“ന​​മ്മു​​ടെ അ​​തി​​ക്ര​​മ​​ങ്ങ​​ൾ​​ക്കു​​വേ​​ണ്ടി അ​​വ​​ൻ മു​​റി​​വേ​​ല്പി​​ക്ക​​പ്പെ​​ട്ടു. ന​​മ്മു​​ടെ അ​​കൃ​​ത്യ​​ങ്ങ​​ൾ​​ക്കു​​വേ​​ണ്ടി അ​​വ​​ൻ ക്ഷ​​ത​​മേ​​ല്പി​​ക്ക​​പ്പെ​​ട്ടു. അ​​വ​​ന്‍റെ മേ​​ലു​​ള്ള ശി​​ക്ഷ ര​​ക്ഷ ന​​ൽ​​കി; അ​​വ​​ന്‍റെ ക്ഷ​​ത​​ങ്ങ​​ളാ​​ൽ നാം ​​സൗ​​ഖ്യം പ്രാ​​പി​​ച്ചു’’ (ഏ​​ശ 53,5).

ജീ​​വ​​ദാ​​യ​​ക​​മാ​​യ വ​​ച​​ന​​വും ലോ​​ക​​ത്തി​​നു പ്ര​​കാ​​ശ​​വു​​മാ​​യി അ​​യ​​യ്ക്ക​​പ്പെ​ട്ട ദാ​​സ​​ന്‍റെ ജീ​​വി​​തം സു​​ഗ​​മ​​മാ​​യി​​രി​​ക്കു​ക​​യി​​ല്ല. ആ​​രു​​ടെ വി​​മോ​​ച​​ന​​ത്തി​​നാ​​യി അ​​യ​​യ്ക്ക​​പ്പെ​​ടു​​ന്നു​​വോ ആ ​​ജ​​നം അ​​വ​​നെ സ്വീ​​ക​​രി​​ക്കു​​ക​​യി​​ല്ല. പ്ര​​കാ​​ശ​​ത്തി​​നു​​നേരേ ക​​ണ്ണ​​ട​​ച്ച് ഇ​​രു​​ട്ടി​​ൽ ക​​ഴി​​യു​​ന്ന​​വ​​ർ അ​​വ​​നെ തി​​ര​​സ്ക​​രി​​ക്കും, എ​​തി​​ർ​​ക്കും, പീ​​ഡി​​പ്പി​​ക്കും, വ​​ധി​​ക്കും.

ഈ ​​തി​​ര​​സ്ക​​ര​​ണ​​ത്തെ​​ക്കു​​റി​​ച്ച് ര​​ണ്ടാ​​മ​​ത്തെ കീ​​ർ​​ത്ത​​ന​​ത്തി​​ൽ ത​​ന്നെ സൂ​​ച​​ന​​യു​​ണ്ട്. “ഞാ​​ൻ വ്യ​​ർ​​ഥ​​മാ​​യി അ​​ധ്വാ​​നി​​ച്ചു; എ​​ന്‍റെ ശ​​ക്തി വ്യ​​ർ​​ത്ഥ​​മാ​​യും നി​​ഷ്ഫ​​ല​​മാ​​യും ചെ​ല​​വ​​ഴി​​ച്ചു’’ (ഏ​​ശ​ 49,4). മൂ​​ന്നാ​​മ​​ത്തെ കീ​​ർ​​ത്ത​​ന​​ത്തി​​ൽ ഈ ​​തി​​ര​​സ്ക​​ര​​ണം പീ​​ഡ​​ന​​ത്തി​​ലേ​​ക്ക് നീ​​ങ്ങു​​ന്ന​​താ​​യി കാ​​ണാം.

“അ​​ടി​​ച്ച​​വ​​ർ​​ക്ക് പു​​റ​​വും താ​​ടിമീ​​ശ പ​​റി​​ച്ച​​വ​​ർ​​ക്കു ക​​വി​​ളും ഞാ​​ൻ കാ​​ണി​​ച്ചു കൊ​​ടു​​ത്തു. നി​​ന്ദ​​യി​​ൽനി​​ന്നും തു​​പ്പ​​ലി​​ൽനി​​ന്നും ഞാ​​ൻ മു​​ഖം തി​​രി​​ച്ചി​​ല്ല” (ഏ​​ശ​ 50,6). നാ​​ലാ​​മ​​ത്തെ കീ​​ർ​​ത്ത​​നം മു​​ഴു​​വ​​നാ​​യും തി​​ര​​സ്ക​​ര​​ണ​​ത്തി​​ന്‍റെ​​യും അ​​തി​​ക​​ഠി​​ന​​മാ​​യ പീ​​ഡ​​ന​​ത്തി​​ന്‍റെ​​യും ചി​​ത്ര​​മാ​​ണ് വ​​ര​​ച്ചു​​കാ​​ട്ടു​​ന്ന​​ത്.

കേ​​ൾ​​വി​​ക്കാ​​ർ​​ക്കു മ​​ന​​സി​​ലാ​​ക്കാ​​ൻ ഏ​​റെ പ്ര​​യാ​​സ​​മു​​ള്ള​​താ​​യി​​രു​​ന്നു ഈ ​​വാ​​ക്കു​​ക​​ൾ. ആ​​രെ​​ക്കു​​റി​​ച്ചാ​​ണ് പ്ര​​വാ​​ച​​ക​​ൻ പ​​റ​​യു​​ന്ന​​ത് എ​​ന്നു സ​​മ​​കാ​​ലി​​ക​​ർ​​ക്കു മാ​​ത്ര​​മ​​ല്ല ആ​​റു നൂ​​റ്റാ​​ണ്ടു​​ക​​ൾ​​ക്കു​​ശേ​​ഷം ഈ ​​പ്ര​​വ​​ച​​നം വാ​​യി​​ച്ച എ​​ത്യോ​​പ്യ​​ക്കാ​​ര​​ൻ രാ​​ജ​​സേ​​വ​ക​​നും മ​​ന​​സി​​ലാ​​യി​​ല്ല (അ​​പ്പ 8,34). ദൈ​​വം ന​​ല്കു​​ന്ന വി​​മോ​​ച​​ന​​ത്തി​​ന്‍റെ സ​​ന്ദേ​​ശ​​വു​​മാ​​യി വ​​രു​​ന്ന ദാ​​സ​​നെ എ​​ന്തേ ജ​​നം തി​​ര​​സ്ക​​രി​​ക്കു​​ന്നു? ഇ​​പ്ര​​കാ​​രം ക്രൂ​​ര​​മാ​​യി പീ​​ഡി​​പ്പി​​ക്കു​​ന്നു?

ദൈ​​വ​​ത്തി​​ന്‍റെ ദാ​​സ​​ൻ വ​​ച​​ന​​മാ​​ണ്, ദൈ​​വം ത​​ന്നെ​യാ​​യ ദൈ​​വ​​പു​​ത്ര​​നാ​​ണ്. “ന​​മ്മു​​ടെ വേ​​ദ​​ന​​ക​​ളാ​​ണ് യ​​ഥാ​​ർ​​ഥ​​ത്തി​​ൽ അ​​വ​​ൻ വ​​ഹി​​ച്ച​​ത്. ന​​മ്മു​​ടെ ദുഃ​​ഖ​​ങ്ങ​​ളാ​​ണ് അ​​വ​​ൻ ചു​​മ​​ന്ന​​ത്’’ (ഏ​​ശ 53,4). മ​​നു​​ഷ്യ​​പാ​​പ​​ത്തി​​ന്‍റെ ഫ​​ല​​മാ​​യി​​രു​​ന്നു ഈ ​​ദുഃ​​ഖ​​ങ്ങ​​ളും വേ​​ദ​​ന​​ക​​ളും. ന​​മ്മു​​ടെ പാ​​പ​​ങ്ങ​​ൾ ഏ​​റ്റെ​​ടു​​ത്ത​​വ​​ൻ അ​​തി​​ന്‍റെ ദു​​ര​​ന്ത​ഫ​​ല​​ങ്ങ​​ളും അ​​നു​​ഭ​​വി​​ക്കു​​ന്നു.

ന​​മ്മു​​ടെ അ​​കൃ​​ത്യ​​ങ്ങ​​ൾ ക​​ർ​​ത്താ​​വ് അ​​വ​​ന്‍റെ മേ​​ൽ ചു​​മ​​ത്തി (ഏ​​ശ 53,6). പാ​​പി​​യാ​​യ മ​​നു​​ഷ്യ​​ന്‍റെ, മ​​നു​​ഷ്യ​​വ​​ർ​​ഗ​​ത്തി​​ന്‍റെ മു​​ഴു​​വ​​ൻ, പ​​ക​​ര​​ക്കാ​​ര​​നാ​​യി നി​​ല്ക്കു​​ന്നു ഈ ​​സ​​ഹ​​നദാ​​സ​​ൻ. എ​​ന്നാ​​ൽ അ​​ത്, അ​​താ​​ർ​​ക്കും മ​​ന​​സി​​ലാ​​ക്കാ​​ൻ ക​​ഴി​​ഞ്ഞി​​ല്ല. “എ​​ന്‍റെ ജ​​ന​​ത്തി​​ന്‍റെ പാ​​പം നി​​മി​​ത്ത​​മാ​​ണ് അ​​വ​​ൻ പീ​​ഡ​​ന​​മേ​​റ്റ് ജീ​​വി​​ക്കു​​ന്ന​​വ​​രു​​ടെ ഇ​​ട​​യി​​ൽനി​​ന്നു വിഛേ​​ദി​​ക്ക​​പ്പെ​​ട്ട​​തെ​​ന്ന് അ​​വ​​ന്‍റെ ത​​ല​​മു​​റ​​യി​​ൽ ആ​​രു ക​​രു​​തി?’’ (ഏ​​ശ 53,8).


സ​​ഹ​​ന​​ദാ​​സ​​ന്‍റെ ജീ​​വി​​തം മ​​ര​​ണം​​കൊ​​ണ്ട​​വ​​സാ​​നി​​ക്കു​​ന്നി​​ല്ല, മ​​ര​​ണ​​ത്തി​​ന​​പ്പു​​റ​​ത്തേ​​ക്കു നീ​​ളു​​ന്നു; പാ​​പ​​ത്തി​​ന്‍റെ​​യും മ​​ര​​ണ​​ത്തി​​ന്‍റെ​​യും മേ​​ൽ വി​​ജ​​യം വ​​രി​​ക്കു​​ന്നു (ഏ​​ശ 53,10). മ​​നു​​ഷ്യ​​ൻ പി​​ൻത​​ല​​മു​​റ​​ക​​ളി​​ലൂ​​ടെ ജീ​​വി​​ക്കു​​ന്നു എ​​ന്നാ​യി​​രു​​ന്നു പൊ​​തു​​വേ ക​​രു​​ത​​പ്പെ​​ട്ടി​​രു​​ന്ന​​ത്. മ​​ര​​ണ​​ത്തി​​ൽ നി​​ന്നു​​ള്ള പു​​ന​​രു​​ത്ഥാ​​ന​​ത്തെ​​ക്കു​​റി​​ച്ച് അ​​ന്ന് അ​​റി​​വു​​ണ്ടാ​​യി​​രു​​ന്നി​​ല്ല. എ​​ന്നാ​​ൽ ഈ ​​ദാ​​സ​​ന്‍റെ അ​​ന്ത്യം അ​​വ​​ന്‍റെ വ്യ​​ക്തി​​ത്വ​​വും ജീ​​വി​​ത​​വും പോ​​ലെ ത​​ന്നെ നി​ഗൂ​​ഢ​​മാ​​യി​​രു​​ന്നു. വ​​രാ​​നി​​രി​​ക്കു​​ന്ന ര​​ക്ഷ​​ക​​നി​​ലേ​​ക്ക് വി​​ര​​ൽ ചൂ​​ണ്ടു​​ന്ന ഒ​​രു പ്ര​​തീ​​കം.

സ​​ഹ​​ന​​ദാ​​സ​​നെ​​ക്കു​​റി​​ച്ചു​​ള്ള ഈ ​​പ്ര​​വ​​ച​​നം അ​​ക്ഷ​​രാ​​ർ​​ഥ​​ത്തി​​ൽ ഈ​​ശോ​​യി​​ൽ നി​​റ​​വേ​​റി​​യ​​താ​​യി​ സു​​വി​​ശേ​​ഷ​​ങ്ങ​​ൾ രേ​​ഖ​​പ്പെ​​ടു​​ത്തി​​യി​​ട്ടു​​ണ്ട്. ലോ​​ക​​ത്തി​​ന്‍റെ പ്ര​​കാ​​ശ​​മാ​​യി വ​​ന്ന​​വ​​നെ ജ​​നം തി​​ര​​സ്ക​​രി​​ച്ചു. പീ​​ഡി​​പ്പി​​ച്ചു, വ​​ധി​​ച്ചു. മ​​നു​​ഷ്യ​​വ​​ർ​​ഗ​​ത്തി​​ന്‍റെ മുഴു​​വ​​ൻ പാ​​പം സ്വ​​ന്തം ചു​​മ​​ലി​​ൽ ഏ​​റ്റെ​​ടു​​ക്കു​​ന്ന, സ്വ​​യം ബ​​ലി​​യാ​​കു​​ന്ന കു​​ഞ്ഞാ​​ടാ​​യി​​രു​​ന്നു ഈ​​ശോ (യോ​​ഹ 1,36).

“അ​​വ​​നി​​ൽ നാം ​​എ​​ല്ലാ​​വ​​രും ദൈ​​വ​​ത്തി​​ന്‍റെ നീ​​തി​​യാ​​കേ​​ണ്ട​​തി​​ന് പാ​​പം അ​​റി​​യാ​​ത്ത​​വ​​നെ ദൈ​​വം ന​​മു​​ക്കു​​വേ​​ണ്ടി പാ​​പി​​യാ​​ക്കി’’ (2 കൊ​​റി 5,21) എ​​ന്നു പ​​റ​​യു​​ന്പോ​​ൾ ഈ ​​പ്ര​​വ​​ച​​നം ഈ​​ശോ​​യി​​ൽ പൂ​​ർ​​ത്തി​​യാ​​യി എ​​ന്ന് അ​​പ്പ​​സ്തോ​​ല​​ൻ പ​​ഠി​​പ്പി​​ക്കു​​ന്നു.

ഈ​​ശോ​​യു​​ടെ പീ​​ഡാ​​നു​​ഭ​​വ​​വും മ​​ര​​ണ​​വും അ​​വ​​സാ​​ന​മാ​യി​രു​ന്നി​​ല്ല. പാ​​പ​​പ​​രി​​ഹാ​​ര​​മാ​​യി സ്വ​​ന്തം ജീ​​വ​​ൻ അ​​ർ​​പ്പി​​ച്ച​​വ​​ൻ മൂ​​ന്നാം ദി​​വ​​സം ഉ​​യി​​ർ​​ത്തെ​​ഴു​​ന്നേ​​റ്റു. സ​​ഹ​​ന​​ദാ​​സ​​ന്‍റെ ജീ​​വി​​താ​ന്ത്യ​ത്തെ​​ക്കു​​റി​​ച്ചു​ നി​​ല​​നി​​ന്ന നി​​ഗൂ​​ഢ​​ത ഇ​​വി​​ടെ മ​​റ​​നീ​​ക്കു​​ന്നു. ജീ​​വ​​ൻ മ​​ര​​ണ​​ത്തി​​ന്മേ​​ൽ വി​​ജ​​യം വ​​രി​​ക്കും എ​​ന്ന വ്യം​​ഗ്യ​​മാ​​യ സൂ​​ച​​ന ഈ​​ശോ​​യു​​ടെ ഉ​​ത്ഥാ​​ന​​ത്തി​​ൽ പൂ​​ർ​​ത്തി​​യാ​​യി.

സ​​ഹ​​ന​​വും മ​​ര​​ണ​​വും അ​​നി​​വാ​​ര്യ​​മാ​​ണ്. എ​​ന്നാ​​ൽ അ​​ത് അ​​വ​​സാ​​ന​​മ​​ല്ല, അ​​ന​​ശ്വ​​ര​​മാ​​യ ജീ​​വി​​ത​​ത്തി​​ലേ​​ക്കു ന​​യി​​ക്കു​​ന്ന വാ​​തി​​ലാ​​ണ് എ​​ന്ന ഒ​​രു പാ​​ഠ​​വും ഈ ​​കീ​​ർ​​ത്ത​​ന​​ത്തി​​ൽനി​​ന്നു ല​​ഭി​​ക്കു​​ന്നു.