സമ്പത്തു പങ്കുവച്ച് ഉപയോഗിക്കുകയും എല്ലാം ദൈവദാനമെന്നും എല്ലാം എല്ലാവർക്കും വേണ്ടി ഉള്ളതാണെന്നുമുള്ള ചിന്തകൾ ജീവിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് ഒരുവനു ദരിദ്രനായി പരിണാമം സംഭവിക്കുക. അതു കടം കയറുമ്പോഴും എല്ലാം നഷ്ടപ്പെടുമ്പോഴും എന്നു മനസിലാകുന്നതു ദരിദ്രനേയും ദാരിദ്ര്യത്തേയും കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ ധാരണപ്പിശകുകൾ കൊണ്ടാണ്.
എത്രയോ സ്ഥലങ്ങളിൽ സാധാരണ തുടക്കങ്ങൾ അസാധാരണ സംഭവങ്ങൾക്കു നാന്ദിയായിട്ടുണ്ട്. അതു ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ കരുത്താണ്. ദാരിദ്ര്യം വരിക്കുക എന്നതു ധാർമികമായ വസ്തുതയാണ്. സമ്പന്നർ ദാരിദ്ര്യത്തെ വരിക്കുമ്പോൾ അവന്റെ ജീവിതം സ്നേഹസ്മാരകമാവുകയാണ്. ദാരിദ്ര്യം വരിക്കൽ എന്നുള്ളതു ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ ഇല്ലാതാവുന്നതും നഗ്നത മറയ്ക്കാൻ വസ്ത്രം ഇല്ലാത്തതുമല്ല.
അങ്ങനെയുള്ള അവസ്ഥകൾ സാമൂഹികമായ അനീതിയുടെ ഫലമാണ്. സമ്പന്നൻ ദാരിദ്ര്യത്തെ വരിക്കാത്തതുകൊണ്ടു വിശപ്പും നഗ്നതയും ലോകത്തു വർധിക്കുന്നു. വിശക്കുന്നവനിലും ദാഹിക്കുന്നവനിലുമുള്ള നന്മയുടെ കരുത്തിനെ ഉപയോഗിക്കാനാവാതെ അവനെ മരണത്തിനായി തള്ളിവിടുന്ന ഒരവസ്ഥയിൽനിന്ന് വ്യക്തിയും കുടുംബവും കരകയറണം.
കുരിശിന്റെ പുഷ്പിക്കൽ എന്നൊരു പ്രയോഗമുണ്ട്. കുരിശ് പുഷ്പിച്ചതു കർത്താവിന്റെ ഉയിർപ്പിലൂടെയാണ്. കർത്താവിന്റെ കുരിശ് അവന്റെ സ്നേഹസ്മാരകമാണ്. ദരിദ്രന്റെ സ്വപ്നമാണു പുഷ്പിക്കുന്ന കുരിശ്. അത് അവന്റെ എല്ലാ വഴികളിലും അവനു സാന്ത്വനവും പ്രത്യാശയും നല്കുന്നു. സ്വന്തം ശരീരത്തെ അപ്പമായി പകർത്തിയപ്പോൾ ക്രിസ്തു അവനിൽതന്നെ വിശ്വാസികൾക്കു സ്നേഹസ്മാരകമായി.
പങ്കുവയ്ക്കാൻ കഴിയുക സ്നേഹിക്കുന്നവനാണ്. സ്നേഹിക്കുന്നവനാണു സ്മാരകങ്ങൾക്കു ജന്മം നല്കുക. ഓരോ മനുഷ്യവ്യക്തിയും മറ്റനേകം ജീവിതങ്ങൾക്കു മുമ്പിൽ സ്നേഹസ്മാരകങ്ങളാവട്ടെ. ്നേഹസ്മാരകങ്ങളാകുന്നതാണ് ഉള്ളവനും ഇല്ലാത്തവനും തമ്മിലുള്ള വിടവ് ഇല്ലാതാക്കുന്നത്. തപസിന്റെ കാലം കഴിയുമ്പോൾ കുറേ സ്നേഹസ്മാരകങ്ങൾ പടുത്തുയർത്തിയതിന്റെ സംതൃപ്തി നമ്മിലുണ്ടാവട്ടെ.