പ​ള്ളി​യെ​യും പു​രോ​ഹി​ത​രെ​യും ആ​ക്ഷേ​പി​ച്ചും വി​മ​ർ​ശി​ച്ചും ചെ​റു​ക​ഥ​ക​ളും ലേ​ഖ​ന​ങ്ങ​ളും എ​ഴു​തി​യി​ട്ടു​ള്ള വ്യ​ക്തി​യാ​ണ് പൊ​ൻ​കു​ന്നം വ​ർ​ക്കി. ഏ​താ​നും നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളും അ​ദ്ദേ​ഹം ര​ചി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​തി​ലൊ​ന്നാ​ണ് ‘വ​ഴി​തു​റ​ന്നു’ എ​ന്ന നാ​ട​കം. കോ​ട്ട​യം കേ​ര​ളാ തി​യ​റ്റേ​ഴ്സ് ഈ ​നാ​ട​കം തൃ​ശൂ​ർ ടൗ​ണ്‍​ഹാ​ളി​ൽ അ​വ​ത​രി​പ്പി​ച്ച​പ്പോ​ൾ ഞാ​ൻ കാ​ണാ​ൻ പോ​യി​രു​ന്നു.

എം.​പി. പോ​ളി​ന്‍റെ ജീ​വി​ത​ക​ഥ​യാ​ണെ​ന്നു പ​രോ​ക്ഷ​മാ​യി വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​യു​ന്ന ഇ​തി​വൃ​ത്തം. ഇ​തി​ൽ വൈ​ദി​ക​നാ​യ ഒ​രു ക​ഥാ​പാ​ത്ര​മു​ണ്ട്. പ​ള്ളി​യു​ടെ ചി​ല നി​യ​മ​ങ്ങ​ൾ അ​പ​രി​ഷ്കൃ​ത​വു​മാ​ണെ​ന്നും മ​ന​സാ​ക്ഷി​ക്കു വി​രു​ദ്ധ​മാ​യി ളോ​ഹ​യ്ക്കു​ള്ളി​ൽ വീ​ർ​പ്പു​മു​ട്ടി​ക്ക​ഴി​യാ​നി​ഷ്ട​മി​ല്ലെ​ന്നും തോ​ന്നി​യ ആ ​വൈ​ദി​ക​ൻ നാ​ട​ക​ത്തി​ന്‍റെ അ​ന്ത്യ​ത്തി​ൽ ളോ​ഹ എ​നി​ക്കൊ​രു ഭാ​ര​മാ​ണ് എ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ട് ത​ന്‍റെ പ്ര​തി​ഷേ​ധം പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ക്കു​ന്നു.

നാ​ട​കം തീ​ർ​ന്ന​പ്പോ​ൾ എ​ന്‍റെ യു​വ​മ​ന​സി​ൽ ചി​ല പ്ര​തി​ഷേ​ധ​ങ്ങ​ൾ ത​ല​പൊ​ക്കി. ഈ ​നാ​ട​കം ക​ണ്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ ഒ​രു​പ​ക്ഷേ ഞാ​ൻ ‘പൊ​ള്ളു​ന്ന പ​ര​മാ​ർ​ഥ​ങ്ങ​ൾ’ എ​ന്ന നാ​ട​കം എ​ഴു​തു​ക​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

പൊ​ൻ​കു​ന്നം വ​ർ​ക്കി​യെ മൂ​ന്നു​നാ​ലു സ​ന്ദ​ർ​ഭ​ങ്ങ​ളി​ൽ ഞാ​ൻ പ​രി​ച​യ​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. എ​ന്നാ​ൽ വ​ർ​ഷ​ങ്ങ​ൾ​ക്കു​ശേ​ഷം ഞ​ങ്ങ​ൾ കൂ​ടു​ത​ൽ അ​ടു​ത്തു. ചാ​ട്ടു​ളി​പോ​ലു​ള്ള തൂ​ലി​ക​യു​ടെ ഉ​ട​മ എ​ന്ന​നി​ല​യി​ൽ എ​നി​ക്ക് അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ ബ​ഹു​മാ​ന​മാ​ണ്. വ​ർ​ഷ​ങ്ങ​ൾ​ക്കു മു​ന്പ് മാ​വേ​ലി​ക്ക​ര​യി​ൽ ഒ​രു സ​മ്മേ​ള​ന​ത്തി​ൽ എ​ന്‍റെ നാ​ട​ക​ങ്ങ​ളെ അ​ദ്ദേ​ഹം പ്ര​ശം​സി​ച്ച​ത് എ​ന്നെ അ​ദ്ഭു​ത​പ്പെ​ടു​ത്തി.

വ​ർ​ക്കി​യെ​ക്കു​റി​ച്ചു ര​സ​ക​ര​മാ​യൊ​രു ഓ​ർ​മ്മ പ​ങ്കു​വ​യ്ക്ക​ട്ടെ. 1974 ൽ ​അ​ന്ന​ത്തെ എ​സ്.​പി.​സി.​എ​സ്. സെ​ക്ര​ട്ട​റി എം.​കെ. മാ​ധ​വ​ൻ​നാ​യ​രും പൊ​ൻ​കു​ന്നം വ​ർ​ക്കി​യും​കൂ​ടി കോ​ട്ട​യ​ത്തു​നി​ന്നു പൂ​രം കാ​ണാ​ൻ തൃ​ശൂ​രെ​ത്തി.

പ​ക​ൽ​പ്പൂ​ര​വും കു​ട​മാ​റ്റ​വും അ​വ​ർ ക​ണ്ടു​കാ​ണ​ണം. ഞാ​നെ​ന്‍റെ ഓ​ഫീ​സി​ലാ​യി​രു​ന്നു. മാ​ധ​വ​ൻ​നാ​യ​ർ സാ​ഹി​ത്യ അ​ക്കാ​ദ​മി​യി​ൽ​നി​ന്ന് എ​ന്നെ ഫോ​ണി​ൽ വി​ളി​ച്ചു. കൂ​ടെ പൊ​ൻ​കു​ന്നം വ​ർ​ക്കി​യു​മു​ണ്ടെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ എ​നി​ക്കേ​റെ സ​ന്തോ​ഷം. ഇ​രു​വ​രെ​യും ഞാ​ൻ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു ക്ഷ​ണി​ച്ചു. അ​വ​ർ വ​ന്നു. പാ​തി​രാ​ത്രി​യാ​കു​ന്പോ​ൾ വെ​ടി​ക്കെ​ട്ടു കാ​ണാ​ൻ പോ​കാം എ​ന്ന തീ​രു​മാ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തി. ഭ​ക്ഷ​ണം ക​ഴി​ഞ്ഞു വ​ർ​ക്കി കി​ട​ന്നു. ഞാ​നും മാ​ധ​വ​ൻ​നാ​യ​രും വ​ർ​ത്ത​മാ​നം പ​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. 12 മ​ണി​യാ​യ​പ്പോ​ൾ വെ​ടി​ക്കെ​ട്ടി​നു പോ​കാ​ൻ വ​ർ​ക്കി​യെ വി​ളി​ച്ച​പ്പോ​ൾ എ​ഴു​ന്നേ​ൽ​ക്കാ​ൻ ഭാ​വ​മി​ല്ല. ന​ല്ല ഉ​റ​ക്കം. വീ​ണ്ടും വീ​ണ്ടും വി​ളി​ച്ചു.

‘പൂ​ര​മൊ​ക്കെ ക​ഴി​ഞ്ഞി​ല്ലേ. ഇ​നി വെ​ടി​ക്കെ​ട്ട്! അ​തു നി​ങ്ങ​ള് പോ​യി കാ​ണ്. വി​വ​രം എ​ന്നോ​ടു പ​റ​ഞ്ഞാ​ൽ മ​തി, ഞാ​നി​ല്ല.’ പാ​തി​മ​യ​ക്ക​ത്തി​ലു​ള്ള മ​റു​പ​ടി.

കോ​ട്ട​യ​ത്തു​നി​ന്നു പൂ​രം കാ​ണാ​ൻ വ​ന്നി​ട്ടു വെ​ടി​ക്കെ​ട്ടു കാ​ണാ​തെ വ​ർ​ക്കി കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങി. ഞാ​നും മാ​ധ​വ​ൻ​നാ​യ​രും വെ​ടി​ക്കെ​ട്ട് ക​ണ്ടു തി​രി​ച്ചു​പോ​ന്നു. മാ​ധ​വ​ൻ​നാ​യ​ർ അ​ക്കാ​ദ​മി​യി​ലേ​ക്കും ഞാ​ൻ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കും മ​ട​ങ്ങി. പൊ​ൻ​കു​ന്നം വ​ർ​ക്കി അ​പ്പോ​ഴും ഗാ​ഢ​നി​ദ്ര​യി​ലാ​ണ്.

തൃ​ശൂ​ർ കി​ഴ​ക്ക​ന്പാ​ട്ടു​ക​ര​യി​ലെ ലൂ​ർ​ദു​പു​ര​ത്താ​ണ് എ​ന്‍റെ വീ​ട്. അ​ടു​ത്തു​ത​ന്നെ​യാ​ണ് നി​രൂ​പ​ക​നും മു​ൻ വി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സ​മ​ന്ത്രി​യു​മാ​യ പ്ര​ഫ. ജോ​സ​ഫ് മു​ണ്ട​ശേ​രി​യു​ടെ വീ​ടും. സാ​ഹി​ത്യ​രം​ഗ​ത്ത് എ​തി​രാ​ളി​ക​ളെ കാ​ര്യ​കാ​ര​ണ​സ​ഹി​തം യു​ക്തി​ഭ​ദ്ര​മാ​യി വെ​ട്ടി​നി​ര​ത്തി​യി​രു​ന്ന ധീ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ മു​ണ്ട​ശേ​രി മാ​സ്റ്റ​ർ.

വ​ർ​ക്കി​ക്ക് പി​റ്റേ​ന്നു രാ​വി​ലെ ഒ​രു ദൗ​ത്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. മു​ണ്ട​ശേ​രി​യെ ഒ​ന്നു സ​ന്ദ​ർ​ശി​ക്കു​ക.
ഞ​ങ്ങ​ൾ മാ​ഷെ കാ​ണാ​ൻ ചെ​ന്നു. വ​ർ​ക്കി​യെ ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ മാ​ഷ്ക്ക് ആ​ശ്ച​ര്യ​വും ആ​ന​ന്ദ​വും.

‘എ​ടോ! ത​ന്നെ ക​ണ്ടി​ട്ട് ശ്ശി ​കാ​ല​മാ​യ​ല്ലോ.’

‘അ​തു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യാ വ​ന്ന​ത്. ഞാ​നി​ന്ന​ലെ ജോ​സി​ന്‍റെ വീ​ട്ടി​ലാ​യി​രു​ന്നു.

‘വ​ർ​ക്കി പൂ​ര​വും വെ​ടി​ക്കെ​ട്ടും കാ​ണാ​ൻ വ​ന്ന​താ.’ ഞാ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു.

‘വെ​ടി​ക്കെ​ട്ടു ക​ണ്ടോ? എ​ങ്ങ​നെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു?’ മാ​ഷു​ടെ ചോ​ദ്യം.

ഞാ​നും വ​ർ​ക്കി​യും ഒ​ളി​ഞ്ഞ പു​ഞ്ചി​രി​യോ​ടെ പ​ര​സ്പ​രം നോ​ക്കി. വ​ർ​ക്കി മൊ​ഴി​ഞ്ഞു.
‘വെ​ടി​ക്കെ​ട്ടു മ​ന​സി​ൽ​വ​ച്ചു സു​ഖ​മാ​യി​ട്ടു​റ​ങ്ങി’. ഒ​രു കൂ​ട്ട​ച്ചി​രി.

അ​പ്പോ​ൾ മാ​ഷ്‌ടെ ക​മ​ന്‍റ്: ‘ഉ​റ​ങ്ങാ​നാ​യി​ട്ടാ​ണ് ഇ​വി​ടെ വ​ന്ന​തെ​ങ്കി​ൽ അ​തു പാ​ന്പാ​ടി​യി​ലെ വ​ർ​ക്കി​യു​ടെ വീ​ട്ടി​ൽ​ത​ന്നെ ആ​വാ​മാ​യി​രു​ന്ന​ല്ലോ’

‘അ​ങ്ങ​നെ​യാ​യാ​ൽ മു​ണ്ട​ശേ​രി​യെ കാ​ണാ​ൻ പ​റ്റു​മോ?’

പി​ന്നെ ദീ​ർ​ഘ​മാ​യ കു​ശ​ലം​പ​റ​ച്ചി​ലാ​യി​രു​ന്നു. സ്നേ​ഹ​വും ആ​ദ​ര​വും സൗ​ഹാ​ർ​ദ​വും പൂ​ത്തു​ല​ഞ്ഞു​നി​ന്ന സം​സാ​രം. ര​ണ്ടു പ്ര​തി​ഭ​ക​ളു​ടെ സം​ഗ​മം.​മാ​ഷ്‌ടെ സ​ഹ​ധ​ർ​മ്മി​ണി ക​ത്രീ​ന ഒ​രു​ക്കി​യ പ്രാ​ത​ലും ക​ഴി​ച്ചു വ​ർ​ക്കി​യും ഞാ​നും മ​ട​ങ്ങി. നേ​രെ പോ​യ​തു സാ​ഹി​ത്യ അ​ക്കാ​ദ​മി​യി​ലേ​ക്ക്. അ​വി​ടെ മാ​ധ​വ​ൻ​നാ​യ​ർ കാ​ത്തി​രി​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ഏ​റ്റ​വു​മൊ​ടു​വി​ൽ ഞാ​ൻ വ​ർ​ക്കി​യെ സ​ന്ദ​ർ​ശി​ച്ച​ത് 1994 ജ​നു​വ​രി​യി​ലാ​ണ്. അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കാ​ണാ​ൻ മാ​ത്ര​മാ​യി കോ​ട്ട​യം പാ​ന്പാ​ടി​യി​ലെ വ​സ​തി​യി​ൽ ചെ​ന്നു. ത​നി​ച്ചാ​ണ് താ​മ​സം. ഞാ​ൻ ചെ​ല്ലു​ന്പോ​ൾ വ​ർ​ക്കി മ​റ്റൊ​രാ​ളു​മൊ​ത്ത് ചെ​സ് ക​ളി​ക്കു​ന്നു.

അ​പ്ര​തീ​ക്ഷി​ത​മാ​യി എ​ന്ന ക​ണ്ട​തി​ൽ അ​ദ്ദേ​ഹം സ​ന്തോ​ഷ​വും ആ​ശ്ച​ര്യ​വും പ്ര​ക​ടി​പ്പി​ച്ചു. ആ​രു​ടെ മു​ന്പി​ലും ന​ട്ടെ​ല്ലു വ​ള​യ്ക്കാ​ത്ത വ്യ​ക്തി​യാ​ണ് വ​ർ​ക്കി. പ​ക്ഷേ പ്രാ​യാ​ധി​ക്യം അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ ന​ട്ടെ​ല്ല് അ​ല്പം വ​ള​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. സാ​വ​ധാ​ന​മേ ന​ട​ക്കാ​നാ​വൂ. സം​സാ​ര​ത്തി​ൽ പ​ഴ​യ വീ​ര്യം അ​പ്പോ​ഴു​മു​ണ്ട്. ഞ​ങ്ങ​ൾ ദീ​ർ​ഘ​നേ​രം സം​സാ​രി​ച്ചു.

എ​ങ്ങ​നെ സ​മ​യം ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കു​ന്നു എ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ച​പ്പോ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: ‘ഓ​ർ​മ​ക​ൾ അ​യ​വി​റ​ക്കി​യും ഇ​ട​യ്ക്കി​ടെ പു​ക​യി​ല ച​വ​ച്ചും ബീ​ഡി വ​ലി​ച്ചും ചെ​സ് ക​ളി​ച്ചും ധാ​രാ​ളം വാ​യി​ച്ചും സ​മ​യം ചെ​ല​വ​ഴി​ക്കു​ന്നു, നാ​ളു​ക​ള​ങ്ങ​നെ ത​ള്ളി​നീ​ക്കു​ന്നു.’ ആ ​അ​ഗ്നി​പ​ർ​വ​തം 2004ൽ ​കെ​ട്ട​ട​ങ്ങി.

സി.​എ​ൽ.​ജോ​സ്