വി​ശു​ദ്ധ പൗ​ലോ​സ് ശ്ലീ​ഹ അ​നു​സ്മ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ന​മ്മു​ടെ പൗ​ര​ത്വം സ്വ​ർ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണ് (ഫി​ലി​പ്പി-3:20). അ​വി​ടെ എ​ത്തി​ച്ചേ​രു​ന്ന​തി​ലാ​ക​ട്ടെ ന​മ്മു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ മു​ഴു​വ​നും. അ​ക്കാ​ര്യം മ​റ​ന്നു ജീ​വി​ച്ചാ​ൽ നാം ​ത​ന്നെ ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ വി​ഡ്ഢി.

ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ വി​ഡ്ഢി ആ​രെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​ക്കു​ന്ന ക​ഥ​ക​ളി​ൽ ഒ​രെ​ണ്ണം. ദൈ​വ​ഭ​ക്ത​നാ​യ ഒ​രു ഗ്രാ​മീ​ണ​ൻ. അ​യാ​ൾ എ​ല്ലാ ദി​വ​സ​വും രാ​വി​ലെ എ​ണീ​റ്റ് പ്രാ​ർ​ഥി​ക്കും. ദൈ​വ​സ്തു​തി​ഗീ​ത​ങ്ങ​ൾ പാ​ടും. അ​തി​നു​ശേ​ഷം ജോ​ലി​ക്കു​പോ​കും. എ​ന്നാ​ൽ, അ​യാ​ൾ ഉ​ച്ച​നേ​ര​മാ​കു​ന്പോ​ൾ ജോ​ലി നി​ർ​ത്തും. പി​ന്നെ ഉ​ച്ച​ഭ​ക്ഷ​ണ​വും അ​ല്പ​സ​മ​യ​ത്തെ വി​ശ്ര​മ​വും ക​ഴി​ഞ്ഞു പ​രോ​പ​കാ​ര പ്ര​വ​ർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ൾ​ക്കാ​യി അ​യാ​ൾ സ​മ​യം ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കും.

അ​യാ​ളു​ടെ സേ​വ​നം സ്വീ​ക​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​വ​ർ​ക്ക് അ​യാ​ളോ​ട് എ​പ്പോ​ഴും ആ​ദ​ര​വും സ്നേ​ഹ​വു​മാ​യി​രു​ന്നു. എ​ന്നാ​ൽ, ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലെ ഭൂ​രി​പ​ക്ഷം പേ​രും അ​യാ​ളു​ടെ ന​ട​പ​ടി​യെ അ​നു​കൂ​ലി​ച്ചി​ല്ല. ദി​വ​സം മു​ഴു​വ​ൻ ജോ​ലി​ചെ​യ്തു കൂ​ടു​ത​ൽ പ​ണം സ​ന്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന​തി​നു പ​ക​രം പ്രാ​ർ​ഥ​ന​യി​ലും പ​രോ​പ​കാ​ര പ്ര​വ​ർ​ത്ത​ന​ങ്ങ​ളി​ലും സ​മ​യം ക​ള​യു​ന്ന ഒ​രു വി​ഡ്ഢി​യാ​യി​ട്ടാ​ണ് അ​യാ​ളെ അ​വ​ർ വീ​ക്ഷി​ച്ച​ത്. അ​യാ​ൾ ഒ​രു ഭ്രാ​ന്ത​നാ​ണെ​ന്നു ചി​ല​ർ അ​യാ​ളെ മു​ദ്ര​കു​ത്തു​ക​യും ചെ​യ്തു.

ആ ​ഗ്രാ​മ​ത്തി​ൽ ധ​നി​ക​നാ​യ ഒ​രു മ​നു​ഷ്യ​ൻ ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പ​ണം സ​ന്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന കാ​ര്യ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു എ​പ്പോ​ഴും അ​യാ​ളു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ. ആ​ർ​ക്കും ഒ​രു ചി​ല്ലി​ക്കാ​ശു​പോ​ലും വെ​റു​തെ കൊ​ടു​ക്കാ​ൻ അ​യാ​ൾ ത​യാ​റ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. പ​ണ​ക്കൊ​തി​യ​നാ​യ ഈ ​ധ​നി​ക​ൻ, പാ​വ​ങ്ങ​ളെ സ​ഹാ​യി​ക്കാ​ൻ സ്വ​ന്തം സ​ന്പാ​ദ്യം ഉ​ദാ​ര​മാ​യി ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കു​ന്ന ഗ്രാ​മീ​ണ​നെ​ക്കു​റി​ച്ച് കേ​ൾ​ക്കാ​നി​ട​യാ​യി. ആ ​ഗ്രാ​മീ​ണ​ൻ എ​ത്ര​യോ വ​ലി​യ വി​ഡ്ഢി​യാ​ണെ​ന്ന് അ​യാ​ൾ ക​രു​തി.

ഒ​രു ദി​വ​സം ഈ ​ധ​നി​ക​ൻ ആ ​ഗ്രാ​മീ​ണ​നെ കാ​ണാ​ൻ പോ​യി. അ​യാ​ളെ ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ ധ​നി​ക​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “നി​ന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാ​ൻ കേ​ൾ​ക്കു​ന്ന​തു ശ​രി​യാ​ണെ​ങ്കി​ൽ നീ ​ആ​ണ് ഈ ​ഗ്രാ​മ​ത്തി​ലെ ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ വി​ഡ്ഢി. നീ ​നിന്‍റെ പ​ണ​വും വി​ല​യേ​റി​യ സ​മ​യ​വും മ​റ്റു​ള്ള​വ​രെ സ​ഹാ​യി​ക്കാ​ൻ ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കു​ന്നു എ​ന്നു കേ​ൾ​ക്കു​ന്ന​തു ശ​രി​യാ​ണോ?’

അ​തു ശ​രി​യാ​ണെ​ന്നു ഗ്രാ​മീ​ണ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു. ഉ​ട​നെ ധ​നി​ക​ൻ തന്‍റെ കൈ​വ​ശ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന ഒ​രു തൊ​പ്പി അ​യാ​ൾ​ക്കു കൊ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു​പ​റ​ഞ്ഞു: “നി​ന്നെ​ക്കാ​ൾ വി​ഡ്ഢി​യാ​യ ഒ​രാ​ളെ ഇ​തു​വ​രെ ഞാ​ൻ ക​ണ്ടി​ട്ടി​ല്ല. അ​തു​കൊ​ണ്ട്, ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ വി​ഡ്ഢി​ക്കു​ള്ള ഈ ​തൊ​പ്പി നി​ന​ക്കി​രി​ക്ക​ട്ടെ. എ​ന്നാ​ൽ, നി​ന്നെ​ക്കാ​ൾ വി​ഡ്ഢി​യാ​യ ആ​രെ​യെ​ങ്കി​ലും നീ ​ക​ണ്ടെ​ത്തി​യാ​ൽ അ​പ്പോ​ൾ ഈ ​തൊ​പ്പി നീ ​അ​യാ​ൾ​ക്കു കൊ​ടു​ക്ക​ണം.”

ഗ്രാ​മീ​ണ​ൻ ഒ​ന്നും പ​റ​യാ​തെ ആ ​തൊ​പ്പി വാ​ങ്ങി സൂ​ക്ഷി​ച്ചു. ധ​നി​ക​ൻ ത​ന്നെ പ​ന്പ​ര​വി​ഡ്ഢി​യാ​യി ക​ണ്ട​തി​ന്‍റെ പേ​രി​ൽ അ​യാ​ൾ ത​ന്‍റെ നന്മ​പ്ര​വ​ർ​ത്തി​ക​ൾ വേ​ണ്ടെ​ന്നു​വ​ച്ചി​ല്ല. അ​യാ​ൾ അ​തു പൂ​ർ​വാ​ധി​കം വി​ശ്വ​സ്ത​ത​യോ​ടെ തു​ട​ർ​ന്നു.

വ​ർ​ഷ​ങ്ങ​ൾ കു​റെ ക​ട​ന്നു​പോ​യി. ത​ന്നെ മു​ൻ​പ് സ​ന്ദ​ർ​ശി​ക്കാ​ൻ വ​ന്നി​രു​ന്ന ധ​നി​ക​ൻ രോ​ഗം​മൂ​ലം മ​രി​ക്കാ​റാ​യി കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണെ​ന്ന് ആ ​ഗ്രാ​മീ​ണ​ൻ അ​റി​ഞ്ഞു. ഉ​ട​നെ അ​യാ​ൾ ധ​നി​ക​നെ സ​ന്ദ​ർ​ശി​ക്കാ​ൻ ചെ​ന്നു. അ​യാ​ൾ ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ ധ​നി​ക​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “സ​ഹോ​ദ​രാ, എന്‍റെ അ​വ​സാ​നം അ​ടു​ത്തു. ഞാ​ൻ പോ​വു​ക​യാ​ണ്. എ​നി​ക്കു​വേ​ണ്ടി പ്രാ​ർ​ഥി​ക്ക​ണം.”

അ​പ്പോ​ൾ ഗ്രാ​മീ​ണ​ൻ ചോ​ദി​ച്ചു: “അ​ങ്ങ​യു​ടെ യാ​ത്ര​യ്ക്ക് അ​ങ്ങ് ഒ​രു​ങ്ങി​ക്കാ​ണു​മെ​ന്നു ക​രു​തു​ന്നു. അ​ങ്ങ​യു​ടെ ഭാ​ര്യ​യും മ​ക്ക​ളും കൂ​ടെ വ​രു​ന്നു​ണ്ടോ? അ​ങ്ങ​യു​ടെ സ​ന്പ​ത്ത് അ​ങ്ങ് കൂ​ടെ കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്നു​ണ്ടോ?” ഉ​ട​നെ ധ​നി​ക​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: അ​വ​ർ​ക്കൊ​ന്നും കൂ​ടെ വ​രാ​നാ​കി​ല്ല​ല്ലോ. സ​ന്പ​ത്തും കൂ​ടെ കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​നാ​വി​ല്ല​ല്ലോ. ഞാ​ൻ കൂ​ടെ കൊ​ണ്ടു​പോ​കു​ന്ന​ത് എന്‍റെ നന്മ-​തിന്മ പ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ൾ മാ​ത്ര​മാ​ണ് എ​ന്ന് ഇ​പ്പോ​ൾ മ​ന​സി​ലാ​ക്കു​ന്നു. പ​ക്ഷേ, അ​തു മ​ന​സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും ഏ​റെ വൈ​കി​പ്പോ​യി.’’

താ​ൻ ഉ​ട​നെ മ​ട​ങ്ങി​വ​രു​മെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞ് ആ ​ഗ്രാ​മീ​ണ​ൻ ത​ന്‍റെ ഭ​വ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു പോ​യി. കു​റെ ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ ഒ​രു തൊ​പ്പി​യു​മാ​യി ധ​നി​ക​ന്‍റെ അ​ടു​ത്തെ​ത്തി അ​യാ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: “അ​ങ്ങ് എ​നി​ക്ക് പ​ണ്ടു​ത​ന്ന തൊ​പ്പി​യാ​ണി​ത്. ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ വി​ഡ്ഢി​ക്കു​ള്ള തൊ​പ്പി. എ​ന്നെ​ക്കാ​ൾ വി​ഡ്ഢി​യാ​യ ഒ​രാ​ളെ ക​ണ്ടു​മു​ട്ടി​യാ​ൽ ഈ ​തൊ​പ്പി അ​യാ​ൾ​ക്കു ന​ൽ​ക​ണ​മെ​ന്ന് അ​ങ്ങു പ​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു​വ​ല്ലോ.’’

കൈ​വ​ശ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന തൊ​പ്പി ധ​നി​ക​നു കൊ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു ഗ്രാ​മീ​ണ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “​പ​ണ​വും സ​ന്പ​ത്തു​മൊ​ന്നും കൂ​ടെ കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​നാ​വി​ല്ലെ​ന്ന് അ​റി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന അ​ങ്ങ് ജീ​വി​ത​കാ​ലം മു​ഴു​വ​ൻ അ​വ​യു​ടെ പി​ന്നാ​ലെ പോ​യി. എ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ദൈ​വ​ത്തെ​യും സ​ഹ​ജീ​വി​ക​ളെ​യും മ​റ​ന്ന് അ​ങ്ങ് ജീ​വി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ അ​ങ്ങേ​ക്ക് എ​ങ്ങ​നെ സ്വ​ർ​ഗ​ത്തി​ലെ​ത്താ​നാ​വും? അ​ങ്ങ് ത​ന്നെ ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ വി​ഡ്ഢി. ഈ ​തൊ​പ്പി അ​ങ്ങേ​ക്കു​ള്ള​താ​ണ്!’’

ഈ ​ക​ഥ കേ​ൾ​ക്കു​ന്പോ​ൾ ഇ​തൊ​രു പൊ​ട്ട​ക്ക​ഥ​യാ​യി തോ​ന്നാം. എ​ന്നാ​ൽ ഈ ​ക​ഥ ന​ൽ​കു​ന്ന സ​ന്ദേ​ശം അ​മൂ​ല്യ​മാ​ണ്. നാം ​സ​ന്പാ​ദി​ക്കു​ന്ന പ​ണ​വും സ​ന്പ​ത്തു​ക​ളും മ​ര​ണ​ശേ​ഷം ന​മു​ക്ക് കൂ​ടെ കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​നാ​വി​ല്ലെ​ന്നു വ്യ​ക്ത​മാ​യി ന​മു​ക്ക​റി​യാം. എ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ദൈ​വം ന​മു​ക്കു ന​ൽ​കു​ന്ന ദാ​ന​ങ്ങ​ൾ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രു​മാ​യി പ​ങ്കു​വ​ച്ചു ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ ആ​ഗ്ര​ഹ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു നാം ​ജീ​വി​ച്ചാ​ലേ ന​മു​ക്കു സ്വ​ർ​ഗ​രാ​ജ്യ​ത്തി​ൽ പ്ര​വേ​ശ​ന​മു​ള്ളൂ എ​ന്നും ന​മു​ക്ക​റി​യാം.

എ​ന്നാ​ൽ, പ​ണ​ത്തി​ന്‍റെ​യും സ​ന്പ​ത്തിന്‍റെ​യും പി​ന്നാ​ലെ പോ​യി ഈ ​വ​സ്തു​ത​ക​ളെ​ല്ലാം മ​റ​ന്നു​കൊ​ണ്ട​ല്ലേ ന​മ്മി​ൽ പ​ല​രും ജീ​വി​ക്കു​ന്ന​ത്? ന​മ്മു​ടെ നന്മപ്ര​വൃ​ത്തി​ക​ള​ല്ലാ​തെ മ​റ്റൊ​ന്നും ന​മ്മു​ടെ മ​ര​ണ​ശേ​ഷം കൂ​ടെ​കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​ൻ സാ​ധി​ക്കു​ക​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ പി​ന്നെ നാ​മെ​ന്തി​നു ന​മ്മു​ടെ ജീ​വ​ൻ പ​ണ​യം​വ​ച്ചും സ​ന്പ​ത്തി​ന്‍റെ പി​ന്നാ​ലേ പോ​ക​ണം?.

ശ​രി​യാ​ണ്, ജീ​വി​ക്കാ​ൻ ന​മു​ക്കു പ​ണം വേ​ണം. ന​ല്ല ജീ​വി​ത സൗ​ക​ര്യ​ങ്ങ​ൾ വേ​ണം. എ​ന്നാ​ൽ അ​തി​നു​വേ​ണ്ടി ന​മ്മെ കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന സ്വ​ർ​ഗ​സൗ​ഭാ​ഗ്യം ന​മ്മ​ൾ ക​ള​ഞ്ഞു​ജീ​വി​ക്കാ​മോ? നാം ​അ​ങ്ങ​നെ ചെ​യ്യു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ പ​ന്പ​ര​വി​ഡ്ഢിക​ളാ​ണ് ന​മ്മ​ൾ! ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ വി​ഡ്ഢി​ക്കു​ള്ള തൊ​പ്പി​ക്കു ന​മ്മ​ൾ അ​ർ​ഹ​ർ​ത​ന്നെ.

വി​ശു​ദ്ധ പൗ​ലോ​സ് ശ്ലീ​ഹ അ​നു​സ്മ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ, ന​മ്മു​ടെ പൗ​ര​ത്വം സ്വ​ർ​ഗ​ത്തി​ലാ​ണ് (ഫി​ലി​പ്പി-3:20). അ​വി​ടെ എ​ത്തി​ച്ചേ​രു​ന്ന​തി​ലാ​ക​ട്ടെ ന​മ്മു​ടെ ശ്ര​ദ്ധ മു​ഴു​വ​നും. അ​ക്കാ​ര്യം മ​റ​ന്നു ജീ​വി​ച്ചാ​ൽ നാം ​ത​ന്നെ ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ വി​ഡ്ഢി.

ഫാ. ജോസ് പന്തപ്ലാംതൊട്ടിയിൽ