ്ധ​ന്‍ നീ ​പാ​ര്‍​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തേ​ക്കു വ​രും. നി​ന​ക്ക​വ​ന്‍ കാ​ഷാ​യ​ദീ​ക്ഷ ത​രും.

മു​ണ്ഡി​ത​ശി​ര​സ്ക​നാ​യി നീ ​ബു​ദ്ധ​നൊ​പ്പം ശ്രാ​വ​സ്തി​യി​ലേ​ക്കു പോ​വു​ക. അ​പ്പോ​ൾ നി​ന്‍റെ പാ​ദ​ങ്ങ​ള്‍ വ​ണ്ടി​ക്കാ​ള​യു​ടെ കു​ള​മ്പു​ക​ളാ​യി​രി​ക്കും.”