അ​പ്പോ​ൾ അ​ദ്ദേ​ഹം ഒ​രു സ്വ​രം കേ​ട്ടു. ശാ​ന്ത​മാ​യ ഒ​രു സ്വ​രം: "ഇ​ത് ഇ​ങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ ആ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല!'

ഒ​രു വ​ലി​യ ഷി​പ്പിം​ഗ് ക​ന്പ​നി​യു​ടെ ഉ​ട​മ. ഒ​രു ദി​വ​സം യാ​ത്ര​യ്ക്കി​ട​യി​ൽ കാ​ന​ഡ​യി​ലെ ഒ​രു ഹോ​ട്ട​ലി​ൽ അ​ദ്ദേ​ഹം താ​മ​സി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. പെ​ട്ടെ​ന്ന് അ​ദ്ദേ​ഹം വി​ഷാ​ദ​രോ​ഗ​ത്തി​ന് അ​ടി​മ​യാ​യി. ബെ​ഡി​ൽ​നി​ന്ന് എ​ഴു​ന്നേ​റ്റ് താ​ഴ​ത്തെ നി​ല​യി​ലു​ള്ള ഭ​ക്ഷ​ണ​ശാ​ല​യി​ൽ പോ​യി ഭ​ക്ഷ​ണം ക​ഴി​ക്കാ​ൻ പോ​ലും സാ​ധി​ക്കാ​ത്ത അ​വ​സ്ഥ.

ജീ​വി​ത​കാ​ലം മു​ഴു​വ​ൻ അ​ധ്വാ​നി​ച്ചാ​ണ് അ​ദ്ദേ​ഹം വ​ള​ർ​ന്ന​ത്. എ​ന്നാ​ൽ, എ​പ്പോ​ഴും എ​ല്ലാ​ത്തി​നെ​യും​കു​റി​ച്ചും ആ​കു​ല ചി​ന്ത​യു​ള്ള ആ​ളാ​യി​രു​ന്നു. ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ വ​ലി​യ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ൾ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ചെ​റി​യ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ൾ​പോ​ലും അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ ഉ​റ​ക്കം കെ​ടു​ത്തി. അ​വ​യി​ൽ ആ​രോ​ഗ്യ​പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളും ക​ന്പ​നി​ക്കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളും കു​ടും​ബ​പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ളു​മൊ​ക്കെ ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

പു​റ​മേ​നി​ന്നു നോ​ക്കു​ന്പോ​ൾ സ​മ​ർ​ഥ​നാ​യ ഒ​രു ക​ന്പ​നി ഉ​ട​മ​യാ​യി​രു​ന്നു അ​ദ്ദേ​ഹം. എ​ന്നാ​ൽ, അ​ക​മേ തീ ​തി​ന്നു ജീ​വി​ച്ചു. കാ​ന​ഡ​യി​ലെ ആ ​ഹോ​ട്ട​ൽ​മു​റി​യി​ൽ താ​മ​സി​ക്കു​ന്പോ​ൾ, അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്യാ​വു​ന്ന​തി​ലും അ​ധി​ക​മാ​യി​രു​ന്നു ഉ​ള്ളി​ലെ എ​രി​ച്ചി​ൽ.

ഇ​ങ്ങ​നെ ത​ന്നെ​യ​ല്ല?

അ​തു​കൊ​ണ്ട് അ​ദ്ദേ​ഹം ആ​രോ​ടെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ ഉ​റ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു: "ഈ ​ജീ​വി​തം ജീ​വി​ത​യോ​ഗ്യ​മ​ല്ല.

ഞാ​ൻ മ​രി​ച്ചി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ എ​ത്ര ന​ന്നാ​യി​രു​ന്നു!' താ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞ ഈ ​വാ​ക്കു​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ച് ദൈ​വം എ​ങ്ങ​നെ​യാ​യി​രി​ക്കും ക​രു​തു​ക എ​ന്ന ചി​ന്ത പെ​ട്ടെ​ന്ന് അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ മ​ന​സി​ൽ വ​ന്നു. എ​ങ്കി​ലും അ​ടു​ത്ത നി​മി​ഷം അ​ദ്ദേ​ഹം വീ​ണ്ടും ഉ​റ​ക്കെ​പ്പ​റ​ഞ്ഞു: "ദൈ​വ​മേ, ജീ​വി​തം ഒ​രു ത​മാ​ശ​യാ​ണ്, അ​ല്ലേ? ക്രൂ​ര​മാ​യ ഒ​രു ത​മാ​ശ!'​ഇ​തു പ​റ​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴാ​ണ്, എ​ത്ര​യോ കാ​ലം​കൂ​ടി​യാ​ണ് താ​ൻ ദൈ​വ​ത്തോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ച​തെ​ന്ന് അ​ദ്ദേ​ഹം ഓ​ർ​മി​ച്ച​ത്. അ​ടു​ത്ത നി​മി​ഷം അ​ദ്ദേ​ഹം ദൈ​വ​ത്തോ​ടു പ്രാ​ർ​ഥി​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി.

ആ ​പ്രാ​ർ​ഥ​ന​യി​ൽ, ത​ന്‍റെ ജീ​വി​തം എ​ങ്ങ​നെ അ​ല​ങ്കോ​ല​മാ​യി​ത്തീ​ർ​ന്നു എ​ന്ന​ത് ഉ​ൾ​പ്പെ​ടെ പ​ല കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളും ഏ​റ്റു​പ​റ​ഞ്ഞു. അ​പ്പോ​ൾ അ​ദ്ദേ​ഹം ഒ​രു സ്വ​രം കേ​ട്ടു. ശാ​ന്ത​മാ​യ ഒ​രു സ്വ​രം: "ഇ​ത് ഇ​ങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ ആ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല!'​ദൈ​വ​മാ​ണ് ത​ന്നോ​ടു സം​സാ​രി​ച്ച​തെ​ന്ന് അ​പ്പോ​ൾ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു തോ​ന്നി. പി​ന്നീ​ടു ഭാ​ര്യ​യോ​ടും സ​ഹോ​ദ​ര​നോ​ടു​മൊ​ക്കെ ഈ ​സം​ഭ​വം അ​ദ്ദേ​ഹം വി​വ​രി​ച്ചു.

അ​പ്പോ​ൾ അ​വ​രും പ​റ​ഞ്ഞു, ആ ​സ്വ​രം ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റേ​താ​യി​രു​ന്നു​വെ​ന്ന്. അ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണ്, ദൈ​വ​വു​മാ​യു​ള്ള ബ​ന്ധം പു​തു​ക്കി അ​ദ്ദേ​ഹം ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ പ​ല മാ​റ്റ​ങ്ങ​ൾ വ​രു​ത്താ​ൻ തു​ട​ങ്ങി​യ​തും അ​തു​വ​ഴി​യാ​യി ജീ​വി​തം ജീ​വി​ത​യോ​ഗ്യ​മാ​ക്കി​യ​തും. "ഇ​ത് ഇ​ങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ ആ​യി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല' എ​ന്ന ത​ല​ക്കെ​ട്ടി​ൽ ജ​യിം​സ് മൂ​ർ എ​ന്ന​യാ​ൾ ത​യാ​റാ​ക്കി​യ പ്ര​സം​ഗ​ത്തി​ലാ​ണ് ഈ ​സം​ഭ​വം വി​വ​രി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്.

ഭാ​ര​ങ്ങ​ൾ മാ​റു​ന്ന വി​ധം

ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ വി​വി​ധ​ത​രം ഭാ​ര​ങ്ങ​ൾ വ​ഹി​ച്ചു മു​ന്നോ​ട്ടു പോ​കു​ന്ന​വ​രാ​ണ് ന​മ്മ​ളി​ലേ​റെ​പ്പേ​രും. ചി​ല​ർ​ക്കു സാ​ന്പ​ത്തി​ക ഭാ​രം, മ​റ്റു ചി​ല​ർ​ക്ക് അ​വ​രു​ടെ ആ​രോ​ഗ്യ പ്ര​ശ്ന​ങ്ങ​ൾ, വേ​റെ ചി​ല​ർ​ക്ക് ഏ​തെ​ങ്കി​ലും കാ​ര​ണ​ത്താ​ൽ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രോ​ടു​ള്ള പ​ക​യോ വി​ദ്വേ​ഷ​മോ അ​സൂ​യ​യോ, മ​റ്റു ചി​ല​ർ​ക്കു കു​ടും​ബ​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളി​ലും വ്യ​ക്തി​ബ​ന്ധ​ങ്ങ​ളി​ലു​മൊ​ക്കെ​യു​ള്ള പാ​ളി​ച്ച​ക​ൾ.

ഇ​ങ്ങ​നെ​യു​ള്ള പ്ര​തി​കൂ​ല സാ​ഹ​ച​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ൽ പ​ല​രും പ​റ​ഞ്ഞേ​ക്കാം, ഇ​താ​ണു ജീ​വി​തം, ഇ​തി​ൽ​നി​ന്നു ക​ര ക​യ​റു​ക അ​സാ​ധ്യം എ​ന്ന്. എ​ന്നാ​ൽ, യാ​ഥാ​ർ​ഥ്യം അ​ങ്ങ​നെ​യ​ല്ലെ​ന്നു നാം ​തി​രി​ച്ച​റി​യ​ണം. പ​തി​മൂ​ന്നാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ൽ ജീ​വി​ച്ചി​രു​ന്ന സൂ​ഫി​മി​സ്റ്റി​ക്കും ക​വി​യു​മാ​യ റൂ​മി ഒ​രി​ക്ക​ൽ ചോ​ദി​ച്ചു: "വാ​തി​ലു​ക​ൾ തു​റ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്പോ​ൾ നി​ങ്ങ​ൾ എ​ന്തി​നു ജ​യി​ലി​ൽ ക​ഴി​യ​ണം?'

അ​താ​യ​ത്, ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​തം ഇ​പ്പോ​ൾ ആ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ആ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട കാ​ര്യ​മി​ല്ല എ​ന്നു സാ​രം. മ​ന​സു​വ​ച്ചാ​ൽ, ക​ഴി​യു​ന്ന ത​ട​വ​റ​യി​ൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്നു സ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം പ്രാ​പി​ക്കാ​ൻ ന​മു​ക്കു സാ​ധി​ക്കു​മെ​ന്ന​താ​ണു വാ​സ്ത​വം. എ​ന്നാ​ൽ, ന​മ്മെ പ​ല​രെ​യും സം​ബ​ന്ധി​ച്ചു​ള്ള പ്ര​ശ്നം ത​ട​വ​റ​യി​ൽ​നി​ന്നു പു​റ​ത്തു​ക​ട​ക്കാ​ൻ ന​മു​ക്കു താ​ത്പ​ര്യ​മി​ല്ല എ​ന്ന​താ​ണ്.​വ​ലി​യ ഭാ​രം വ​ഹി​ക്കു​ന്പോ​ഴും അ​വ ദൈ​വ​സ​ന്നി​ധി​യി​ൽ ഇ​റ​ക്കി​വ​യ്ക്കാ​ൻ നാം ​മ​ടി​ക്കു​ന്നു.

ദൈ​വ​പു​ത്ര​നും മ​നു​ഷ്യ​ര​ക്ഷ​ക​നു​മാ​യ യേ​ശു പ​റ​ഞ്ഞു: "അ​ധ്വാ​നി​ക്കു​ന്ന​വ​രും ഭാ​രം വ​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​മാ​യ നി​ങ്ങ​ൾ എ​ല്ലാ​വ​രും എ​ന്‍റെ അ​ടു​ക്ക​ൽ വ​രൂ. ഞാ​ൻ നി​ങ്ങ​ളെ ആ​ശ്വ​സി​പ്പി​ക്കാം' (മ​ത്താ 11:28). ന​മ്മ​ൾ ദൈ​വ​ത്തി​ലേ​ക്കു തി​രി​യു​ന്പോ​ൾ സാ​ന്നി​ധ്യം​കൊ​ണ്ടും ശ​ക്തി​കൊ​ണ്ടും ന​മ്മെ ആ​ശ്വ​സി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വ​നാ​ണ് ദൈ​വം.

ത​ന്മൂ​ല​മാ​ണ്, ദൈ​വ​വ​ച​നം പ​റ​യു​ന്ന​ത്, "ദൈ​വ​ത്തി​ൽ ആ​ശ്ര​യി​ക്കു​ന്ന​വ​ർ വീ​ണ്ടും ശ​ക്തി പ്രാ​പി​ക്കും. അ​വ​ർ ക​ഴു​ക​നെ​പ്പോ​ലെ ചി​റ​ക​ടി​ച്ചു​യ​രും. അ​വ​ർ ഓ​ടി​യാ​ലും ക്ഷീ​ണി​ക്കു​ക​യി​ല്ല; ന​ട​ന്നാ​ൽ ത​ള​രു​ക​യു​മി​ല്ല' (ഏ​ശ 40:31).ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ പ​ല​പ്പോ​ഴും ഓ​ടി​ത്ത​ള​ർ​ന്ന​വ​നാ​യി​രു​ന്നു സ​ങ്കീ​ർ​ത്ത​ക​നാ​യ ദാ​വീ​ദ്. എ​ങ്കി​ലും, അ​ദ്ദേ​ഹം ഒ​രി​ക്ക​ലും ദൈ​വ​ത്തെ മ​റ​ന്നി​ല്ല.

എ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ദൈ​വ​ത്തി​ൽ പൂ​ർ​ണ​മാ​യി ആ​ശ്ര​യി​ക്കാ​ൻ ശ്ര​മി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​രു​ന്നു. അ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണ് ഇ​ങ്ങ​നെ എ​ഴു​താ​ൻ ക​ഴി​ഞ്ഞ​ത്, "ക​ർ​ത്താ​വാ​ണ് എ​ന്‍റെ ഇ​ട​യ​ൻ. എ​നി​ക്കൊ​ന്നി​നും കു​റ​വു​ണ്ടാ​വു​ക​യി​ല്ല. പ​ച്ച​യാ​യ പു​ൽ​ത്ത​കി​ടി​ക​ളി​ൽ അ​വി​ടു​ന്ന് എ​ന്നെ മേ​യി​ക്കു​ന്നു. പ്ര​ശാ​ന്ത​മാ​യ ജ​ലാ​ശ​യ​ത്തി​ലേ​ക്ക് അ​വി​ട​ന്ന് എ​ന്നെ ന​യി​ക്കു​ന്നു. അ​വി​ട​ന്ന് എ​നി​ക്ക് ഉ​ന്മേ​ഷം ന​ൽ​കു​ന്നു' (സ​ങ്കീ 23:12).

ന​മ്മെ കൈ​പി​ടി​ച്ചു ന​ട​ത്താ​നും ഉ​ന്മേ​ഷം ന​ൽ​കാ​നും എ​പ്പോ​ഴും കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണു ദൈ​വം. അ​പ്പോ​ൾ​പി​ന്നെ നാം ​തീ​ർ​ക്കു​ന്ന ത​ട​വ​റ​യി​ൽ നി​രാ​ശ​രാ​യി എ​ന്തി​നു ക​ഴി​യ​ണം? റൂ​മി ഓ​ർ​മി​പ്പി​ച്ച​തു​പോ​ലെ, ത​ട​വ​റ വാ​തി​ൽ തു​റ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ക​യാ​ണ്. തു​റ​ന്നു​കി​ട​ക്കു​ന്ന ആ ​വാ​തി​ലി​ലൂ​ടെ പു​റ​ത്തു​ക​ട​ന്നു പു​തി​യൊ​രു ജീ​വി​തം കെ​ട്ടി​പ്പ​ടു​ക്കാ​നു​ള​ള ശ​ക്തി ദൈ​വം ന​മു​ക്കു ത​രി​ക​ത​ന്നെ ചെ​യ്യും.

പ​ക്ഷേ, അ​തി​നാ​യി ദൈ​വ​ത്തെ ആ​ശ്ര​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു മാ​ത്രം. ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​തം പോ​കു​ന്ന​തു ശ​രി​യാ​യ വ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ അ​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ അ​ത് അ​ങ്ങ​നെ​ത​ന്നെ ആ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ട​ത​ല്ല എ​ന്ന​തു മ​റ​ന്നു​പോ​ക​രു​ത്.