“വൈ​​​കു​​​ന്നേ​​​ര​​​മാ​​​യ​​​പ്പോ​​​ൾ അ​​​രി​​​മ​​​ത്തെ​​​യ​​​ക്കാ​​​ര​​​ൻ ജോ​​​സ​​​ഫ് എ​​​ന്ന ധ​​​നി​​​ക​​​ൻ അ​​​വി​​​ടെ​​​യെ​​​ത്തി. അ​​​വ​​​നും യേ​​​ശു​​​വി​​​നു ശി​​​ഷ്യ​​​പ്പെ​​​ട്ടി​​​രു​​​ന്നു. അ​​​വ​​​ൻ പീ​​​ലാ​​​ത്തോ​​​സി​​​ന്‍റെ അ​​​ടു​​​ത്തു ചെ​​​ന്ന് യേ​​​ശു​​​വി​​​ന്‍റെ ശ​​​രീ​​​രം ചോ​​​ദി​​​ച്ചു. അ​​​ത് അ​​​വ​​​നു വി​​​ട്ടു​​​കൊ​​​ടു​​​ക്കാ​​​ൻ പീ​​​ലാ​​​ത്തോ​​​സ് ക​​​ല്പി​​​ച്ചു. ജോ​​​സ​​​ഫ് ശ​​​രീ​​​ര​​​മെ​​​ടു​​​ത്ത് ശു​​​ചി​​​യാ​​​യ ഒ​​​രു തു​​​ണി​​​യി​​​ൽ പൊ​​​തി​​​ഞ്ഞ് പാ​​​റ​​​യി​​​ൽ വെ​​​ട്ടി​​​യു​​​ണ്ടാ​​​ക്കി​​​യ ത​​​ന്‍റെ പു​​​തി​​​യ ക​​​ല്ല​​​റ​​​യി​​​ൽ സം​​​സ്ക​​​രി​​​ച്ചു. ക​​​ല്ല​​​റ​​​യു​​​ടെ വാ​​​തി​​​ൽ​​​ക്ക​​​ൽ ഒ​​​രു വ​​​ലി​​​യ ക​​​ല്ല് ഉ​​​രു​​​ട്ടി​​​വ​​​ച്ചി​​​ട്ട് അ​​​വ​​​ൻ പോ​​​യി’’(​​മ​​​ത്താ27,57-60).

സ​​​ന്പൂ​​​ർ​​​ണ പ​​​രാ​​​ജ​​​യ​​​ത്തി​​​ന്‍റെ മൂ​​​ർ​​​ത്ത ഭാ​​​വ​​​മാ​​​യി തോ​​​ന്നാം യേ​​​ശു​​​വി​​​ന്‍റെ ക​​​ല്ല​​​റ. ജീ​​​വ​​​ന്‍റെ ഉ​​​റ​​​വി​​​ടം എ​​​ന്നു സ്വ​​​യം വി​​​ശേ​​​ഷി​​​പ്പി​​​ച്ച​​​വ​​​ൻ ഇ​​​പ്പോ​​​ൾ ച​​​ല​​​ന​​​മ​​​റ്റ്, മ​​​റ്റേ​​​തു മ​​​ർ​​​ത്യ​​​നെ​​​യും​​​പോ​​​ലെ ക​​​ല്ല​​​റ​​​യി​​​ൽ ശ​​​യി​​​ക്കു​​​ന്നു. ശി​​​ഷ്യ​​​ന്മാ​​​രെ​​​ല്ലാം ഭ​​​യ​​​ന്ന് ഒ​​​ളി​​​ച്ചു. യേ​​​ശു​​​വി​​​ന്‍റെ ശ​​​ത്രു​​​ക്ക​​​ൾ വി​​​ജ​​​യം ആ​​​ഘോ​​​ഷി​​​ച്ചു. യേ​​​ശു പ​​​റ​​​ഞ്ഞ​​​തു മു​​​ഴു​​​വ​​​ൻ നു​​​ണ​​​യാ​​​യി​​​രു​​​ന്നു​​​വെ​​​ന്ന് അ​​​വ​​​ർ തെ​​​ളി​​​യി​​​ച്ചു.

ജീ​​​വ​​​ന്‍റെ മേ​​​ൽ മ​​​ര​​​ണം, ന​​​ന്മ​​​യു​​​ടെ മേ​​​ൽ തി​​​ന്മ ആ​​​ധി​​​പ​​​ത്യം ഉ​​​റ​​​പ്പി​​​ച്ച​​​തു​​​പോ​​​ലെ. മ​​​രി​​​ച്ച​​​വ​​​ൻ മ​​​രി​​​ച്ചു​​​ത​​​ന്നെ കി​​​ട​​​ക്ക​​​ണം. ആ​​​രും അ​​​വ​​​ന്‍റെ ശ​​​രീ​​​രം മോ​​​ഷ്‌​​​ടി​​​ക്ക​​​രു​​​ത് എ​​​ന്നു​​​റ​​​പ്പു​​​വ​​​രു​​​ത്താ​​​ൻ റോ​​​മ​​​ൻ ഗ​​​വ​​​ർ​​​ണ​​​റാ​​​യ പീ​​​ലാ​​​ത്തോ​​​സി​​​ന്‍റെ അ​​​നു​​​വാ​​​ദ​​​ത്തോ​​​ടെ യ​​​ഹൂ​​​ദ നേ​​​താ​​​ക്ക​​​ൾ യേ​​​ശു​​​വി​​​ന്‍റെ ക​​​ല്ല​​​റ​​​യ്ക്കു മു​​​ദ്ര​​​വ​​​ച്ചു, കാ​​​വ​​​ൽ ഏ​​​ർ​​​പ്പെ​​​ടു​​​ത്തി. അ​​​വ​​​ർ വി​​​ജ​​​യി​​​ച്ചു!

ഇ​​​വി​​​ടെ ഏ​​​റ്റ​​​വും ഭ​​​യാ​​​ന​​​ക​​​വും നി​​​രാ​​​ശാ​​​ജ​​​ന​​​ക​​​വു​​​മാ​​​ണ് ദൈ​​​വ​​​ത്തി​​​ന്‍റെ മൗ​​​നം. യേ​​​ശു​​​വി​​​നെ ബ​​​ന്ധി​​​ച്ച​​​തു​​​മു​​​ത​​​ൽ ഇ​​​ങ്ങോ​​​ട്ട് ദൈ​​​വ​​​ത്തി​​​ന്‍റെ ഒ​​​രു ഇ​​​ട​​​പെ​​​ട​​​ലും കാ​​​ണാ​​​നി​​​ല്ല. യേ‍ശു​​​വി​​​ന്‍റെ ശ​​​ത്രു​​​ക്ക​​​ളു​​​ടെ വെ​​​ല്ലു​​​വി​​​ളി​​​ക​​​ൾ​​​ക്കു മ​​​റു​​​പ​​​ടി ന​​​ൽ​​​കി​​​യി​​​ല്ല. യേ​​​ശു കു​​​രി​​​ശി​​​ൽ​​​ക്കി​​​ട​​​ന്ന് നി​​​ല​​​വി​​​ളി​​​ച്ചി​​​ട്ടും യാ​​​തൊ​​​രു പ്ര​​​ത്യു​​​ത്ത​​​ര​​​വും ന​​​ൽ​​​കി​​​യി​​​ല്ല.

മ​​​ന​​​സി​​​ലാ​​​ക്കാ​​​ൻ ക​​​ഴി​​​യാ​​​ത്ത സം​​​ഭ​​​വ​​​പ​​​ര​​​ന്പ​​​ര​​​ക​​​ൾ. ശി​​​ഷ്യ​​​രു​​​ടെ വി​​​ശ്വാ​​​സ​​​ത്തെ പി​​​ടി​​​ച്ചു​​​ല​​​യ്ക്കു​​​ന്ന, അ​​​വ​​​രെ നി​​​രാ​​​ശ​​​യു​​​ടെ നീ​​​ർ​​​ക്ക​​​യ​​​ത്തി​​​ലേ​​​ക്കു വ​​​ലി​​​ച്ചു​​​താ​​​ഴ്ത്തു​​​ന്ന, ദൈ​​​വ​​​ത്തി​​​ന്‍റെ നി​​​ശ​​​ബ്ദ​​​ത. യേ​​​ശു പ​​​റ​​​ഞ്ഞ​​​തെ​​​ല്ലാം സ​​​ത്യ​​​മാ​​​ണെ​​​ങ്കി​​​ലും സ​​​ർ​​​വ​​​ശ​​​ക്ത​​​നാ​​​യ ദൈ​​​വ​​​ത്തി​​​ന്‍റെ പു​​​ത്ര​​​നാ​​​ണ് യേ​​​ശു​​​വെ​​​ങ്കി​​​ൽ എ​​​ന്തേ പി​​​താ​​​വ് ഇ​​​പ്ര​​​കാ​​​രം മൗ​​​നം​ പാ​​​ലി​​​ക്കു​​​ന്നു?​ യേ​​​ശു​​​വി​​​ന്‍റെ ദൈ​​​വ​​​പു​​​ത്ര​​​ത്വം മാ​​​ത്ര​​​മ​​​ല്ല, ദൈ​​​വ​​​ത്തി​​​ന്‍റെ സ്വ​​​ഭാ​​​വ​​​വും അ​​​സ്തി​​​ത്വം​​​പോ​​​ലും ചോ​​​ദ്യം​​​ചെ​​​യ്യ​​​പ്പെ​​​ടാ​​​ൻ അ​​​വ​​​സ​​​ര​​​മൊ​​​രു​​​ക്കു​​​ന്ന​​​താ​​​ണ് ഈ ​​​മൗ​​​നം. എ​​​ന്താ​​​ണി​​​തി​​​ന​​​ർ​​​ത്ഥം? എ​​​ന്തു സ​​​ന്ദേ​​​ശ​​​മാ​​​ണ് ഇ​​​തി​​​ലൂ​​​ടെ ല​​​ഭി​​​ക്കു​​​ക?


ദൈ​​​വ​​​ത്തി​​​ന്‍റെ മൗ​​​നം നി​​​ത്യ​​​മ​​​ല്ല, ക​​​ഴി​​​വു​​​കേ​​​ടി​​​ന്‍റെ​​​യോ സ്നേ​​​ഹ​​​രാ​​​ഹി​​​ത്യ​​​ത്തി​​​ന്‍റെ​​​യോ അ​​​ട​​​യാ​​​ള​​​വു​​​മ​​​ല്ല. ദൈ​​​വം സ്നേ​​​ഹ​​​ത്തി​​​ന്‍റെ ആ​​​ഴം വ്യ​​​ക്ത​​​മാ​​​ക്കി​​​യ ഒ​​​ര​​​ട​​​യാ​​​ള​​​മാ​​​ണി​​​ത്. മ​​​ക​​​നെ മ​​​രി​​​ക്കാ​​​ൻ വി​​​ട്ടു​​​കൊ​​​ടു​​​ത്ത​​​വ​​​ൻ, ക​​​ല്ല​​​റ​​യ​​​ട​​​ച്ചു മു​​​ദ്ര​​​വ​​​ച്ച് ഭ​​​ദ്ര​​​മാ​​​ക്കാ​​​ൻ അ​​​നു​​​വ​​​ദി​​​ച്ച​​​വ​​​ൻ, മ​​​നു​​​ഷ്യ​​​നോ​​​ടു​​​ള്ള ത​​​ന്‍റെ സ്നേ​​​ഹം എ​​​ത്ര വ​​​ലു​​​തെ​​​ന്നു കാ​​​ണി​​​ച്ചു​​​ത​​​രി​​​ക​​​യാ​​​ണ്.

ത​​​ന്‍റെ ഏ​​​ക​​​ജാ​​​ത​​​നെ ന​​​ൽ​​​കാ​​​ൻ മാ​​​ത്രം അ​​​ത്ര​​​യേ​​​റെ ന​​​മ്മെ സ്നേ​​​ഹി​​​ക്കു​​​ന്നു ദൈ​​​വം. അ​​​ത്യാ​​​ഹി​​​ത​​​ങ്ങ​​​ളും ന​​​ഷ്‌​​​ട​​​ങ്ങ​​​ളു​​​മാ​​​യി തോ​​​ന്നു​​​ന്ന സാ​​​ഹ​​​ച​​​ര്യ​​​ങ്ങ​​​ളി​​​ൽ എ​​​ങ്ങ​​​നെ പ്ര​​​തി​​​ക​​​രി​​​ക്ക​​​ണം എ​​​ന്നു ന​​​മ്മെ പ​​​ഠി​​​പ്പി​​​ക്കു​​​ന്ന​​​താ​​​ണ്​ മു​​​ദ്രി​​​ത​​​മാ​​​യ ക​​​ല്ല​​​റ​​​യും ദൈ​​​വ​​​ത്തി​​​ന്‍റെ മൗ​​​ന​​​വും.

ദൈ​​​വം വീ​​​ണ്ടും ഇ​​​ട​​​പെ​​​ടും. മ​​​നു​​​ഷ്യ​​​ൻ വ​​​ച്ച മു​​​ദ്ര ത​​​ക​​​രും. ക​​​ല്ല​​​റ തു​​​റ​​​ക്കും. ശ​​​വ​​​ശ​​​രീ​​​രം അ​​​വി​​​ടെ ഉ​​​ണ്ടാ​​​യി​​​രി​​​ക്കി​​​ല്ല. മ​​​രി​​​ച്ച​​​വ​​​ൻ ഉ​​​യി​​​ർ​​​ക്കും. അ​​​തു ദൈ​​​വം നി​​​ശ്ച​​​യി​​​ച്ച സ​​​മ​​​യ​​​ത്താ​​​യി​​​രി​​​ക്കും സം​​​ഭ​​​വി​​​ക്കു​​​ക. അ​​​തി​​​നാ​​​ൽ പ്ര​​​ത്യാ​​​ശ​​​യോ​​​ടെ കാ​​​ത്തി​​​രി​​​ക്കു​​​ക.

സാ​​​ഹ​​​ച​​​ര്യ​​​ങ്ങ​​​ൾ എ​​​ത്ര പ്ര​​​തി​​​കൂ​​​ല​​​വും നി​​​രാ​​​ശാ​​​ജ​​​ന​​​ക​​​വു​​​മാ​​​യി തോ​​​ന്നി​​​യാ​​​ലും ക​​​ർ​​​ത്താ​​​വി​​​ൽ ആ​​​ശ്ര​​​യി​​​ക്കു​​​ക. രാ​​​ത്രി അ​​​വ​​​സാ​​​നി​​​ക്കും. നി​​​ത്യ​​​മാ​​​യ പ്ര​​​കാ​​​ശം ഉ​​​ദി​​​ക്കും. അ​​​തി​​​നു​​​വേ​​​ണ്ടി കാ​​​ത്തി​​​രി​​​ക്കാ​​​ൻ പ​​​ഠി​​​പ്പി​​​ക്കു​​​ന്ന​​​താ​​​ണ്, പ്രേ​​​രി​​​പ്പി​​​ക്കു​​​ന്ന​​​താ​​​ണ്, ദൈ​​​വ​​​ത്തി​​​ന്‍റെ മൗ​​​നം. അ​​​തി​​​നാ​​​ൽ “നീ​​​തി​​​യും സ്നേ​​​ഹ​​​വും മു​​​റു​​​കെ​​​പ്പി​​​ടി​​​ക്കു​​​ക. നി​​​ന്‍റെ ദൈ​​​വ​​​ത്തി​​​നു​​​വേ​​​ണ്ടി കാ​​​ത്തി​​​രി​​​ക്കു​​​ക’’(​​ഹോ​​​സി 12,6).