ക​ഴി​ഞ്ഞ​ദി​വ​സം അ​ന്ത​രി​ച്ച ക​പ്പൂ​ച്ചി​ൻ സ​ഭ​യു​ടെ കോ​ട്ട​യം സെ​ന്‍റ് ജോ​സ​ഫ് പ്രൊ​വി​ൻ​സി​ലെ ഭ​ര​ണ​ങ്ങാ​നം അ​സീ​സി ആ​ശ്ര​മാം​ഗ​മാ​യ ഫാ. ​ജോ​ർ​ജ് ഉ​പ്പു​പു​റം എ​ന്ന ജോ​ർ​ജു​കു​ട്ടി അ​ച്ച​നെ അനുസ്മരിച്ച് പ്രശസ്ത കഥാകൃത്ത് ടി. ​​പ​​ത്മ​​നാ​​ഭ​​ൻ എഴുതിയ കുറിപ്പ്.

ഒ​​​​രു മ​​​​ര​​​​ണ​​​​വാ​​​​ർ​​​​ത്ത​​​​യു​​​​മാ​​​​യി അ​​​​സീ​​​​സി മാ​​​​സി​​​​ക​​​​യി​​​​ൽ​​​​നി​​​​ന്ന് വ‍്യാ​​​ഴ്ച രാ​​​​വി​​​​ലെ വ​​​​ന്ന ഫോ​​​​ണ്‍​കോ​​​​ൾ എ​​​​ന്നി​​​​ൽ തെ​​​​ല്ല് ആ​​​​ശ്ച​​​​ര്യം നി​​​​റ​​​​ച്ചു. ഏ​​​​താ​​​​ണ്ട് ഇ​​​​രു​​​​പ​​​​ത്​​​​ഇ​​​​രു​​​​പ​​​​ത്ത​​​​ഞ്ച് വ​​​​ർ​​​​ഷ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ​​​​ക്കു മു​​​​ൻ​​​​പ് ഞാ​​​​നെ​​​​ഴു​​​​തി​​​​യ ഒ​​​​രു ഓ​​​​ർ​​​​മ്മ​​​​ക്കു​​​​റി​​​​പ്പി​​​​ലെ കേ​​​​ന്ദ്ര​​​​ക​​​​ഥാ​​​​പാ​​​​ത്ര​​​​മാ​​​​യ ത​​​​വി​​​​ട്ടു​​​​കു​​​​പ്പാ​​​​യ​​​​ക്കാ​​​​ര​​​​ൻ പു​​​​രോ​​​​ഹി​​​​ത​​​​ന്‍റെ മ​​​​ര​​​​ണ​​​​വാ​​​​ർ​​​​ത്ത​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു അ​​​​ത്. അ​​​​ന്ന്, കോ​​​​ട്ട​​​​യം പ​​​​ട്ട​​​​ണ​​​​ത്തി​​​​ലെ എ​​​​ൻ​​​​ബി​​​​എ​​​​സ് ബു​​​​ക്ക്സ്റ്റാ​​​​ളി​​​​ന്‍റെ കോ​​​​ലാ​​​​യി​​​​ൽ പ​​​​ട​​​​ഞ്ഞി​​​​രു​​​​ന്ന് സം​​​​സാ​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​തി​​​​നി​​​​ട​​​​യി​​​​ൽ ഞാ​​​​ൻ അ​​​​ദ്ദേ​​​​ഹ​​​​ത്തോ​​​​ടു പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു:

“ഫാ​​​​ദ​​​​ർ, ഞാ​​​​നൊ​​​​രു സം​​​​ഘ​​​​ടി​​​​ത മ​​​​ത​​​​ത്തി​​​​ലും വി​​​​ശ്വ​​​​സി​​​​ക്കു​​​​ന്നി​​​​ല്ല, പ്രാ​​​​ർ​​​​ഥ​​​​ന​​​​ക​​​​ൾ ചൊ​​​​ല്ലാ​​​​റി​​​​ല്ല. എ​​​​ങ്കി​​​​ലും ക്രി​​​​സ്തു​​​​വി​​​​ൽ എ​​​​നി​​​​ക്കു വി​​​​ശ്വാ​​​​സ​​​​മാ​​​​ണ്.’’ അ​​​​പ്പോ​​​​ൾ അ​​​​ദ്ദേ​​​​ഹം പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ​​​​ത് “സാ​​​​ര​​​​മി​​​​ല്ല, ആ​​​​ത്മാ​​​​വി​​​​ന്‍റെ വി​​​​ശു​​​​ദ്ധ​​​​മാ​​​​യ പ്രാ​​​​ർ​​​​ഥ​​​​ന​​​​ക​​​​ളാ​​​​ണ​​​​ല്ലോ നി​​​​ങ്ങ​​​​ളു​​​​ടെ ക​​​​ഥ​​​​ക​​​​ൾ.​’’

ഇ​​​​ത്ര​​​​യ്ക്കും മ​​​​നോ​​​​ഹ​​​​ര​​​​മാ​​​​യ ഒ​​​​രു വി​​​​ശേ​​​​ഷ​​​​ണം എ​​​​ന്‍റെ ക​​​​ഥ​​​​ക​​​​ളെ പ​​​​റ്റി ഞാ​​​​ൻ കേ​​​​ട്ടി​​​​ട്ടി​​​​ല്ല. എ​​​​ന്‍റെ ജീ​​​​വി​​​​ത​​​​ത്തി​​​​ൽ എ​​​​നി​​​​ക്ക് നി​​​​ര​​​​വ​​​​ധി പു​​​​ര​​​​സ്കാ​​​​ര​​​​ങ്ങ​​​​ളും മം​​​​ഗ​​​​ള​​​​പ​​​​ത്ര​​​​ങ്ങ​​​​ളും ല​​​​ഭി​​​​ച്ചി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ട്. എ​​​​ന്നാ​​​​ൽ എ​​​​ന്‍റെ മു​​​​ഴു​​​​വ​​​​ൻ വി​​​​ശ്വാ​​​​സ​​​​സം​​​​ഹി​​​​ത​​​​ക​​​​ളെ​​​​യും കാ​​​​ച്ചി​​​​ക്കു​​​​റു​​​​ക്കി സ​​​​ത്ത​​​​യെ തൊ​​​​ട്ടു പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ വി​​​​ശേ​​​​ഷ​​​​ണം, അം​​​​ഗീ​​​​കാ​​​​രം എ​​​​നി​​​​ക്കു ല​​​​ഭി​​​​ച്ച​​​​ത് ആ ​​​​പു​​​​രോ​​​​ഹി​​​​ത​​​​ന്‍റെ വാ​​​​ക്കു​​​​ക​​​​ളി​​​​ലൂ​​​​ടെ​​​​യാ​​​​ണ്. അ​​​​ങ്ങ​​​​നെ ഒ​​​​രു മ​​​​ണി​​​​ക്കൂ​​​​ർ നീ​​​​ണ്ടു​​​​നി​​​​ന്ന ആ ​​​​കൂ​​​​ടി​​​​ക്കാ​​​​ഴ്ച​​​​യു​​​​ടെ അ​​​​നു​​​​ഭ​​​​വം “അ​​​​തു ക്രി​​​​സ്തു​​​​വാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു’’ എ​​​​ന്ന ത​​​​ല​​​​ക്കെ​​​​ട്ടി​​​​ൽ ഞാ​​​​ൻ പ്ര​​​​സി​​​​ദ്ധീ​​​​ക​​​​രി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നു.

പ​​​​തി​​​​റ്റാ​​​​ണ്ടു​​​​ക​​​​ൾ​​​​ക്കു​​​​ശേ​​​​ഷ​​​​വും ഇ​​​​ന്ന​​​​ലെ എ​​​​ന്ന​​​​പോ​​​​ലെ ആ ​​​​മു​​​​ഹൂ​​​​ർ​​​​ത്തം എ​​​​ന്‍റെ മു​​​​ൻ​​​​പി​​​​ൽ നി​​​​റ​​​​ഞ്ഞു​​​​നി​​​​ൽ​​​​ക്കു​​​​ന്നു​​​​ണ്ട്. എ​​​​ന്നാ​​​​ൽ ആ ​​​​പു​​​​രോ​​​​ഹി​​​​ത​​​​ൻ ആ​​​​രാ​​​​ണെ​​​​ന്നോ അ​​​​ദ്ദേ​​​​ഹം എ​​​​വി​​​​ടെ താ​​​​മ​​​​സി​​​​ക്കു​​​​ന്നു എ​​​​ന്നോ ഉ​​​​ള്ള ഒ​​​​രു വി​​​​ശ​​​​ദാം​​​​ശ​​​​വും അ​​​​ന്നു ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നി​​​​ല്ല; പേ​​​​രു​​​​പോ​​​​ലും. “ഒ​​​​രു പേ​​​​രി​​​​ൽ മാ​​​​ത്രം എ​​​​ന്താ​​​​ണു​​​​ള്ള​​​​ത്, അ​​​​ല്ലേ?​’’ എ​​​​ന്നാ​​​​ൽ ഇ​​​​ന്നു കാ​​​​ല​​​​ങ്ങ​​​​ൾ​​​​ക്കു​​​​ശേ​​​​ഷം അ​​​​ദ്ദേ​​​​ഹം ആ​​​​രാ​​​​ണെ​​​​ന്നും എ​​​​ന്താ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു​​​​വെ​​​​ന്നും കേ​​​​ൾ​​​​ക്കു​​​​ന്പോ​​​​ൾ വി​​​​ര​​​​ഹ​​​​ത്തി​​​​ന്‍റെ ന​​​​ഷ്ട​​​​ത്തെ​​​​ക്കാ​​​​ൾ വ​​​​ലി​​​​യൊ​​​​രു മ​​​​നു​​​​ഷ്യ​​​​നെ അ​​​​ന്നു കാ​​​​ണാ​​​​ൻ ഇ​​​​ട​​​​വ​​​​ന്നു എ​​​​ന്ന​​​​തി​​​​ന്‍റെ ഹ​​​​ർ​​​​ഷ​​​​ത്തി​​​​ലാ​​​​ണ് ഞാ​​​​ൻ.