“അ​വി​ടന്ന് അ​വ​നെ മ​രു​ഭൂ​മി​യി​ൽ, ശൂ​ന്യ​ത ഓരി​യിടുന്ന മ​ണ​ലാ​ര​ണ്യ​ത്തി​ൽ ക​ണ്ടെ​ത്തി; അ​വ​നെ വാ​രി​പ്പു​ണ​ർ​ന്നു, താ​ത്പ​ര്യ​പൂ​ർ​വം പ​രി​ച​രി​ച്ച് ത​ന്‍റെ ക​ണ്ണി​ലു​ണ്ണി​യാ​യി സൂ​ക്ഷി​ച്ചു. കൂ​ട് ച​ലി​പ്പി​ക്കു​ക​യും കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളു​ടെ മു​ക​ളി​ൽ ചി​റ​ക​ടി​ക്കു​ക​യും വി​രി​ച്ച ചി​റ​കു​ക​ളി​ൽ കു​ഞ്ഞു​ങ്ങ​ളെ വ​ഹി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ക​ഴു​ക​നെ​പ്പോ​ലെ അ​വ​നെ ന​യി​ച്ച​തു ക​ർ​ത്താ​വാ​ണ് ’’ (നി​യ 32, 10-11).

ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ സം​ര​ക്ഷ​ണം ഇ​സ്ര​യേ​ൽ ജ​നം ഏ​റ്റ​വു​മ​ധി​കം അ​റി​ഞ്ഞ​തും അ​നു​ഭ​വി​ച്ച​തും നാ​ല്പ​തു​വ​ർ​ഷം ദീ​ർ​ഘി​ച്ച മ​രു​ഭൂ​മി​യി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള യാ​ത്രാ​മ​ധ്യേ ആ​യി​രു​ന്നു. വ​ഴി​യും നി​ഴ​ലു​മി​ല്ലാ​ത്ത, ചുട്ടുപൊ​ള്ളി​ക്കു​ന്ന മ​രു​ഭൂ​മി​യി​ലൂ​ടെ അ​വ​ർ വാ​ഗ്‌​ദ​ത്ത ഭൂ​മി​യെ ല​ക്ഷ്യം​വ​ച്ചു യാ​ത്ര​ചെ​യ്തു.

പ​ക​ൽ മേ​ഘ​ത്തൂ​ണും രാ​ത്രി അ​ഗ്നി​സ്തം​ഭ​വു​മാ​യി ദൈ​വം അവ​രെ വ​ഴി​ ന​ട​ത്തി. മു​ക​ളി​ൽ മേ​ഘ​മാ​യി ത​ണ​ൽ വി​രി​ച്ചു. ആ​കാ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു മ​ന്ന വ​ർ​ഷി​ച്ച് അ​വ​രു​ടെ വി​ശ​പ്പ​ട​ക്കി, പാ​റ​യി​ൽ​നി​ന്നു നീ​രൊ​ഴു​ക്കി ദാ​ഹം ശ​മി​പ്പി​ച്ചു. സ്വ​ന്ത​മാ​യി ഒ​ന്നും ഇ​ല്ലാ​ത്ത നി​സ​ഹാ​യാ​വ​സ്ഥ​യി​ൽ ദൈ​വം അ​വ​ർ​ക്ക് എ​ല്ലാ​മാ​യി. വ​ഴി​യും നി​ഴ​ലും ല​ക്ഷ്യ​വും ല​ക്ഷ്യ​പ്രാ​പ്തി​ക്കാ​വ​ശ്യ​മാ​യ​തും എ​ല്ലാം ന​ല്കി പ​രി​പാ​ലി​ച്ച അ​നു​ഭ​വം. ഇ​താ​ണ് ഇ​സ്ര​യേ​ൽ ജ​ന​ത്തി​ന്‍റെ പൈ​തൃ​ക​ത്തി​ലെ ഒ​രു പ്ര​ധാ​ന ഘ​ട​കം.

ഈ ​സം​ര​ക്ഷ​ണം അ​നു​സ്മ​രി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഒ​രു പ്ര​തീ​ക​മാ​ണ് മ​രു​ഭൂ​മി​യി​ൽ ക​ര​യു​ന്ന കു​ഞ്ഞി​നെ വാ​രി​പ്പു​ണ​ർ​ന്നു സ്വ​ന്ത​മാ​യി സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന പി​താ​വി​ന്‍റെ ചി​ത്രം. കു​ഞ്ഞി​നെ പ​റ​ക്കാ​ൻ പ​ഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ക​ഴു​ക​ന്‍റെ ചി​ത്രം. മ​രു​ഭൂ​മി​യ​നു​ഭ​വ​ത്തി​ന്‍റെ മ​റ്റൊ​രു മാ​നം പ്ര​ക​ട​മാ​ക്കു​ന്നു. തൂ​വ​ൽ മു​ള​ച്ചെ​ങ്കി​ലും പ​റ​ക്കാ​ൻ അ​റി​യാ​ത്ത, ഭ​യ​ക്കു​ന്ന കു​ഞ്ഞി​നെ ത​ള്ള​ക്ക​ഴു​ക​ൻ പ​റ​ക്കാ​ൻ പ​ഠി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്‍റെ ചി​ത്രം മ​നോ​ഹ​ര​മാ​ണ്.


കൂ​ട് ച​ലി​പ്പി​ക്കു​ക​യും പി​ന്നീ​ട് കൂ​ടി​ന്‍റെ ക​ന്പു​ക​ൾ ഒ​ന്നൊ​ന്നാ​യി വ​ലി​ച്ചു​നീ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന ത​ള്ള​ക്ക​ഴു​ക​ന്‍റെ പ്ര​വൃ​ത്തി മ​ന​സി​ലാ​ക്കാ​ൻ കു​ഞ്ഞി​നു പ്ര​യാ​സ​മു​ണ്ട്. അ​ള്ളി​പ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന അ​വ​സാ​ന​ത്തെ ക​ന്പ് വ​ലി​ച്ചു​ക​ള​യു​ന്പോ​ൾ പി​ടി​ച്ചു​നി​ൽ​ക്കാ​ൻ ഒ​ന്നു​മി​ല്ലാ​തെ ക​ല്ലു​പോ​ലെ താ​ഴേ​ക്കു വീ​ഴു​ന്ന കു​ഞ്ഞ് ക​രു​തും എ​ല്ലാം അ​വ​സാ​നി​ച്ചെ​ന്ന്.

പ​ക്ഷേ താ​ഴേ​ക്കു വീ​ഴു​ന്ന കു​ഞ്ഞി​നു മു​ന്പേ ഊ​ളി​യി​ട്ടു പ​റ​ക്കു​ന്ന ത​ള്ള​ക്ക​ഴു​ക​ൻ വി​രി​ച്ച ചി​റ​കി​ൽ കു​ഞ്ഞി​നെ വ​ഹി​ക്കു​ന്നു. പ​ല​ത​വ​ണ ഈ ​പ്ര​ക്രി​യ ആ​വ​ർ​ത്തി​ക്കു​ന്പോ​ൾ കു​ഞ്ഞി​ച്ചി​റ​കു വി​രി​ച്ച് വീ​ശി പ​റ​ക്കാ​ൻ പ​ഠി​ക്കു​ന്ന കു​ഞ്ഞി​ന് അ​പ്പോ​ൾ ബോ​ധ്യ​മാ​കും എ​ന്താ​യി​രു​ന്നു ക്രൂ​ര​ത എ​ന്നു ക​രു​തി​യ ഈ ​പ്ര​ക്രി​യ​യു​ടെ ല​ക്ഷ്യ​മെ​ന്ന്.

ഏ​താ​ണ്ട് ഇ​തു​പോ​ലെ​യാ​ണ് ദൈ​വം ഇ​സ്ര​യേ​ൽ ജ​ന​ത്തി​ന്‍റെ ച​രി​ത്ര​ത്തി​ൽ ഇ​ട​പെ​ട്ട​ത്. ഇ​സ്ര​യേ​ലി​ന്‍റെ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഓ​രോ ജ​ന​ത​യു​ടെ​യും വ്യ​ക്തി​ജീ​വി​ത​ത്തി​ലും ദൈ​വം ഇ​പ്ര​കാ​രം ഇ​ട​പെ​ടു​ന്നു, എ​ന്‍റെ​യും.

ഈ​യൊ​രു അ​വ​ബോ​ധ​ത്തി​ലേ​ക്കു ന​യി​ക്കു​ന്ന​താ​ക​ണം നോ​ന്പു​കാ​ല​ത്തെ മ​രു​ഭൂ​മി​യ​നു​ഭ​വം. ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ ആ​ക​സ്മി​ക​മാ​യി ഒ​ന്നും സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നി​ല്ല. ദു​രി​ത​ങ്ങ​ൾ, അ​ത്യാ​ഹി​ത​ങ്ങ​ൾ എ​ന്നൊ​ക്കെ ക​രു​തു​ന്ന​വ ദൈ​വി​ക പ​രി​പാ​ല​ന​യി​ൽ ആ​ശ്ര​യി​ക്കാ​നും അ​ത​നു​ഭ​വി​ക്കാ​നു​മു​ള്ള അ​വ​സ​ര​ങ്ങ​ളാ​ക​ണം.

“നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ദൈ​വ​മാ​യ ക​ർ​ത്താ​വ്, നി​ങ്ങ​ളെ, ഒ​രു പി​താ​വ് പു​ത്ര​നെ എ​ന്ന​പോ​ലെ, വ​ഹി​ച്ചി​രു​ന്ന​തു മ​രു​ഭൂ​മി​യി​ൽ​വ​ച്ചു നി​ങ്ങ​ൾ ക​ണ്ട​താ​ണ​ല്ലോ’’ (നി​യ 1,31). ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ പി​തൃ​സ​ഹ​ജ​മാ​യ വാ​ത്‌​സ​ല്യ​വും സം​ര​ക്ഷ​ണ​വും അ​നു​ഭ​വി​ച്ച​റി​യാ​ൻ ഈ ​നോ​ന്പു​കാ​ലം സ​ഹാ​യി​ക്ക​ട്ടെ.