സ​ങ്കീ​ർ​ണ​ത ഏ​റെ ഇ​ഷ്‌​ട​പ്പെ​ടു​ന്ന (ജീ​വി​ത​ത്തി​ല​ല്ല) ഒ​രാ​ളാ​ണ് ഞാ​ൻ. അ​തി​നാ​ലാ​ണ് ചെ​റു​പ്പ​ത്തി​ലേ വാ​യ​ന​യി​ൽ ‘ക​ഠം’​വ​ച്ച പ​ല ആ​ഖ്യാ​യി​കോ​പ​നി​ഷ​ത്തു​ക​ളും മ​റ്റും വാ​യി​ക്കാ​നെ​ടു​ത്ത​ത്. ആ​ദ്യം വാ​യി​ച്ച​ത് കാ​റ​ൽ മാ​ർ​ക്സി​ന്‍റെ ‘മൂ​ല​ധ​ന’​മാ​യി​രു​ന്നു. പ്രീ​ഡി​ഗ്രി​ക്കാ​ല​ത്താ​യി​രു​ന്നു അ​ത്.

ഒ​ന്നും വാ​യി​ച്ചു​ മ​ന​സി​ലാ​ക്കാ​നാ​യി​ല്ല എ​ന്നു​ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ആ ​ത​ടി​യ​ൻ പു​സ്ത​കം കൈ​യി​ൽ​നി​ന്നു വ​ഴു​തി​വീ​ണ് അ​രു​മ​യാ​യി ഞാ​ൻ വ​ള​ർ​ത്തി​യി​രു​ന്ന ‘വൈ​റ്റി’ എ​ന്ന പൂ​ച്ച​ക്കു​ട്ടി​ക്ക് സാ​ര​മാ​യ പ​രി​ക്കും​പ​റ്റി. പി​ന്നീ​ടു വാ​യി​ച്ച കൂ​റ്റ​ൻ പു​സ്ത​കം വി​ലാ​സി​നി​യു​ടെ ‘അ​വ​കാ​ശി​ക​ളാ’​യി​രു​ന്നു. കോ​ള​ജി​ലെ ജ​ന​റ​ൽ ലൈ​ബ്ര​റി​യി​ലി​രു​ന്ന് പ​ല ആ​ഴ്ച​ക​ളി​ലാ​യാ​ണ് ഞാ​ന​തു വാ​യി​ച്ചു​തീ​ർ​ത്ത​ത്.

അ​ധി​കം സ​ങ്കീ​ർ​ണ​ത​യി​ല്ല എ​ങ്കി​ലും അ​തി​ലെ ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ പെ​ട്ടെ​ന്ന് തി​രി​ച്ച​റി​യാ​നാ​യി ഒ​രു ചാ​ർ​ട്ട് ത​യാ​റാ​ക്കി ഞാ​ൻ കൈ​യി​ൽ സൂ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഇ​ട​യ്ക്കി​ടെ അ​വ​ർ​ത​ന്നെ​യ​ല്ലേ ഇ​വ​ർ എ​ന്ന് വ​ർ​ണ്യ​ത്തി​ലാ​ശ​ങ്ക​യി​ല്ലാ​തെ​യാ​ണ് ഞാ​ന​തു വാ​യി​ച്ചു​തീ​ർ​ത്ത​ത്. അ​തി​ലെ ഒ​രു ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ത്തെ ഇ​പ്പോ​ഴും ഓ​ർ​ക്കു​ന്നു; വേ​ലു​ണ്ണി​ക്കു​റു​പ്പ്. അ​യാ​ൾ​ക്ക് ചു​റ്റു​മാ​ണ് നോ​വ​ലി​ലെ കാ​ലം ത​ളം​കെ​ട്ടി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന​ത്. പ​ക്ഷേ, അ​ത​യാ​ൾ അ​റി​യു​ന്നി​ല്ല. വ്യ​ക്തി​സ​ത്ത​യ്ക്ക​പ്പു​റ​ത്തേ​ക്കു വ​ള​ർ​ന്നു​നി​ൽ​ക്കു​ന്ന ഒ​രു കാ​ല​പു​രു​ഷ​നാ​ണ് അ​യാ​ൾ. നോ​വ​ലി​ൽ തു​ട​രെ ക​ട​ന്നു​വ​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ​കൂ​ടി​യും ആ​ദ്യ​ന്തം അ​യാ​ളു​ടെ സാ​ന്നി​ധ്യം ന​മു​ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ടും. എ​ല്ലാ ച​ല​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ച​ര​ട് അ​യാ​ളു​ടെ കൈ​യി​ലാ​ണ്. സി.​വി​യു​ടെ പ​ല ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ഒ​രാ​ക​ത്തു​ക വേ​ലു​ണ്ണി​ക്കു​റു​പ്പി​നു​ണ്ടെ​ന്നു എ​നി​ക്കു തോ​ന്നി​യി​ട്ടു​ണ്ട്.

‘അ​വ​കാ​ശി​ക​ൾ’​ക്കു ശേ​ഷം ത​ക​ഴി​യു​ടെ ‘കയർ’ വാ​യി​ക്കാ​നെ​ടു​ത്തു​വെ​ങ്കി​ലും ആ​ദ്യ അ​ധ്യാ​യ​ങ്ങ​ളി​ൽ​ത്ത​ന്നെ അ​തു​പേ​ക്ഷി​ച്ചു. ‘അ​വ​കാ​ശി​ക​ളെ’​ക്കാ​ളും അ​തി​സ​ങ്കീ​ർ​ണ​മാ​യി​ട്ടാ​ണ് ‘ക​യ​ർ’ എ​നി​ക്ക​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ട​ത്. അ​പാ​ര​മാ​യ ക്ഷ​മ​യും അ​ന​ന്ത​മാ​യ സ​മ​യ​വും ‘ക​യ​ർ’ വാ​യി​ക്കാ​ൻ വേ​ണം എ​ന്നെ​നി​ക്കു തോ​ന്നി. നാ​ലു ത​ല​മു​റ​ക​ൾ. നൂ​റ്റ​മ്പ​തു വ​ർ​ഷ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് മു​മ്പാ​രം​ഭി​ക്കു​ന്ന ക​ഥ. നാ​യ​ക​ന്മാ​രോ നാ​യി​ക​മാ​രോ ഇ​ല്ല. നോ​വ​ലി​ലെ ഗ്രാ​മം​ത​ന്നെ നാ​യ​ക​നാ​യി മാ​റു​ന്നു. മ​രു​മ​ക്ക​ത്താ​യം മു​ത​ൽ ന​ക്സ​ലൈ​റ്റ് പ്ര​സ്ഥാ​നം​ വ​രെ ച​ർ​ച്ച ചെ​യ്യു​ന്ന ഇ​തി​വൃ​ത്തം. പെ​രു​ക്കാ​ത്ത എ​ന്‍റെ ത​ല പെ​രു​ത്തു. ‘ക​യ​റി’​നോ​ട് എ​നി​ക്കൊ​ട്ടും ദ​യ തോ​ന്നി​യി​ല്ല. ഞാ​ന​ത് എ​ന്നെ​ന്നേ​ക്കു​മാ​യി വാ​യ​ന​യി​ൽ​നി​ന്ന് ഉ​പേ​ക്ഷി​ച്ചു.

ബി​രു​ദ​പ​ഠ​ന​കാ​ല​ത്താ​ണ് സി.​വി. രാ​മ​ൻ പി​ള്ള​യെ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​ത്. ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും സം​ഭ​വ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും ഒ​രു ചാ​ർ​ട്ട് ത​യാ​റാ​ക്കി​യാ​ണ് ഞാ​ൻ വാ​യി​ക്കാ​നി​രു​ന്ന​ത്. വാ​യി​ച്ചു. സി.​വി​യോ​ട് എ​നി​ക്കൊ​രാ​രാ​ധ​ന തോ​ന്നി. എ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​ൻ ആ​രാ​ധി​ക്ക​പ്പെ​ടേ​ണ്ട ഒ​രാ​ൾകൂ​ടി​യാ​ണെ​ന്ന് എ​നി​ക്കാ​ദ്യം ബോ​ധ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്ത​ന്ന​ത് സി.​വി​യാ​ണ്. കു​മാ​ര​നാ​ശാ​നോ​ടൊ​പ്പ​മോ അ​തി​നു​മേ​ലെ​യോ ആ​യാ​ണ് ഞാ​ൻ സി.​വി​യെ കാ​ണു​ന്ന​ത്. എ​ന്‍റെ വാ​യ​ന​യി​ലെ ഭൂ​ത​ബാ​ധ​യാ​ണ് സി.​വി കൃ​തി​ക​ൾ. എ​ത്ര ത​വ​ണ വാ​യി​ച്ചു​വെ​ന്ന് ഇ​ന്നും ഒ​രു തി​ട്ട​വു​മി​ല്ല. നോ​വ​ൽ സ​ങ്കീ​ർ​ണ​മെ​ങ്കി​ലും ആ ​സ​ങ്കീ​ർ​ണ​ത ഒ​ര​ള​വു​വ​രെ ല​ഘൂ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​ത് ‘നോ​വ​ൽ​ത്ര​യ’​ത്തി​ലെ ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളാ​ണ്.


രാ​മ​നാ​മ​ഠ​ത്തി​ൽ പി​ള്ള​യു​ടെ മ​ക​നാ​യ കാ​ളി ഉ​ട​യാ​ൻ ച​ന്ത്ര​ക്കാ​ര​നെ​യും ത്രി​പു​ര​സു​ന്ദ​രി​ക്കു​ഞ്ഞ​മ്മ​യെ​യും അ​വ​രു​ടെ ദൗ​ഹി​ത്രി മീ​നാ​ക്ഷി​യെ​യും ‘ഇ​ന്ദു​ലേ​ഖ’​യേ​ക്കാ​ൾ ത​ന്‍റേ​ടി​ക​ളാ​യ സു​ഭ​ദ്ര​യെ‍​യും സാ​വി​ത്രി​യെ​യും മ​റ​ക്കു​ന്ന​തെ​ങ്ങ​നെ. ഈ ​ജ​ന്മ​ത്തി​ൽ അ​വ​ർ എ​ന്നെ​യും ഞാ​ൻ അ​വ​രെ​യും വി​ട്ടൊ​ഴി​യു​മെ​ന്ന് തോ​ന്നു​ന്നി​ല്ല. മേ​ഘ​ങ്ങ​ൾ മ​ഴ ക​ഴി​ഞ്ഞ് മ​ട​ങ്ങും​പോ​ലെ​യാ​ണ് ആ ​വാ​യ​ന. അ​വ പി​ന്നെ​യും ആ​കാ​ശ​ത്തേ​ക്കു​ത​ന്നെ മ​ട​ങ്ങി​വ​രും.

സി.​വി​യെ വാ​യി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​ത്താ​ണ് ദ​സ്ത​യേ​വ്സ്കി​യെ വാ​യി​ക്കു​ന്ന​ത്. ‘ക്രൂ​ര​സ​ങ്കീ​ർ​ണ​ത’ എ​ന്ന് വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കാ​വു​ന്ന കൃ​തി​ക​ൾ ആ​യി​രു​ന്നു അ​തെ​ല്ലാം. സാ​ഹ​സി​ക​മാ​യ ഒ​രു വാ​യ​നാ​മ​ന​സി​നു മാ​ത്ര​മേ ആ ​കൈ​ലാ​സം ക​യ​റാ​നാ​കൂ. ആ ​കൃ​തി​ക​ൾ​ക്കൊ​രു പ്ര​ച്ഛ​ന്ന​സൗ​ന്ദ​ര്യ​മു​ണ്ട്. ആ ​സൗ​ന്ദ​ര്യം തി​രി​ച്ച​റി​യാ​ൻ ശ​ര​ണാ​ർ​ഥി​യാ​യി​ വേ​ണം മ​ല​ക​യ​റാ​ൻ. പ​ല ഇ​ട​വേ​ള​ക​ളി​ലാ​യാ​ണ് ഞാ​ന​തി​ൽ ക​യ​റി​പ്പ​റ്റി​യ​ത്. ക​യ​റി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ൽ മു​ക​ളി​ൽ പ്ര​ശാ​ന്ത​ത​യും താ​ഴ്‌​വാ​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ പ​ച്ച​പ്പു​മു​ണ്ട്. “മ​നു​ഷ്യ​ൻ ഒ​രു പ​ര​മ​ര​ഹ​സ്യ​മാ​ണെ​ന്നും ആ ​ര​ഹ​സ്യം ക​ണ്ടെ​ത്താ​ൻ​വേ​ണ്ടി​യാ​ണ് ഞാ​ൻ എ​ഴു​തു​ന്ന”​തെ​ന്നും ദ​സ്ത​യേ​വ്സ്കി എ​ഴു​തി​യി​ട്ടു​ണ്ട്. ഇ​രു​ളി​ൽ ക്ഷ​ണ​വേ​ഗേ​ന പാ​ഞ്ഞു​പോ​യ മി​ന്ന​ൽ​വെ​ളി​ച്ചം​പോ​ലെ​യാ​ണ് എ​നി​ക്കീ വാ​ക്യം അ​നു​ഭ​വ​പ്പെ​ട്ട​ത്. ആ ​ആ​ല​ക്തി​കാ​ഘാ​ത​ത്തി​ൽ​നി​ന്ന് മു​ക്ത​നാ​കാ​ൻ എ​നി​ക്കി​ന്നും ക​ഴി​ഞ്ഞി​ട്ടി​ല്ല.

ഒ​രി​ക്ക​ൽ ജ​ന്മ​ദി​ന​സ​മ്മാ​ന​മാ​യി പ്രി​യ​പ്പെ​ട്ട ഒരു​വ​ൾ​ക്ക് ‘കോ​ള​റ​ക്കാ​ല​ത്തെ പ്ര​ണ​യം’ കൊ​ടു​ത്ത​പ്പോ​ൾ അ​വ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു, “നി​ന​ക്കു​മു​മ്പ് പി​റ​ന്നാ​ൾ സ​മ്മാ​നം കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന മൂ​ന്നു​പേ​ർ ഇ​തേ പു​സ്ത​ക​മാ​ണു ത​ന്ന​ത്. ആ​രു ത​ന്ന പു​സ്ത​കം ആ​ദ്യം വാ​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന​റി​യാ​തെ ഞാ​നാ​കെ കു​ഴ​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്.” ഞാ​നൊ​ന്നും മ​റു​പ​ടി പ​റ​ഞ്ഞി​ല്ല. ആ​ശം​സ​ക​ൾ നേ​ർ​ന്നു മ​ട​ങ്ങി​പ്പോ​ന്നു. നോ​വ​ലി​ൽ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, പ്ര​ണ​യ​ത്തി​ലും സ​ങ്കീ​ർ​ണ​ത​യു​ണ്ടെ​ന്ന് ആ​ദ്യം തി​രി​ച്ച​റി​ഞ്ഞ​ത് അ​ന്നാ​ണ്. ഏ​റെ​ക്കാ​ലം നോ​വ​ലി​ലെ ഫ്ലോ​റ​ന്‍റീ​നോ അ​രീ​സ​യാ​യി ഞാ​ൻ ജീ​വി​ച്ചു. ആ ​സ​ങ്കീ​ർ​ണ​ത ജീ​വി​ത​ത്തി​ലൊ​ന്നും അ​വ​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്നി​ല്ല എ​ന്നെ​ന്നെ ബോ​ധ്യ​പ്പെ​ടു​ത്താ​ൻ മാ​ത്രം.