ഉ​പ​വാ​സ​ത്തി​ന്‍റെ​യും നോ​ന്പി​ന്‍റെ​യും വി​ശു​ദ്ധ നാ​ളു​ക​ൾ​ക്കു ക്രൈ​സ്ത​വ​ലോ​കം തു​ട​ക്കം കു​റി​ക്കു​ന്പോ​ൾ ന​മ്മു​ടെ ത​പ​ശ്ച​ര്യ​ക​ൾ കേ​വ​ലം അ​ഭ്യാ​സ​ങ്ങ​ളാ​കാ​തെ ആ​ത്മ​പ​രി​വ​ർ​ത്ത​ന നി​ശ്ച​യ​ങ്ങ​ളാ​കാ​ൻ ഇ​ട​യാ​ക​ട്ടെ. ഉ​പ​വാ​സം ‘ഉ​പ’ ‘വ​സി​ക്ക’​ലാ​ണ​ല്ലോ, അ​താ​യ​ത് ‘അ​ടു​ത്തു വ​സി​ക്ക​ൽ’. ആ ​അ​ർ​ഥ​ത്തി​ൽ ഉ​പ​വാ​സം ഭ​ക്ഷ​ണ​മു​പേ​ക്ഷി​ക്ക​ൽ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, മ​റി​ച്ച് ക​ർ​തൃ​സ​മീ​പ​ത്ത് ആ​യി​രി​ക്കാ​ൻ ഒ​രാ​ൾ ന​ട​ത്തു​ന്ന ബോ​ധ​പൂ​ർ​വ​മാ​യ എ​ല്ലാ ശ്ര​മ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ആ​കെ​ത്തു​ക​യാ​ണ്.

ക​ർ​ത്താ​വി​ന്‍റെ എ​ത്ര​ത്തോ​ളം അ​ടു​ത്താ​യി​രി​ക്കാ​ൻ ന​മു​ക്കു ക​ഴി​യും എ​ന്നു ചി​ന്തി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടോ? ന​മ്മു​ടെ നി​ല​വി​ളി​ക​ൾ കേ​ൾ​ക്കാ​വു​ന്ന ദൂ​ര​ത്ത്, ന​മു​ക്കാ​യി കാ​തോ​ർ​ത്തു നി​ൽ​ക്കു​ന്ന; കൈ ​നീ​ട്ടി​യാ​ൽ ന​മു​ക്കു തൊ​ടാ​വു​ന്ന അ​ക​ല​ത്താ​യി​രി​ക്കു​ന്ന, ന​മ്മു​ടെ ദൃ​ഷ്‌​ടി​പ​ഥ​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന ദൈ​വം ന​മ്മു​ടെ സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും സു​ന്ദ​ര​സ​ങ്ക​ല്പ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ഭാ​ഗ​മാ​ണ്.

എ​ന്നാ​ൽ ‘അ​മ്മാ​നു​വേ​ലാ’​യ (ഇ​മ്മാ​നു​വേ​ൽ) ന​മ്മു​ടെ ദൈ​വം ഈ ​സ്വ​പ്ന​ങ്ങ​ൾ​ക്കൊ​ക്കെ മീ​തെ​യാ​ണ്. ന​മ്മോ​ടു​കൂ​ടെ​യാ​യി​രി​ക്കാ​ൻ ആ​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പ​ഴ​യ​നി​യ​മ​ത്തി​ൽ കൂ​ടെ ന​ട​ന്ന ന​മ്മു​ടെ ത​ന്പു​രാ​ൻ പു​തി​യ നി​യ​മ​ത്തി​ൽ ന​മ്മു​ടെ ഉ​ള്ളി​ന്‍റെ ഭാ​ഗ​മാ​യി, ന​മ്മു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ൽ വ​സി​ച്ചു ന​മ്മെ ത​ന്‍റെ പ​ള്ളി​യാ​ക്കി.

ദൈ​വം വ​സി​ക്കാ​ൻ ന​മ്മു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട യോ​ഗ്യ​ത​ക​ളെ പ്ര​തീ​കാ​ത്മ​ക​മാ​യി വ​ർ​ണി​ക്കാ​ൻ സു​റി​യാ​നി പാ​ര​ന്പ​ര്യ​ത്തി​ൽ​പ്പെ​ട്ട സ​ഭാ പി​താ​ക്ക​ന്മാ​ർ ഏ​റെ യ​ത്നി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​വ​യി​ൽ വ​ള​രെ ഹൃ​ദ്യ​മാ​യ ഒ​രു പ്ര​യോ​ഗ​മാ​ണ് ‘നു​റു​ങ്ങി​യ ഹൃ​ദ​യം’. എ​ന്താ​ണ് ഈ ‘​നു​റു​ങ്ങി​യ ഹൃ​ദ​യം?’ ആ​ദ്യ​കേ​ൾ​വി​യി​ൽ അ​നു​താ​പ​വി​വ​ശ​മാ​യ അ​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ തീ​വ്ര​വ്യ​ഥ അ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന അ​വ​സ്ഥ​യു​ടെ ആ​വി​ഷ്കാ​ര​മാ​ണോ ‘നു​റു​ങ്ങി​യ ഹൃ​ദ​യം’ എ​ന്നു തോ​ന്നി​പ്പോ​കും.

പ​ക്ഷേ അ​തി​ലു​പ​രി​യാ​യ ഒ​രു വി​ശാ​ല അ​ർ​ഥം ഈ ​പ്ര​യോ​ഗ​ത്തി​ല​ട​ങ്ങി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. അ​ഞ്ചാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ന്‍റെ ആ​രം​ഭ​ത്തി​ൽ സു​റി​യാ​നി​യി​ൽ ഒ​രു അ​ജ്ഞാ​ത താ​പ​സ​നാ​ൽ വി​ര​ചി​ത​മാ​യ ‘ശ്രേ​ണി​ക​ളു​ടെ ഗ്ര​ന്ഥ’​ത്തി​ൽ (Book of Steps) ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്‍റെ നു​റു​ങ്ങി​യ അ​വ​സ്ഥ എ​ന്താ​ണെ​ന്ന് വ​ള​രെ വ്യ​ക്ത​മാ​യി പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. ‘ശ​ഹ​ഖ്’ എ​ന്ന സു​റി​യാ​നി ക്രി​യാ​രൂ​പ​മാ​ണ് ‘ത​ക​രു​ക’, ‘നു​റു​ങ്ങു​ക’ എ​ന്ന​യ​ർ​ഥ​ത്തി​ൽ ഉ​പ​യോ​ഗി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്.


പൂ​ർ​ണ​ത​യി​ലേ​ക്ക് പ്ര​യാ​ണം ന​ട​ത്തു​ന്ന ഒ​രു വ്യ​ക്തി ത​ന്‍റെ ഉ​ള്ളി​ലു​ള്ള ഉ​പ​കാ​ര​മി​ല്ലാ​ത്ത ലൗ​കി​ക അ​റി​വു​ക​ളെ ത​ച്ചു​ട​ച്ച് യ​ഥാ​ർ​ഥ ജ്ഞാ​ന​ത്താ​ൽ നി​റ​യാ​ൻ ന​ട​ത്തു​ന്ന പ്ര​യ​ത്ന​ങ്ങ​ളാ​ണ് ഈ ‘​നു​റു​ങ്ങ​ൽ’ അ​ഥ​വാ ‘ത​ക​ർ​ക്ക​പ്പെ​ട​ൽ’ എ​ന്നാ​ണ് അ​ദ്ദേ​ഹം വ്യാ​ഖ്യാ​നി​ക്കു​ന്ന​ത്. ‘നു​റു​ങ്ങി​യ ഹൃ​ദ​യം’ ആ ​അ​ർ​ഥ​ത്തി​ൽ ഒ​രു ഉ​രി​ഞ്ഞു​മാ​റ്റ​ലാ​ണ്. ശ​ക്തി​യേ​റി​യ യ​ന്ത്ര​സം​വി​ധാ​ന​ങ്ങ​ളു​പ​യോ​ഗി​ച്ച് പ​ഴ​യ കെ​ട്ടി​ട​സ​മു​ച്ച​യ​ങ്ങ​ൾ ത​ച്ചു​ട​ച്ചു നീ​ക്കം ചെ​യ്ത് പു​തി​യ​വ പ​ണി​തു​യ​ർ​ത്തു​ന്ന​തു​പോ​ലെ​യു​ള്ള ഒ​രു പ്ര​ക്രി​യ​യാ​ണ​ത്.

ഒ​രു​വ​ന്‍റെ അ​ഹ​വും അ​വ​ന്‍റെ ശ​രി​ക​ളും അ​വ​ൻ നേ​ടി​യ അ​റി​വു​ക​ളു​മൊ​ക്കെ ശ​ക്തി​യേ​റി​യ ദൈ​വ​വ​ച​നം​കൊ​ണ്ടു ത​ട്ടി​ത്തെ​റി​പ്പി​ച്ച് റൂ​ഹാ​യാ​ൽ നി​റ​യു​ന്ന പ്ര​ക്രി​യ​യാ​ണ് ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ന്‍റെ നു​റു​ങ്ങ​ലി​ൽ ന​ട​ക്കേ​ണ്ട​ത്.

താ​ൻ വ​ലു​തെ​ന്നു ക​രു​തു​ന്ന സ​ക​ല​തും, ത​ന്‍റെ ജ്ഞാ​ന​വും നേ​ട്ട​ങ്ങ​ളും താ​ൻ എ​ന്ന ഭാ​വ​വും ത​ന്‍റെ ഹൃ​ദ​യ​ത്തി​ൽ ഭ​ദ്ര​മാ​യി സൂ​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ത​ന്‍റെ സ്വ​കാ​ര്യ നി​ക്ഷേ​പ​ങ്ങ​ളു​മെ​ല്ലാം ദൈ​വ​വ​ച​ന​ത്തി​ന്‍റെ മ​ഹാ​ശ​ക്തി​യാ​ൽ ത​വി​ടു​പൊ​ടി​യാ​ക്കി ത​ട്ടി​മാ​റ്റ​പ്പെ​ട്ട അ​വ​സ്ഥ​യി​ൽ ഒ​രു​വ​ൻ അ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ‘ഭാ​വാ​ത്മ​ക​മാ​യ’ ഒ​രു ‘ശൂ​ന്യ​ത’​യാ​ണ​ത്. ആ ​ശൂ​ന്യ​ത​യി​ലേ​ക്കാ​ണ് ദൈ​വം ഇ​റ​ങ്ങി വ​സി​ക്കു​ക. ആ ​ശൂ​ന്യ​ത​യാ​ണ് ഒ​രു​വ​നെ പ​ള്ളി​യാ​ക്കു​ക; ത​ന്പു​രാ​ന്‍റെ യ​ഥാ​ർ​ഥ ഉ​പ​വാ​സ​ക​നാ​ക്കു​ക.