മാ​ന്യ​മാ​യി ജീ​വി​ക്കാ​ൻ ന​മു​ക്ക് പ​ണം വേ​ണം. ആ ​പ​ണം നേ​രാ​യ മാ​ർ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ നാം ​സ​ന്പാ​ദി​ക്കു​ക​യും വേ​ണം. എ​ന്നാ​ൽ, അ​തി​ന്‍റെ പേ​രി​ൽ പ​ണം ന​മ്മു​ടെ ദൈ​വ​മാ​കാ​ൻ നാം ​അ​നു​വ​ദി​ക്ക​രു​ത്. കാ​ര​ണം, പ​ണ​മാ​ണ് ന​മ്മു​ടെ ദൈ​വ​മെ​ങ്കി​ൽ ആ ​ദൈ​വ​ത്തെ തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടു​ത്താ​ൻ നാം ​എ​ന്തു​മാ​ർ​ഗ​വും സ്വീ​ക​രി​ച്ചെ​ന്നി​രി​ക്കും. അ​തു ന​മ്മെ അ​ധഃ​പ​തി​പ്പി​ക്കു​ക മാ​ത്ര​മേ ചെ​യ്യൂ.

ഗ്രാ​മ​ങ്ങ​ൾ​തോ​റും അ​ല​ഞ്ഞു ന​ട​ന്നി​രു​ന്ന ഒ​രു സ​ന്യാ​സി. ഒ​രി​ക്ക​ൽ അ​ദ്ദേ​ഹം ഒ​രു ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലെ​ത്തി. പ​തി​വു​പോ​ലെ ദി​വ​സം മു​ഴു​വ​ൻ ഒ​രു മ​ര​ത്ത​ണ​ലി​ൽ ധ്യാ​ന​നി​മ​ഗ്ന​നാ​യി സ​മ​യം ചെ​ല​വ​ഴി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ, ചി​ല​ർ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ ഉ​പ​ദേ​ശം തേ​ടാ​നെ​ത്തി. മ​റ്റു ചി​ല​ർ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു ഭ​ക്ഷ​ണ​പാ​നീ​യ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി എ​ത്തി.

ആ ​ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലെ അ​തി​സ​ന്പ​ന്ന​നാ​യ ഒ​രു ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​ൻ ഇ​തെ​ല്ലാം ശ്ര​ദ്ധി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. സ​ന്യാ​സി ത​ട്ടി​പ്പു​കാ​ര​നാ​ണോ എ​ന്ന​റി​യാ​നാ​യി​രു​ന്നു ആ​ദ്യം അ​യാ​ൾ ശ്ര​മി​ച്ച​ത്. എ​ന്നാ​ൽ, സ​ന്യാ​സി​യു​ടെ ജീ​വി​ത​ശൈ​ലി​യും പെ​രു​മാ​റ്റ​രീ​തി​യു​മെ​ല്ലാം ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ അ​ദ്ദേ​ഹം ക​പ​ട​സ​ന്യാ​സി​യ​ല്ലെ​ന്ന് അ​യാ​ൾ​ക്കു തോ​ന്നി.

അ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണ് ഒ​രു ദി​വ​സം അ​യാ​ൾ സ​ന്യാ​സി​യെ സ​ന്ദ​ർ​ശി​ക്കാ​ൻ തീ​രു​മാ​നി​ച്ച​ത്. സ​ന്യാ​സി​യെ സ​ന്ദ​ർ​ശി​ക്കു​ന്പോ​ൾ താ​ൻ ഒ​രു ചി​ല്ല​റ​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു തോ​ന്ന​രു​ത​ല്ലോ. അ​തി​നാ​യി ഒ​രു സ​ഞ്ചി നി​റ​യെ സ്വ​ർ​ണ​നാ​ണ​യ​ങ്ങ​ൾ അ​യാ​ൾ കൊ​ണ്ടു​പോ​യി.

സ​ന്യാ​സി​യെ സ​ന്ദ​ർ​ശി​ച്ച് വ​ണ​ങ്ങി​യ​ശേ​ഷം ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു, “​ഞാ​ൻ കു​റേ പ​ണം കൊ​ണ്ടുവ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​ങ്ങ് ഈ ​പ​ണം ന​ല്ല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ​ക്കാ​യി ഉ​പ​യോ​ഗി​ക്കു​മെ​ന്ന് എ​നി​ക്ക​റി​യാം. അ​ങ്ങ് ഈ ​പ​ണം സ്വീ​ക​രി​ച്ചാ​ലും.’’

സ​ന്യാ​സി ഒ​രു പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടെ പ​റ​ഞ്ഞു, “താ​ങ്ക​ളു​ടെ ന​ല്ല മ​ന​സി​നു ന​ന്ദി. എ​ന്നാ​ൽ, ഈ ​പ​ണം സ്വീ​ക​രി​ക്ക​ണ​മോ എ​ന്ന് എ​നി​ക്കു സം​ശ​യ​മു​ണ്ട്.’’ “അ​തെ​ന്താ?’’ അ​യാ​ൾ അ​ല്പം അ​ന്പ​ര​പ്പോ​ടെ ചോ​ദി​ച്ചു. ഉ​ട​ൻ സ​ന്യാ​സി ചോ​ദി​ച്ചു, “താ​ങ്ക​ൾ വ​ലി​യ പ​ണ​ക്കാ​ര​നാ​ണോ? ഇ​നി​യും ധാ​രാ​ളം പ​ണം താ​ങ്ക​ൾ​ക്കു​ണ്ടോ?’’

“​ങാ, എ​നി​ക്കു ധാ​രാ​ളം പ​ണ​മു​ണ്ട്,’’ അ​യാ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു.’’ ​സ്വ​ർ​ണ​നാ​ണ​യ​ങ്ങ​ൾ മാ​ത്ര​മാ​യി എ​ന്‍റെ പ​ക്ക​ൽ ഇ​നി​യും ആ​യി​ര​ത്തി​ലേ​റെ​യു​ണ്ട്. മ​റ്റു രീ​തി​യി​ലും എ​നി​ക്കു വ​ൻ സ​ന്പാ​ദ്യ​മു​ണ്ട്.’’ അ​പ്പോ​ൾ സ​ന്യാ​സി ചോ​ദി​ച്ചു, “​ഇ​നി​യും ആ​യി​രം സ്വ​ർ​ണ​നാ​ണ​യ​ങ്ങ​ൾ​കൂ​ടി സ​ന്പാ​ദി​ക്കാ​ൻ നി​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് ആ​ഗ്ര​ഹ​മു​ണ്ടോ?’’

“​തീ​ർ​ച്ച​യാ​യും,’’ അ​യാ​ൾ അ​ഭി​മാ​ന​പൂ​ർ​വം പ​റ​ഞ്ഞു. “​അ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ​ല്ലോ എ​ല്ലാ ദി​വ​സ​വും ഞാ​ൻ ക​ഠി​നാ​ധ്വാ​നം ചെ​യ്യു​ന്ന​ത്.’’

“അ​ങ്ങ​നെ​യെ​ങ്കി​ൽ ആ​യി​രം സ്വ​ർ​ണ​നാ​ണ​യ​ങ്ങ​ൾ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, അ​തി​ലും കൂ​ടു​ത​ൽ സ​ന്പാ​ദി​ക്കാ​ൻ നി​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് ആ​ഗ്ര​ഹം കാ​ണും അ​ല്ലേ?’’ ഒ​രു പു​ഞ്ചിരി​യോ​ടെ സ​ന്യാ​സി ചോ​ദി​ച്ചു.

“അ​തേ​യ​തേ,’’ അ​യാ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു. “​എ​നി​ക്കു സാ​ധി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം ഞാ​ൻ സ​ന്പാ​ദി​ക്കും. അ​തി​നു പ​രി​ധി​വ​യ്ക്കാ​നാ​വി​ല്ല.’’ ഉ​ട​ൻ സ​ന്യാ​സി പ​ണ​സ​ഞ്ചി അ​യാ​ളു​ടെ മു​ന്പി​ലേ​ക്കു നീ​ക്കി​വ​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് പ​റ​ഞ്ഞു, “​ക്ഷ​മി​ക്ക​ണം. ഇ​ത്ത​ര​മൊ​രു സാ​ഹ​ച​ര്യ​ത്തി​ൽ താ​ങ്ക​ളു​ടെ പ​ണം സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​ൻ എ​നി​ക്കു സാ​ധ്യ​മ​ല്ല.’’

അ​തു കേ​ട്ട​പ്പോ​ൾ അ​യാ​ൾ അ​ന്പ​ര​പ്പോ​ടെ ചോ​ദി​ച്ചു, “​എ​ന്താ​ണ് കാ​ര​ണം? എ​ന്‍റെ പ​ണ​ത്തി​ന് എ​ന്താ​ണു പോ​രാ​യ്മ?’’ ഉ​ട​ൻ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു, “ധ​നി​ക​നാ​യ ഒ​രാ​ൾ​ക്ക് ഒ​രു പി​ച്ച​ക്കാ​ര​നി​ൽ​നി​ന്നു ദാ​നം സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ക സാ​ധ്യ​മ​ല്ല.’’

പെ​ട്ടെ​ന്ന​യാ​ളു​ടെ മു​ഖം വി​വ​ർ​ണ​മാ​യി. പി​ന്നാ​ലെ കോ​പം അ​യാ​ളി​ൽ ഇ​ര​ച്ചു​ക​യ​റി. എ​ങ്കി​ലും സം​യ​മ​നം കൈ​വി​ടാ​തെ അ​യാ​ൾ ചോ​ദി​ച്ചു, “അ​ങ്ങ് എ​ന്താ​ണീ പ​റ​യു​ന്ന​ത്? അ​ങ്ങ് ധ​നി​ക​നാ​ണെ​ന്നും ഞാ​ൻ പി​ച്ച​ക്കാ​ര​നാ​ണെ​ന്നു​മാ​ണോ?’’

“അ​തേ, അ​തു​ത​ന്നെ.’’ സ​ന്യാ​സി പ​റ​ഞ്ഞു. “ഞാ​ൻ ധ​നി​ക​നാ​ണ്. കാ​ര​ണം, എ​നി​ക്കു​ള്ള​തു​കൊ​ണ്ട് ഞാ​ൻ സം​തൃ​പ്ത​നാ​ണ്. എ​ന്നാ​ൽ, താ​ങ്ക​ളു​ടെ കാ​ര്യം അ​ങ്ങ​നെ​യ​ല്ല. താ​ങ്ക​ൾ ശ​രി​ക്കും ഒ​രു പി​ച്ച​ക്കാ​ര​നാ​ണ്. കാ​ര​ണം, താ​ങ്ക​ൾ​ക്ക് എ​ന്തു​മാ​ത്രം പ​ണ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും താ​ങ്ക​ൾ​ക്ക് മ​തി​വ​രു​ന്നി​ല്ല. കൂ​ടു​ത​ൽ സ​ന്പ​ത്തി​നാ​യി താ​ങ്ക​ൾ എ​പ്പോ​ഴും യാ​ചി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.’’

സ​ന്യാ​സി ചൂ​ണ്ടി​ക്കാ​ണി​ച്ച​തു​പോ​ലെ, ആ ​ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​ൻ ഒ​രു പി​ച്ച​ക്കാ​ര​നെ​പ്പോ​ലെ​യാ​യി​രു​ന്നോ? പി​ച്ച​ക്കാ​ര​ൻ ​തെ​ണ്ടു​ന്ന​ത് അ​യാ​ളു​ടെ ഉ​പ​ജീ​വ​ന​ത്തി​നാ​ണ്. എ​ന്നാ​ൽ, ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​ൻ അ​ങ്ങ​നെ​യാ​യി​രു​ന്നോ? അ​യാ​ൾ ഉ​പ​ജീ​വ​ന​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല പ​ണം സ​ന്പാ​ദി​ക്കാ​ൻ ശ്ര​മി​ച്ച​ത്.

പ​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​യാ​ളു​ടെ ദൈ​വം. തന്മൂ​ലം പ​ണ​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണ് അ​യാ​ൾ ത​ന്‍റെ ജീ​വി​തം സ​മ​ർ​പ്പി​ച്ച​ത്. പ​ണം സ​ന്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​ലാ​യി​രു​ന്നു അ​യാ​ളു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ മു​ഴു​വ​നും. “നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ദൈ​വം പ​ണ​മാ​ണെ​ങ്കി​ൽ നി​ങ്ങ​ൾ എ​ന്നും ദ​രി​ദ്ര​നാ​യി​രി​ക്കും’’ എ​ന്നു സിം​ബാ​ബ്‌വേയിൽ ജ​നി​ച്ച ക​നേ​ഡി​യ​ൻ എ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​നാ​യ മ​ത്ഷോ​ണ ഡി​ൽ​വാ​യോ എ​ഴു​തി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​ത് എ​ത്ര​യോ ശ​രി.

സ​ന്യാ​സി​യെ സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു പ​റ​ഞ്ഞാ​ൽ, പ​ണം ഒ​രി​ക്ക​ലും അ​യാ​ളു​ടെ ദൈ​വ​മാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. തന്മൂല​മാ​ണ് ത​ന്‍റെ മു​ൻ​പി​ൽ സ​മ​ർ​പ്പി​ച്ച സ്വ​ർ​ണ​നാ​ണ​യ​ങ്ങ​ൾ മു​ഴു​വ​ൻ അ​ദ്ദേ​ഹം ക​ച്ച​വ​ട​ക്കാ​ര​നു തി​രി​കെ ന​ൽ​കി​യ​ത്. ത​നി​ക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​വ​കൊ​ണ്ട് സ​ന്യാ​സി സം​തൃ​പ്തനാ​യി​രു​ന്നു. പ​ണം സ​ന്പാ​ദി​ക്ക​ലാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല ആ ​പു​ണ്യ​പു​രു​ഷ​ന്‍റെ ല​ക്ഷ്യം.

“നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ദൈ​വം സ്നേ​ഹ​മാ​ണെ​ങ്കി​ൽ നി​ങ്ങ​ൾ എ​ന്നും സ​ന്പ​ന്ന​നാ​യി​രി​ക്കും.’’ എ​ന്നും ഡി​ൽ​വാ​യോ എ​ഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. പ​ക്ഷേ, ഈ ​സ​ത്യ​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ ന​മ്മി​ൽ പ​ല​രും പ​ല​പ്പോ​ഴും മ​റ​ന്നു​പോ​കു​ന്നു. തന്മൂല​മ​ല്ലേ പ​ണ​സ​ന്പാ​ദ​ന​ത്തി​നാ​യി ന​മ്മി​ൽ പ​ല​രും അ​ഹോ​രാ​ത്രം യ​ത്നി​ക്കു​ന്ന​ത്.

മാ​ന്യ​മാ​യി ജീ​വി​ക്കാ​ൻ ന​മു​ക്ക് പ​ണം വേ​ണം. ആ ​പ​ണം നേ​രാ​യ മാ​ർ​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ നാം ​സ​ന്പാ​ദി​ക്കു​ക​യും വേ​ണം. എ​ന്നാ​ൽ, അ​തി​ന്‍റെ പേ​രി​ൽ പ​ണം ന​മ്മു​ടെ ദൈ​വ​മാ​കാ​ൻ നാം ​അ​നു​വ​ദി​ക്ക​രു​ത്. കാ​ര​ണം, പ​ണ​മാ​ണ് ന​മ്മു​ടെ ദൈ​വ​മെ​ങ്കി​ൽ ആ ​ദൈ​വ​ത്തെ തൃ​പ്തി​പ്പെ​ടു​ത്താ​ൻ നാം ​എ​ന്തു​മാ​ർ​ഗ​വും സ്വീ​ക​രി​ച്ചെ​ന്നി​രി​ക്കും. അ​തു ന​മ്മെ അ​ധഃ​പ​തി​പ്പി​ക്കു​ക മാ​ത്ര​മേ ചെ​യ്യൂ.

എ​ന്നാ​ൽ, സ്നേ​ഹ​മാ​ണ് ന​മ്മു​ടെ ദൈ​വ​മെ​ങ്കി​ൽ നാം ​സ​ന്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന പ​ണം ന​മ്മു​ടെ നന്മയ്ക്കെ​ന്ന​പോ​ലെ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​ടെ നന്മയ്ക്കും നാം ​വി​നി​യോ​ഗി​ക്കു​മെ​ന്ന​തു തീ​ർ​ച്ച​യാ​ണ്. അ​പ്പോ​ൾ നാം ​യ​ഥാ​ർ​ഥ​ത്തി​ൽ സ​ന്പ​ന്ന​രാ​യി മാ​റു​ക​ത​ന്നെ ചെ​യ്യും.

ഏ​തു രീ​തി​യി​ൽ സ​ന്പ​ന്ന​രാ​കാ​നാ​ണ് നാം ​ആ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​ത്? ധ​ന​ത്തി​ന്‍റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലോ? അ​തോ സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലോ? ധ​ന​ത്തി​ന്‍റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലാ​ണെ​ങ്കി​ൽ നാം ​എ​ന്നും പാ​പ്പ​രാ​യി​ത്ത​ന്നെ നി​ല​നി​ൽ​ക്കും. എ​ന്നാ​ൽ, സ്നേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ കാ​ര്യ​ത്തി​ലാ​ണെ​ങ്കി​ൽ നാം ​അ​നു​ദി​നം കൂ​ടു​ത​ൽ സ​ന്പ​ന്ന​രാ​യി​ക്കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യി​രി​ക്കും.

ഫാ. ജോസ് പന്തപ്ലാംതൊട്ടിയിൽ